Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙ

Όλοι οι πολιτικοί είναι σκατά! Με αυτόν τον τίτλο παρουσιάζει τη συνέντευξη του Αντώνη Ρέμου η (πάντα πρόθυμη για κάτι τέτοια) εφημερίδα Παραπολιτικά. Προφανώς, ως άξιος εκπρόσωπος του χυλού και του ομοιόμορφου που παράγει ο πολιτισμός του δικού του «καλλιτεχνικού είδους», ο Αντώνης Ρέμος στερεί από τον εαυτό του το αγαθό της διάκρισης. Μοιραία, οι πολιτικές του ανησυχίες «σέρνονται» σε ισοπεδωτικούς λαϊκισμούς που ελάχιστη (ή και καμία) διαφορά έχουν από τα όσα διαλαλεί και πρεσβεύει ο «φασισμός της αγανάκτησης» και οι συν αυτώ μαζικές του εκτονώσεις.

Θα μου πείτε: μέσα στο γενικό χαμό, μέσα στην πολιτική (και ουχί δημιουργική) ασάφεια, ο Ρέμος σε πείραξε; Κι άραγε, πόση σημασία και σοβαρότητα μπορεί να έχει μία δήλωση ενός… σελέμπριτι; Κι όμως! Με αυτές τις «λεπτομέρειες» χτίζει το «ιδεολογικό του απόθεμα» ο φασισμός! Με κάτι τέτοιους «προβληματισμούς» στρώνεται ο δρόμος του μίσους και του φανατισμού. Από μία μούντζα, από ένα γιούχα, από ένα γιαούρτωμα, από ένα φωνακλάδικο «όλοι» ξεκινά το μαρτύριο!

Ο «αυθορμητισμός» με τον οποίο ο (κάθε) Ρέμος εκφράζει τα συναισθήματά του για τους πολιτικούς, είναι σαφώς πιο ύπουλος και διεισδυτικός από την τραγίλα και τα μουγκρητά ενός ημιάγριου χρυσαυγίτη. Η δικιά του «αισθητική» λειαίνει την επικινδυνότητα των γενικεύσεων και των αφορισμών. Οι δικές του ομογενοποιήσεις αποκτούν ευκολότερη πρόσβαση στο ακροατήριο, καθώς κομίζουν «μοδάτες» φόρμες στη «ρητορική των παθών». Και οι δικοί του «ιδεολογικοί αποχρωματισμοί» είναι αυτοί που «κατεβαίνουν» ευκολότερα στα ημιμαθή ακροατήρια της «κλαμπάτης κοσμικότητας».

Αρνιέμαι πεισματικά το φασισμό που περιέχει η χρήση του «όλοι»! Αρνιέμαι οτιδήποτε συνηγορεί με τον εξοβελισμό των εξαιρέσεων. Πρωτίστως; Αρνιέμαι το δημόσιο λόγο χωρίς τεκμηρίωση. Γιατί απλά, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τσουβαλιάζει την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια στο όνομα δακτυλοδεικτούμενων επίορκων. Χωρίς στοιχεία, χωρίς παραδείγματα, χωρίς καν τη συναίσθηση και το μέτρο που απαιτεί μία τέτοια (βαριά) κατηγορία.

Και θα επιμείνω σε αυτή μου την άρνηση, ακόμη κι όταν ο πολιτικός στίβος μείνει με ένα μόνο παράδειγμα ήθους και τιμιότητας. Γιατί η ζωή και η Ιστορία, προχωρούσε πάντα με τις εξαιρέσεις της. Κάτι που μάλλον αγνοεί η συνομοταξία των… κόπρων!