ΤΑ ΠΙΑΣΑΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τα «πει» όλα με μία μόνο φράση: ο Φίλης στο υπουργείο Παιδείας! Και να «κλείσει»! Γιατί, κακά τα ψέματα, το δικό του όνομα είναι αυτό που «προσγειώνει απότομα» τις όποιες (αισιόδοξες) απαιτήσεις υπήρχαν για το επίπεδο και την ποιότητα του νέου κυβερνητικού σχήματος. Βαριά σκιά, όντως! Και αυτή που δίνει «στίγμα» προχειρότητας και αμηχανίας στις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα.

Η περίπτωση (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Φίλη, είναι ενδεικτική του «κλίματος» σοβαρότητας που διέπει τους πολιτικούς προσανατολισμούς της κυβέρνησης. Και πιο «ειδικά», αυτή που ακυρώνει σε υπέρτατο βαθμό το (θεωρητικά έστω) «προνομιακό χαρακτήρα» της Αριστεράς στο χώρο της Παιδείας. Και αυτή που υπονομεύει συθέμελα το κύρος και την σπουδαιότητα του αντικειμένου που καλείται να υποστηρίξει.

Σε μία εποχή που οι τεράστιες ανάγκες της Ελληνικής Παιδείας απαιτούν ανθρώπους δοκιμασμένους και πυρίμαχους, σε μία εποχή που η μόρφωση αποτελεί πια «εθνικό αιτούμενο» καθώς ο τόπος βουλιάζει συνεχώς πνευματικά και αισθητικά, και σε μια εποχή που η νέα γενιά ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πρόσωπα φωτεινά και μυαλά εμπνευσμένα που θα την «σηκώσουν λίγο ψηλότερα», ο πρωθυπουργός αναθέτει την «αφύπνισή» της στον Νίκο Φίλη! Ήγουν, σε έναν βαρετό και ατάλαντο κομματάνθρωπο παλαιάς κοπής, μέτριο πολιτικά και εν πολλοίς αντιπαθή.

Είναι όμως μόνο ο Φίλης που υποσκάπτει (αν δεν ακυρώνει) το κυβερνητικό πλεονέκτημα; Δυστυχώς όχι! Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να ενταχθεί ο ισχνός Γιάννης Μπαλάφας, ο μονότονος και κουραστικός Δημήτρης Βίτσας, ο επηρμένος Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο συμπαθής αλλά «λίγος» Γιάννης Αμανατίδης, ο ομοφοβικός και εκκωφαντικά αντισημίτης Δημήτρης Καμμένος, η «κενή περιεχομένου» Θεοδώρα Τζάγκρη, ο εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα από την ιστορία με τις οροθετικές Μάρκος Μπόλαρης...

Στα (πολύ) θετικά; Η παρουσία του ακτιβιστή γιατρού Γιάννη Μουζάλα στο κρίσιμο και «καυτό» τομέα της Μεταναστευτικής Πολιτικής, η ανάληψη του υπουργείου Υγείας από τους σεμνούς, εργατικούς και (κυρίως) ολιγόλογους Ανδρέα Ξάνθο και Παύλο Πουλάκη, η «αναβάθμιση» του Νίκου Ξυδάκη και (φυσικά) το γεγονός ότι ο Πολιτισμός αποκτά ξεχωριστό χαρτοφυλάκιο.

Απορίας άξιον; Το γεγονός της απομάκρυνσης από το υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (και πιο ειδικά από τον τομέα για θέματα διαφθοράς), του κυρίου Νικολούδη. Του ανθρώπου που άρχισε σιγά – σιγά να «ξηλώνει» το κουβάρι των μεγάλων υποθέσεων. Να υποθέσουμε κάτι;

Τέλος (και μετά τη «κρυάδα» από το πέρασμα του Γιάννη Πανούση στο Προστασίας του Πολίτη), η τοποθέτηση του Νίκου Τόσκα (ενός καθ΄ όλα άξιου και δημοκράτη πρώην στρατιωτικού) στην πολιτική ηγεσία των Σωμάτων Ασφαλείας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον «πείραμα διαχείρισης». Μένει να αποδεχτεί και... εκδημοκρατικό!