ΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙ... ANTIFA!

Ίσως να ακουστεί λίγο «τραβηγμένο» και… «κάπως», αλλά την πρωτοβουλία του υπουργού Εθνικής Άμυνας να πετάξει επάνω από τα Ίμια και να ρίξει ένα στεφάνι στη μνήμη των τριών αεροπόρων, την εντάσσω στον μακρύ κατάλογο των πράξεων και των συμβολισμών του αντιφασιστικού κινήματος. Και μάλιστα σε εκείνες με πολύ ισχυρές αντανακλάσεις και επιρροές.

Γιατί το λέω: ο Πάνος Καμμένος –και κατ’ επέκταση η ελληνική κυβέρνηση– αφαιρεί με αυτήν του την ενέργεια το «πατριωτικό μονοπώλιο» που είχαν «χτίσει» τα τελευταία χρόνια οι Ναζί της Χρυσής Αυγής και οι διάφορες νεοφασιστικές γκρούπες που την επικουρούν και τη συνδράμουν. Και μαζί, αφαιρεί όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που παράγουν οι «εθνικές εκμεταλλεύσεις». Με λίγα λόγια (και εντελώς λαϊκά) τους πήρε την… μπουκιά από το στόμα! Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου ότι όλες οι φετινές συνάξεις των οπαδών της ελληνικής ακροδεξιάς για τα Ίμια, «άδειασαν» από οπαδούς και ενθουσιασμό και μιζέριασαν μέσα στην απογοήτευση της… αραίωσης.

Φυσικά –και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες και συγχύσεις– η πράξη του υπουργού δεν ήταν το «δημοκρατικό μαντζούνι» που, ως δια μαγείας, «μαλάκωσε» τις «πατριωτικές εκτονώσεις» και συνέδραμε στον εκφυλισμό της δημόσιας δράσης τους. Σαφώς, η παρακμή των «εθνικιστικών παρελάσεων» και οι συρρίκνωση του πλήθους τους στα σημερινά επίπεδα είναι –σε μεγάλο βαθμό– και αποτέλεσμα της επίμονης και επίπονης στάσης των «μάχιμων αντιφασιστών». Ακόμη-ακόμη και των «θεματικών ποικιλιών» μέσα από τις οποίες εκδηλώθηκαν οι δημοκρατικές τους αντιστάσεις.

Άλλο πράγμα όμως ο «δρόμος» και οι «περιπέτειές» του και άλλο το «σήμα» και το μήνυμα που εκπέμπει η «εναέρια τιμή» ενός υπουργού. Εδώ πια, αλλάζουμε… ακροατήριο. Και μαζί την αίσθηση ότι ο πατριωτισμός (χωρίς κανένα εισαγωγικό και χωρίς καμία υποσημείωση) δεν είναι ένα «ιδεολογικό προϊόν» ή μία «ευκαιριακή πίστη», αλλά μία συλλογική αγωνία! Ένα παλλαϊκό μέλημα!

Και το σπουδαιότερο: ότι πατριώτης δεν είναι κάποιος σημαιοστολισμένος και άναρθρος κρετίνος, αλλά ένας βαθιά συνειδητοποιημένος πολίτης. Χωρίς «εθνικές υστερίες», χωρίς φυλετικές εξάψεις και χωρίς κανένα μίσος για το «άλλο» και το διαφορετικό.