ΟΤΑΝ ΤΟ "ΜΕΡΟΣ" ΓΙΝΕΤΑΙ "ΟΛΟΝ"

Ονομάζεται Ανδρέας Ζαμπούκας και αρθρογραφεί στο τρέντυ Protagon του (και καλά) σοφιστικέ Σταύρου Θεοδωράκη. Ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται ως συγγραφέας (κατά το Τσαρουχικόν: στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις) και καθηγητής… δημιουργικής γραφής. Κοινώς: παρ’ τ’ αυγό και κούρευτο!

Στο τελευταίο του κείμενο με τίτλο Τα Σχολεία του Αsperger, ο κύριος Ζαμπούκας «καταπιάνεται» με την ενδοσχολική βία εξ αφορμής ενός περιστατικού σε σχολείο της Άρτας. Θέμα «λεπτό» που οι χειρισμοί του απαιτούν απόλυτη «κοινωνιολογική συγκρότηση» και «πολιτική αυτοσυγκράτηση». Χαρακτηριστικά που μοιάζει να «αγνοεί» (ή και να μην «τα έχει») ο εν λόγω… δημοσιολογών.

Μέγα (ή… MEGA;) ολίσθημα του «συγγραφέως», η μετατροπή του «μέρους» σε «όλον», του «ειδικού» σε «γενικό» και της… τρίχας σε τριχιά. Και ενδεδυμένο πάντα με τη γνωστή «βεβαιότητα» του… ξερόλα! Είναι δε τέτοια η «σιγουριά» των «πορισμάτων» του, που δε θα διστάσει να δώσει «δουλειά» στους Εισαγγελείς και τον Υπουργό Παιδείας, προτρέποντάς τους σε αιφνιδιαστικούς ελέγχους μαθητών, με το «ατράνταχτο» επιχείρημα πως θα εκπλαγούν οι πάντες από τους σουγιάδες που θα μαζέψουν!

Με όλη την καλή διάθεση που με διακρίνει, θα θεωρήσω τη συγκεκριμένη «γραμμή» ως εντελώς άσχετη με αυτά που άρχισε να σχεδιάζει πρόσφατα η ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας για την «παρακολούθηση» των μαθητών στα σχολεία με πρόσχημα πάντα τον κίνδυνο από τα «ναρκωτικά και τη βία» (άρα και τους… σουγιάδες) και θα επιμείνω στα όσα «αεροκοπανιστά» κομίζει στο δημόσιο (φοβικό) λόγο ο… επιστήμων!

Διά της «απλουστευτικής» (κάτι σαν «κοινωνικό ρεπορτάζ» του ΑΝΤ1 με ήχους από αμερικάνικο σπλάτερ), ο κύριος Ζαμπούκας θα ισχυριστεί ότι η βία είναι φαινόμενο των διαλυμένων σχολικών κοινοτήτων, με ευθύνη των ανθρώπων που ανέλαβαν να τις διοικήσουν…  Έτσι, γενικώς και αορίστως, θα «παραχθεί» η πρώτη απολιτίκ ερμηνεία των αιτιών της βίας (γειτονική προφανώς του τσιτάτου: καταδικάζω τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται), χωρίς την παραμικρή νύξη των συνθηκών μέσα στις οποίες αυτή γεννιέται, παράγεται και ανθεί. Λέξη για την ανεργία και τη φτώχεια, λέξη για την εγκατάλειψη των ευάλωτων ομάδων, λέξη για τη διάλυση των κοινωνικών δομών, λέξη για την «κουλτούρα της βίας» που προβάλλεται κατά κόρον από τα (οικεία) τηλεοπτικά Μέσα, λέξη για τον «πολιτισμό της ατομικότητας». Αυτό που προέχει για τον απίθανο τσαρλατάνο είναι μία έρευνα από «ειδικούς» (να πούμε ένα πείραμα τύπου Stanford;) που θα εξετάσει, με σοβαρότητα, την ψυχολογική κατάσταση των διδασκόντων. Και ως ο κατέχων (και εδώ) την απόλυτη βεβαιότητα, θα «αναρωτηθεί»: σε τι ποσοστό άραγε ανάγονται οι άνθρωποι (δηλαδή, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες) που λαμβάνουν καθημερινά φαρμακευτική υποστήριξη, με προβλήματα διαταραχής;

Με «τον τρόπο» του κυρίου Ζαμπούκα, το πρόβλημα της βίας στις σχολικές μονάδες είναι πρόβλημα «εσωτερικών διαταραχών» των εμπλεκόμενων στη λειτουργία της εκπαίδευσης. Το περιγράφει (ανοήτως μεν, στοχευμένα δε) με τα εξής παραπλανητικά: Η κατάσταση είναι σοβαρή. Μαθητές και καθηγητές είναι πλέον, επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλον, σχηματίζοντας τέσσερα ζεύγη ψυχαναγκαστικής συμμετρίας. Μαθητές εναντίον μαθητών, καθηγητές εναντίον μαθητών, καθηγητές εναντίον καθηγητών και μαθητές εναντίον καθηγητών. Οπουδήποτε η σχολική κοινότητα χάνει τον έλεγχο, όλοι μισούν όλους και απελευθερώνουν αναισθησία και βαρβαρότητα. Μου θυμίζουν πλέον, τους αυτιστικούς με σύνδρομο asperger, που έχουν χάσει την ενσυναίσθηση και τη δυνατότητα της ποιοτικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης…

Με το ρατσισμό να «χτυπάει κόκκινο» (αναφέρομαι στον χυδαίο –και άκρως αντιεπιστημονικό– στιγματισμό των ατόμων με σύνδρομο asperger), o κειμενογράφος τού Protagon δημιουργεί κλίμα αιματοβαμμένου θρίλερ για να «περάσει» (διά του φόβου και μόνον) τη συναισθηματική και συνειδησιακή κατεδάφιση του δημόσιου σχολείου και, κατ’ επέκταση, να απαξιώσει πλήρως το ρόλο και την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία.

Το ότι όλα αυτά γράφονται και εκφράζονται την ίδια χρονική περίοδο που τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα «κλείνουν θέση» στα πάμπολλα ευρωπαϊκά προγράμματα που «τρέχουν» γύρω από την εκπαίδευση, το μόνο που επιτυγχάνουν τελικά είναι να ενδυναμώνουν την έμφυτη κλήση μου προς την… πονηρία. Και, μέσω αυτής, να υποψιαστώ και το «κόστος» της… δημιουργικής γραφής (απ’ όπου κι αν προέρχεται).