"ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ"

Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ένωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο, εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν με μια άλλη κουλτούρα από έναν άλλο κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία… η ποιότητα των παράνομων μεταναστών που δέχεται η Ελλάδα είναι τραγική…

Νίκος Δένδιας, υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Η χάρτινη πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η εν μία νυκτί κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έφερε στη χώρα μας «κύματα» ομογενών και μεταναστών από τις «δημοκρατίες» της Μαύρης Θάλασσας, οι οποίοι καταγράφηκαν αμέσως στο νεοελληνικό θυμικό με τον φιλόξενο τίτλο του… ρωσοπόντιου. Ποιοι παλιννοστούντες και ποια «αδέλφια» του καθ’ ημάς Ελληνισμού. Όμως είπαμε, το κράτος πρέπει να έχει και μία συνέχεια. Κι αφού δε δύναται για τα αυτονόητα, το πράττει με τους χαρακτηρισμούς και τα… στίγματα! Ποιος ξεχνάει άλλωστε τους «τουρκόσπορους» και τις «παστρικές» της Μικράς Ασίας!

Μία τέτοια «ρωσοπόντια» λοιπόν, από το Σουχούμι της Γεωργίας, ήρθε ένα πρωί και χτύπησε την πόρτα του Παλιού Ωδείου, ζητώντας δουλειά καθαρίστριας. Ήταν μία σεμνή γυναίκα που οι κακουχίες είχαν σβήσει από πάνω της τα σημάδια του χρόνου. Απροσδιόριστης ηλικίας. Κάθισε και σταύρωσε τα χέρια της πάνω στη σκουρόχρωμη φούστα της. Πρόσεξα μόνον τα δάχτυλά της. Λεπτά και μακριά…

Από την επομένη, η κυρία Ιωάννα ανέλαβε να καθαρίζει το παλιό καπνομάγαζο της Εθνάρχου Μακαρίου. Ερχόταν από τα χαράματα κι έφευγε γύρω στις 9 το πρωί. Σπάνια τη συναντούσαμε. Νοικοκυρά σε όλα της. Και αφάνταστα αξιοπρεπής. Η ίδια μάς παρακάλεσε να αφήνει τα χρήματα για τον καφέ που έπινε λίγο πριν ξεκινήσει τη δουλειά της. Για να νοιώθω καλά εγώ, μας έλεγε!

Ένα κρύο πρωινό –Φλεβάρης μήνας θα ήταν, μέσα στο Τριώδιο– κατέβηκα κατά τις 8 στο Παλιό Ωδείο, γιατί οι μουσικοί από τους Apurimac έπρεπε να φύγουν νωρίς για την Αθήνα και θα περνούσαν να πάρουν τα όργανά τους. Μπαίνοντας μέσα, άκουσα τον ήχο από το πιάνο και μια μελωδία να ξεχειλίζει από παντού. Ο Ντανιέλ, είπα, θα ήρθε πριν από μένα και δοκιμάζει τις ικανότητές του στο πιάνο. Η σκέψη κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Μέχρι να στρίψω από τις σκάλες και να βρεθώ μπροστά στη σκηνή. Κι εκεί άλλαξαν όλα. Φωτίστηκαν. Η κυρία Ιωάννα να έχει απλώσει τα λεπτά και μακριά της δάκτυλα πάνω στα πλήκτρα και να έχει βυθιστεί σε έναν κόσμο ειρήνης και ομορφιάς. Μόνον η υγρασία των ματιών της τάραζε την ολόλευκη γαλήνη του προσώπου της. Κάθισα σε μία καρέκλα μέχρι να τελειώσει. Δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου και συνέχισε να «ζει» μέσα σε μία ξεχωριστή μοναξιά. Σε ένα άλλο σύμπαν…

Την ιστορία τής κυρίας Ιωάννας την έμαθα μετά. Ήταν δασκάλα πιάνου στην πατρίδα της και οι μαθητές της διέπρεπαν σε όλες τις ορχήστρες της Σοβιετικής Ένωσης. Η ίδια ήταν για χρόνια βασικό στέλεχος της συμφωνικής της Τυφλίδας και μία από τις κορυφαίες πιανίστριες της Γεωργίας… Η κυρία Ιωάννα, η καθαρίστρια του Παλιού Ωδείου! Παίζω κάθε πρωί μετά τη δουλειά, μου είπε. Για να ξεχνάω και να θυμάμαι…

Αυτήν τη γυναίκα, κύριε Δένδια, αυτήν την «ποιοτική μετανάστρια», την είχατε να πλένει σκάλες και να καθαρίζει αίθουσες ψυχαγωγίας. Και της φορτώνατε κι ένα σωρό ρατσιστικές ρετσινιές. Γι’ αυτό, βουλώστε το επιτέλους. Πόσο πιο χυδαίοι πια;