Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Η Ζωή, ο Κέηβ και το The Skeleton Tree



Η Ζωή ερχόταν στο Χαμάμ, με την παρουσία της να μεταφέρει κάτι από τις ηρωίδες του Τζάρμους. Λεπτοκαμωμένη, σχεδόν εύθραυστη μέσα στη χρωματική μονοτονία των ενδυμάτων της, καθόταν στο μπαρ έχοντας συντροφιά την αχώριστη φίλη της και τα στριφτά της τσιγάρα. Παρακολουθούσα τις κινήσεις των δακτύλων της καθώς προετοίμαζαν την ιεροτελεστία του καπνίσματος. Κάπνιζε ανακατεύοντας την βαριά γεύση του καπνού με μικρές, αδύνατες γουλιές από Canadian Club. Ασυναίσθητα θαρρείς, το σώμα της χορογραφούσε διαρκώς τις μουσικές που, άλλοτε νωχελικές και άλλοτε ξέφρενες και διεγερτικές, σκορπούσαν μέσα στη μέθεξη της νύχτας.

Η Ζωή λάτρευε τον Νικ Κέηβ. Εδώ κόλλησα, μου είπε την πρώτη φορά που μιλήσαμε, γιατί τον ακούω συχνά. Ήξερε όλα του τα τραγούδια, μιλούσε με πάθος για την ζωή του, τις εμμονές του, τις «αμαρτίες» του, βιογραφώντας ιδανικά ένα άγνωστο ήρωα. Τον δικό της «δαίμονα» και «άγιο» μαζί.

Ξεκίνησα να τον ακούω πιο συχνά. Η Ζωή μέσα σε λίγες μέρες με προμήθευσε με τη λίστα της δισκογραφίας του και κάπως έτσι «ξεχύθηκα» στους κήπους της μουσικής του, στη μύηση της οποίας συνετέλεσε καθοριστικά η έκδοση των στίχων-ποιημάτων του στα ελληνικά, υπό τον τίτλο Μπαλάντες για φόνους και άλλα τραγούδια σε μετάφραση μιας άλλης «πιστής» του, της Σοφίας Νικολαΐδη.

Ο «κόσμος» του Κέηβ είναι κατευναστικά άγριος. Θωπευτικά ιλιγγιώδης. Οι ιστορίες του σκιρτούν πάνω στους δρόμους της βίας και του έρωτα. Οι ρίμες του παλεύουν μανιασμένα στις συμπληγάδες του αίματος και του σεξ, σε μία απόκοσμη τελετουργία κάθαρσης και λύτρωσης. Και η τεχνική του, ζωσμένη από την μυσταγωγία ενός εξόριστου αγγέλου, αναρριχάται σε αισθητικά ύψη εφάμιλλα εκείνων του Μπομπ Ντύλαν και του Τζόνι Κας.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μεγάλο μου ταξίδι στα «μυστήρια» των τραγουδιών του. The Good Son, Let Love In, Murder Ballads, Tender Prey, The Boatman's Call, No More Shall We Part…

Χρόνια μετά –και με τη Ζωή να έχει πια παλιννοστήσει στα επίγεια του οικογενειακού βίου– ο Κέηβ θα επανέλθει στα μουσικά μου ενδιαφέροντα με έναν δίσκο - επιτομή του σπουδαίου του έργου, «σφραγισμένο» όμως από τον τραγικό χαμό του 16χρονου γιου του. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ρέκβιεμ τυλιγμένο στη σιωπή της απώλειας και με μπαλάντες φορτισμένες από την ανατριχίλα του θανάτου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το The Skeleton Tree είναι ένα άλμπουμ εμβληματικό. Τόσο, που η αξία του να ανάγεται σε αυτή του κλασσικού. Εξ ου και η δυσκολία να «αναγνωριστεί» στον καιρό της κυκλοφορίας του.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου