ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τον Γιάννη Μακριδάκη άρχισα να τον «παρακολουθώ» από τότε που «έπεσε» στα χέρια μου το βιβλίο του Ανάμισης ντενεκές. Ένα «χιώτικο γουέστερν» που με «ξανάφερε» στα πολυαγαπημένα μου μαστιχοχώρια και που μου «ξύπνησε» παλιές διηγήσεις γερόντων από την Καλαμωτή, τα Μεστά και το Πυργί. Η «σχέση» μου μαζί του προχωρούσε με εξέχουσες και συναρπαστικές κορυφώσεις. Τη μια με το Ήλιος με δόντια, την άλλη με το Του Θεού το μάτι. Ενδιάμεσα, ο Γιάννης Μακριδάκης γράφει και κείμενα με «πολιτικούς προσανατολισμούς». Κείμενα λεπτοδουλεμένα, διεισδυτικά, ατόφια και γήινα. Μερικές φορές «εύθραυστα», ίσως και εμμονικά. Αλλά πάντα ενδιαφέροντα. Συμφωνείς δε συμφωνείς με το περιεχόμενό τους.

Πριν λίγες ημέρες, ο Γιάννης Μακριδάκης δημοσίευσε μία «ανοιχτή επιστολή» προς τον Αγαπητό Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, η «κορύφωση» της οποίας επικεντρώνεται στο παρακάτω σημείο. Γράφει:

…Καμία υπαναχώρηση και παύση κάθε διαπραγμάτευσης εντός του γερμανικού μοντέλου διακυβέρνησης της Ευρώπης, αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου, με όλες τις απαραίτητες οικονομικού χαρακτήρα άμεσες πολιτικές  ενέργειες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο ώστε να γίνει όσο πιο ομαλά η μετάβασή μας (κρατικοποίηση τραπεζών, κόψιμο εθνικού νομίσματος, κατάργηση όλων των άμεσων φόρων και έμμεση φορολόγηση της κατανάλωσης κλπ), πολιτική κινήτρων στους Έλληνες πολίτες ώστε να ενθαρρυνθούν να εγκαταλείψουν τις μεγαλουπόλεις, τα γήπεδα δηλαδή του καταναλωτισμού, που τους καθιστά ασθενείς και χειραγωγούμενους, ανασφαλείς και έρμαια των πολυεθνικών και να εγκατασταθούν ξανά στην ελληνική επαρχία, πλάι στους φυσικούς πόρους και την παραγωγή, πλάι στον πλούτο δηλαδή τον αέναο, ταυτοχρόνως στροφή σε μία ανάπτυξη ήπια, που να σέβεται το φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο αλλά και την κλίμακα κάθε τόπου, στροφή δηλαδή σε πολιτικές σμίκρυνσης και όχι πλέον γιγαντισμού, σε προτάσεις που θα αποτελέσουν όλες μαζί ένα γιγάντιο αναπτυξιακό έργο κάνοντας την Ελλάδα ένα άθροισμα μικρών παραδείσων φύσης πολιτισμού και συμβατής επιχειρηματικότητας, ταυτόχρονη παροχή παιδείας και όχι πλέον εκπαίδευσης, για την συνειδητοποίηση της φυσικής υπόστασης των Ελλήνων πολιτών, για την διαχείριση και την αναπλήρωση του αμύθητου και αειφόρου πλούτου της πατρίδας μας, για την επανάστηση του αξιακού μας συστήματος, για την επανασύνδεσή τους με την φιλοσοφία, την υγεία, τη ζωή.

Είναι τόσο σαφής και διάφανη η «αντι-καταναλωτική» πρόταση του Γιάννη Μακριδάκη, που πιθανόν να μην της χρειάζεται καμία «ερμηνεία» και καμία «επεξήγηση». Όχι επειδή ταυτίζομαι με την «ουτοπική της διάσταση», αλλά γιατί θεωρώ ότι μόνο με την μετάβαση στη «λιτή ευρυχωρία» θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε (συλλογικά και ατομικά) στις αυριανές περιπέτεια. Μόνον όταν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μία καινούρια «πολιτική συνείδηση» και ένα «εθνικό παράδειγμα», βαθιά επικεντρωμένο στο ανθρώπινο μεγαλείο. Με δύο λόγια, μόνον όταν μπορέσουμε να μετατρέψουμε το «πολιτικό άθροισμα» σε βίωμα γενναιότητας και αναστοχασμού.

Μία καινούρια νοηματοδότηση λοιπόν, με το μεγάλο ερώτημα να πλανάται: μπορεί να ανταποκριθεί σήμερα η Αριστερά σε αυτήν τη Μεγάλη Έξοδο; Μπορεί να γίνει η «ενδιάμεση συγκίνηση»; Αυτή που θα ανακαταλάβει τις «γέφυρες» για να περάσουμε στην «απέναντι ζωή»; Που θα φτιάξει καινούρια περάσματα στο «ξεχασμένο σώμα» της πατρίδας; Θα μπορέσει να είναι αυτή που θα μας «πάει» στη νέα προκοπή, στο νέο όραμα;

Μεγάλα ερωτήματα, γεννημένα από μεγάλες αγωνίες. Και από εμπειρίες που μας «μάτωσαν». Που μας εξόκειλαν στα «βράχια» ενός άμετρου και ασυμμάζευτου βίου, γεμάτου από αυταπάτες και ονειρώξεις. Φτιασιδωμένου και ψεύτικου. Λαμπερού και άδειου. Ξένου από τις προγονικές μας αξίες και απομακρυσμένου από την ευφάνταστη ποικιλία των χαρισμάτων μας. Αυτήν την ισοπέδωση καλείται να ανατρέψει η Αριστερά. Και κάτι τέτοιο, δε μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη συνολική απόρριψη του μοντέλου που τη δημιούργησε. Και κάπως έτσι να αρχίσουν να βλασταίνουν οι καινούριοι ανθοί.

Δύσκολο ξεδύσκολο,  μονόδρομος το πράμα…