ΦΑΟΥΛ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Μιλώντας στο Κόκκινο και στη δημοσιογράφο Τζούλυ Τσίγκα, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου έθεσε τις προτεραιότητες του κυβερνητικού έργου που αφορούν στον τομέα της αρμοδιότητάς της, με την παρακάτω… αρίθμηση:

1. Εντολή του πρωθυπουργού είναι να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο κυβερνητικό έργο στη δημόσια Υγεία και τη δημόσια Παιδεία.

2. Έως τις 10 Οκτωβρίου θα έχουν καλυφθεί τα κενά σε όλα τα σχολεία. Έχουμε μπροστά μας τη λίστα των αναπληρωτών.

3. Προτεραιότητα θα δοθεί στα Ειδικά Σχολεία.

4. Η ηγεσία του υπουργείου θα βαδίσει «στα χνάρια» και των Μπαλτά - Κουράκη.

5. Θα επανέλθουν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί στο υπουργείο Παιδείας από το Εργασίας, στο οποίο τους είχε στείλει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

6. Θα υπάρξει δυνατότητα να καταργηθεί ο συντελεστής ΦΠΑ του 23%, καθώς τα φροντιστήρια δεν είναι «για τα παιδιά της μπουρζουαζίας».

7. Θα πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία απαλλαγής από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, όσων μαθητών το επιθυμούν. Δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του (ή την ιδιότητα του άθεου), ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή.

Επ’ αυτών, δύο παρατηρήσεις και μία ένσταση:

Παρατήρηση πρώτη: θετικό δεν το λες να βαδίσει η νέα ηγεσία –και με τον Νίκο Φίλη επικεφαλής, μην το ξεχνάμε– στα… χνάρια των Μπαλτά-Κουράκη. Κι ας περισσεύει η εκτίμησή μου για τον πρώτο.

Παρατήρηση δεύτερη: η «αταξικότητα» με την οποία «επενδύει» η κυρία Αναγνωστοπούλου τον ρόλο των φροντιστηρίων, εξευμενίζει πλήρως το καθεστώς της παραπαιδείας και το νομιμοποιεί πολιτικά και ιδεολογικά.

Και η ένσταση: Όταν στη διαδικασία της μάθησης, υπεισέρχεται «συνειδησιακό ζήτημα», χάνεται κάθε έννοια «σχολικής κανονικότητας». Αφήστε που με την «προοδευτική λογική» της νέας υφυπουργού Παιδείας, οι μαθητές θα μπορούν να ζητούν απαλλαγή και από το μάθημα της Ιστορίας και από το μάθημα της Γλώσσας και –γιατί όχι;– και από το μάθημα της Βιολογίας, καθότι οι «αναγνώσεις» και οι «ερμηνείες» τους μπορούν άνετα να προσαρμοστούν σε μία οποιαδήποτε «πίστη». Ιδιότυπη και μη.

Επίσης: από τη στιγμή που το μάθημα των Θρησκευτικών παύει να έχει «ομολογιακή κατεύθυνση», δεν υφίσταται κανένας λόγος διάκρισης. Συν το ότι η γνωστική αξία ενός τέτοιου μαθήματος, ουδόλως υστερεί από τα αντίστοιχα οριζόμενα και ως… υποχρεωτικά. Κι ας μη μας διαφεύγει και το άλλο: στο συγκεκριμένο μάθημα, ο μαθητής δεν εξετάζεται και δε βαθμολογείται για το «μέτρο της συνείδησής» του, αλλά για την προσπάθειά του, για το επίπεδο κατανόησης του περιεχομένου, για την επάρκειά του και για τη συμμετοχή του.

Και μία λεπτομέρεια: σύμφωνα με τα στοιχεία, το μεγαλύτερο κύμα αιτήσεων απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών, παρατηρείται στη Β΄ Λυκείου, για έναν και μόνο λόγο: για να αποφορτίσουν τους μαθητές και τις μαθήτριες από ένα επιπρόσθετο «βάρος» –με τη δικαιολογία πάντα της «αφοσίωσης στον στόχο των πανελλαδικών»– εις βάρος όμως μίας απολύτως αναγκαίας γνώσης που (επαναλαμβάνω) υπερβαίνει τα «στεγανά» της Ομολογίας. Πόσο μάλλον της… κατήχησης.

«Καλυμμένη» πίσω από έναν ψευδεπίγραφο προοδευτισμό (για Μαρξισμό, ούτε λόγος), η κυρία Αναγνωστοπούλου συμβάλλει στο χειρότερο: στον (πολύ πιθανό) στιγματισμό εκείνων των μαθητών που θα επιθυμούν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο μάθημα. Στιγματισμός που μπορεί να προσαρμόζεται πάνω σε «παιχνιδιάρικους» όρους («σπασίκλες», «χριστιανόπουλα» κτλ.), αλλά κανείς δε μας εγγυάται ότι η κατάληξή του δε θα περιέχει στοιχεία χλευασμού και περιθωριοποίησης. Και τότε… ουδείς αναμάρτητος!