ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

Την Άννα Κουρουπού τη σέβομαι και την εκτιμώ αφάνταστα. Τι κι αν γράφει στο «θεοδωρακικόν» Protagon. Τι κι αν η φιλία της με τον αρχηγό του Ποταμιού την κάνει να ανέχεται και να καλύπτει τον ρατσιστικό και σεξιστικό λόγο των απίθανων Ορφανού (δεν μπορεί να εξαρτάται η εισροή προσφύγων από το πώς πηγαίνουν οι εμπόλεμες ζώνες) και Φωτήλα (είστε Κατίνα, κυρία Πρόεδρε). Τη σέβομαι και την εκτιμώ, γιατί, πάνω απ’ όλα, η Άννα Κουρουπού είναι ένας γενναίος άνθρωπος! Αρκούν μόνον οι λίγες αυτοβιογραφικές της αναφορές για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της προσωπικότητάς της. Τον πρωτοποριακό της ρόλο, τόσο σε προσωπικό όσο –κατόπιν– και σε συλλογικό επίπεδο. Αντιγράφω:

Βγήκα απ’ τη μήτρα της μάνας μου σ’ ένα σπίτι χτισμένο με τσιμεντόλιθους σε ένα χωριό της Πιερίας. Αγόρι, αναφώνησε η μαία. Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια στο χωριό και υγιή εφηβεία σε μια γειτονιά στον Κολωνό. Ο βασιλικός κυριαρχούσε στην αυλή της παλιάς μονοκατοικίας. Δεν σπούδασα, παρ’ ότι καλός μαθητής, γιατί δεν με άφησαν, η ιδιαιτερότητα μου, η δίψα να γνωρίσω τον κόσμο μου γρήγορα και ο συντηρητισμός μια χώρας που προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της. Η Άννα ήταν μέσα μου απ’ τα γεννοφάσκια μου. Δεν επιτρεπόταν αγόρι με φουστάνια στο σχολείο και η Συγγρού με υποδέχτηκε με δάφνες. Την τίμησα τη λεωφόρο με όση αξιοπρέπεια πήρα απ’ τους γονείς μου. Η μάνα μου, το πιο δυνατό στήριγμα σε όλη μου τη διαδρομή. Στα όμορφα και στα άσχημα. Στα είκοσι πέντε μου έκανα την υπέρβαση. Πήγα στον άλλο κόσμο και ξ-ΑΝΝΑ-γεννήθηκα. Ποιος έχει την τύχη να γεννιέται δυο φορές; Βελτίωσα τον εαυτό μου από ανάγκη και πείσμα να μη δικαιώσω μια άδικη φύση. Το μεγαλύτερο σχολείο μου, το πεζοδρόμιο και οι οίκοι αν(τ)οχής, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Δηλώνω απερίφραστα αυτό που είμαι κι αυτός που θα κατανοήσει είναι καλοδεχούμενος…

Είναι αλήθεια ότι με ελκύουν οι άνθρωποι της «κατηγορίας» της Κουρουπού. Με ελκύουν και με συναρπάζουν μαζί. Γι’ αυτό και τους τιμώ. Γι’ αυτό και στέκομαι προσκυνητής στις αποφάσεις τους. Κι όποτε χρειάστηκε, αρωγός και συμπαραστάτης στους αγώνες τους. Γιατί ο «κόσμος» της Κουρουπού είναι φτιαγμένους από ήρωες με ρωγμές και τσαλακωμένους στα σκοτάδια του περιθωρίου. «Κόσμος» άγριος και σκληρός που χρειάζεται μεγάλες αντοχές και μεγάλα κουράγια για να τον διαβείς και να τον βιώσεις.

Όμως, πριν λίγες ημέρες, η Κουρουπού του γεμάτου ευαισθησία και πόνο Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;, η Κουρουπού των εκατοντάδων διακρίσεων και χλευασμών, η Κουρουπού της κοινωνικής απομόνωσης, έμπλεη από θυμό και οργή, ανατριχιασμένη και με εμετική διάθεση, «βγήκε» από το «προεκλογικό καβούκι» του Protagon και την «έπεσε» στην… ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Ο λόγος και η αφορμή; Το (επίμαχο πια) μονόλεπτο σποτάκι της αριστερής οργάνωσης που εξελίσσεται σε ένα υπόγειοφυλακή και έχει ως πρωταγωνίστριες κοπέλες-θύματα του trafficking και το οποίο, κατά την εκτίμηση της Κουρουπού, καπηλεύεται ένα τόσο σοβαρό θέμα για να αρπάξει ψήφους!

Και γιατί το καπηλεύεται; Διαβάστε: Το trafficking που έχουν ως κύριο θέμα στην καμπάνια τους είναι μια πληγή που πονάει εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Στην Ελλάδα έχει πάρει μορφή Λερναίας Ύδρας. Δεν μιλάμε για πορνεία. Είναι άλλο πράγμα. Όχι ότι δεν θα είχα τις ενστάσεις μου πάλι…

Με απλά λόγια, η Κουρουπού –η οποία επαίρεται για τον θεσμικό ρόλο που έχει σε σωματείο που ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα– υποστηρίζει ότι κακώς μία πολιτική οργάνωση «μεταχειρίζεται» το trafficking για να περάσει το δικό της πολιτικό μήνυμα. Που, εν προκειμένου, δεν είναι τίποτε άλλο από την αξία του αγώνα για ελευθερία. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Όμως το θέμα δεν είναι η ερμηνεία που μπορεί να δώσει ο θεατής στο συγκεκριμένο σποτ. Δικαίωμα του καθενός να το κρίνει όπως θέλει. Δεν έχει όμως δικαίωμα ΚΑΝΕΙΣ –πόσο μάλλον η Κουρουπού– να εγκαλεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για καπηλεία. Μία οργάνωση που έχει «ματώσει» στους δρόμους και τα δικαστήρια (και όχι σε… μη κυβερνητικά σωματεία) για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που όταν τα μέλη της τα έβαζαν με τη μαφία και τα κυκλώματα του trafficking, οι «δικοί» της από το Protagon ήταν αραχτοί (και λάιτ) στο Αλάτσι και το Φίλιον. Και προφανώς η Κουρουπού θα λησμόνησε τους αγώνες που έδωσε ο συγχωρεμένος ο Παναγιώτης Βήχος για να μπορεί αυτή σήμερα να απολαμβάνει την ελευθερία να γράφει ό,τι θέλει.

Ή ό,τι… θέλουν; Να τα λέμε κι αυτά…