ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΙ;

Για όσους παρακολουθούν από κοντά τα «εσωκομματικά καμώματα» του ΣΥΡΙΖΑ, διόλου δε θα πρέπει να αιφνιδιάστηκαν από τον τραγέλαφο των αυτοδιοικητικών του επιλογών. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η στιγμή που θα «έσκαγαν» τα πρώτα συμπτώματα των οργανωτικών του αδυναμιών (απόρροια, θαρρώ, του ανίατου «συνδρόμου του 5%») και θα έφτανε και η ώρα των «αποκαλυπτηρίων» της ερασιτεχνικής συγκρότησης των οργάνων του. Και κάπου εκεί, θα ενέσκηπτε κι ο χρόνος μέσα στον οποίο θα γινόταν ολοφάνερη η πολιτική και ιδεολογική σύγχυση του ηγετικού του πυρήνα. Ενίοτε και η ελαφρότητα…

Το ότι αυτήν τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ανταπεξέλθει στα «απλά και τα εύκολα», είναι διότι περιθωριοποίησε τους όρους και τους κανόνες της «εσωτερικής του δημοκρατίας». Η άλλοτε ελκυστική (και προνομιακή) σχέση της «δικής» του Αριστεράς με το διάλογο και τον πλουραλισμό, κατάντησε μία «πολυφωνική μανιέρα» στα όρια της γραφικότητας. Ο «συνθετικός» χαρακτήρας των ιδεολογικών του ρευμάτων, βάλτωσε μέσα στη στρεβλή χρήση που επέβαλαν οι μεμψιμοιρίες και οι απολυτότητες των συνιστωσών του.

Ταυτόχρονα, η ταχύτητα, οι ρυθμοί και η πίεση των πολιτικών εξελίξεων, λειτούργησαν ανασταλτικά στο να διαμορφωθεί μία «υγιής κομματική συνείδηση», ικανή να υπερβεί τα «ανθρώπινα» (ήγουν, τους μικροεγωισμούς, τις «αυθεντίες», τις «καθαρότητες», τους παραγοντισμούς, τα αριστερόμετρα) και να στραφεί σε μία αντικειμενική και δίκαιη «ανάγνωση» των έμφυτων και ξεχωριστών ικανοτήτων των μελών και των στελεχών του. Κατά προέκταση και στην «ενεργή αξιοποίησής» τους.

Αντί όλων αυτών, οι κομματικές οργανώσεις λειτούργησαν μέχρι τώρα ως το «δημοκρατικό άλλοθι» της κομματικής νομενκλατούρας, κουβεντιάζοντας (κατά το μάλλον ή ήττον) τα… τετελεσμένα της ηγεσίας! Ο αφυδατωμένος (έως… διακοσμητικός) ρόλος των συνελεύσεων, οι κουραστικές και αδιέξοδες ομφαλοσκοπήσεις, οι «υπόγειες διαδρομές» και η εδραίωση των «ψιθύρων», συνετέλεσαν στο να διαμορφωθεί ένα κλίμα απαξίωσης και «συλλογικής απομόνωσης». Μοιραία, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της «βάσης», θα καθηλωθεί σε γραφειοκρατικές και μονότονες επαναλήψεις, με τον κίνδυνο του συγκεντρωτισμού να ελλοχεύει από παντού.

Το μέγα πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την περίοδο, δεν είναι ούτε ο Βουδούρης ούτε ο Καρυπίδης ούτε κανένας από αυτούς που αύριο–μεθαύριο μπορεί να προκύψουν (πολλές φορές και ως «κομήτης») στο «αριστερό στερέωμα». Το μείζον και το καθοριστικό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και τους «εν δυνάμει» κυβερνήτες του τόπου) είναι το κατά πόσο θα επιτρέψει να ενσωματωθούν στις καθημερινές του λειτουργίες (και τονίζω το «καθημερινές») η ειλικρίνεια του διαλόγου και οι συντροφικές συσπειρώσεις. Και, κακά τα ψέματα, αυτά είναι αδύνατον να συμβούν εάν δε γίνουν σεβαστές και δεν προφυλαχτούν οι «τελετουργίες» της Άμεσης Δημοκρατίας!

Τώρα όμως… Γιατί αύριο, το πουλί θα έχει πετάξει. Και μαζί του κι εμείς