ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ»

Απορίας άξιον: μπορεί το αντιμνημονιακό ποσοστό να «συνωστίζεται» σήμερα μόνο στην εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της Χρυσής Αυγής, «συνεπικουρούμενο» εν πολλοίς κι από το αντίστοιχο –πενιχρό, είναι η αλήθεια– ποσοστό που συγκεντρώνουν όλες μαζί οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; Μπορεί να έχει «αδειάσει» τόσο πολύ και τόσο απότομα η «δεξαμενή» εκείνης της άτυπης –ενίοτε και ανίερης– «συμμαχίας» και να έχει μετατρέψει το εμφαντικό –μα και αισιόδοξο– 62% του δημοψηφίσματος σε ένα «άνευρο», «αμήχανο», «ανασφαλές» και τραβηγμένο από τα μαλλιά εκλογικό 20άρι; Μπορεί τελικά το σώμα των ψηφοφόρων να αφυδατώνεται τόσο εύκολα από «πίστη» και «ελπίδα»; Να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στο φόβο του «άγνωστου» και του «απρόβλεπτου»; Απαντώ ευθέως: μπορεί και παραμπορεί!

Και εξηγώ: επί της ουσίας, ποτέ δεν υπήρξε «αντιμνημονιακό κίνημα» ικανό να εμφυσήσει σιγουριά και αυτοπεποίθηση στο λαϊκό συν-αίσθημα. Η αντιπαράθεση με τις πολιτικές του μνημονίου, καθηλώθηκε σε μετερίζια ιδεολογημάτων και συνθηματικές απλουστεύσεις, αδυνατίζοντας σε υπέρτατο βαθμό το επιστημονικό και πολιτικό υπόβαθρο που απαιτούσαν οι ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις. Τα κόμματα της Αριστεράς αποδείχτηκαν ανέτοιμα μπροστά στις –τεράστιες, είναι η αλήθεια– ευθύνες που τα «έσερναν» οι συγκυρίες. Έχασαν πολύτιμο χρόνο στις εσωκομματικές τριβές, υποβάθμισαν τραγικά τις «κοινωνικές αναγνώσεις» των κομματικών τους οργανώσεων (με αποτέλεσμα να χαθεί πλήρως το ταξικό περιεχόμενο των «μαχών»), εκτόξευσαν τον πήχη των δυνατοτήτων τους σε δυσθεώρητα για το μπόι τους ύψη και ταυτόχρονα καλλιέργησαν ένα «κλίμα αισιοδοξίας», ξένο και δυσανάλογο ως προς τη σοβαρότητα των στιγμών.

Με το ΚΚΕ να έχει εξ αρχής αποφασίσει το «δρόμο της μοναξιάς» (και της ησυχίας), μοιραία, ο «αντιμνημονιακός κλήρος» έπεσε στον ανέτοιμο και διόλου αποσαφηνισμένο ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο; Σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που η κομματική του βάση δομείται από μικροαστικά στρώματα, κατά κανόνα εφησυχασμένα μέσα στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των μελών και των στελεχών του. Πάει να πει, σε μία Αριστερά που «εξαντλείται» και «χάνεται» μέσα στο θεωρητικό χάος των ρευμάτων της. Και που η λαϊκότητά της περιορίζεται (συνήθως) σε κινηματικές δραστηριότητες ουμανισμού και οικολογίας. 

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι μια τέτοια Αριστερά δε θα μπορούσε ποτέ να εμφυσήσει «αντιμνημονιακό πνεύμα» στις λαϊκές μάζες. Ούτε φυσικά να γίνει «παράδειγμα» ικανό που θα ανατρέψει τον «αναθετικό» χαρακτήρα στον οποίο, δεκαετίες τώρα, έχουν εθιστεί οι ψηφοφόροι. [1]Αυτοί οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν μεθαύριο στις κάλπες. Σταθερά προσηλωμένοι στη ρουτίνα των πραγμάτων. Και στην σιγουριά της επιβίωσης. Ως εκ τούτου: ο κάθε αντιμνημονιακός στον πάγκο του