Είμαστε υπέρ του
λιτού βίου. Δεν πιστεύουμε ότι ανάπτυξη σημαίνει να έχουμε τόσες πολλές Porsche
Cayenne στους στενούς δρόμους των πόλεών μας…
Αυτή
η φράση-επιτομή του Γιάννη Βαρουφάκη (ή Γιάνη, κατά τη δικιά του «ορθογραφική
υπέρβαση») αντικατοπτρίζει πλήρως έναν καινούριο «πολιτικό πολιτισμό» ο οποίος
έρχεται να συγκρουστεί ευθέως με το αναπτυξιακό μοντέλο που για δεκαετίες
ολόκληρες στηρίχτηκε επάνω στους «αναπτυξιακούς μύθους» της κατανάλωσης και της
υπερβολής. Προπάντων όμως, επάνω στην πνευματική και αισθητική παρακμή που
δημιούργησε το «χρηματιστηριακό ήθος» και η «κουλτούρα του ξεσαλώματος». Οι
άγριες, ούτως ειπείν, εκτονώσεις του «εθνικού ακροατηρίου».
Είναι
φανερό ότι η αναφορά του Βαρουφάκη στις Porsche Cayenne περιέχει έντονους
πολιτικούς και κοινωνικούς συμβολισμούς καθώς, μέσω του «καταναλωτικού τοτέμ»
των περασμένων δεκαετιών, περιγράφεται το «απόλυτο ιδανικό» του πρότερου κοινού
μας βίου και το «όνειρο» μέσα στο οποίο γαλουχήθηκαν οι τρόποι και οι
συμπεριφορές των νεοελλήνων. Επί της ουσίας, ο Βαρουφάκης δεν κάνει τίποτε άλλο
από το να επανακαθορίζει το «φιλοσοφικό πλαίσιο» της πολιτικής και να μετακινεί
το ενδιαφέρον της στην… πραγματική ζωή. Και σε μία δεύτερη, πιο ελκυστική ίσως
ανάγνωση, να «αναμιγνύει» στο πολιτικό πρόταγμα της Αριστεράς, στο δικό της
«κοινωνικό όραμα», την αρχιτεκτονική του Άρη Κωνσταντινίδη και του Κωνσταντίνου
Δοξιάδη, την πεζογραφία του Βιζυηνού και του Παπαδιαμάντη, τις συναρπαστικές
εμμονές του Φώτη Κόντογλου, την ποίηση του Ελύτη και του Σεφέρη, τη ζωγραφική
του Τσαρούχη και του Τέτση, το θέατρο του Κουν, τη μουσική του Τσιτσάνη, του
Χατζιδάκι, του Μίκη…
Αναμφισβήτητα,
η «επιστροφή» στο λιτό, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Απαιτεί πνευματική
άσκηση, εσωτερικό μόχθο, ψυχικές αντοχές. Επιπροσθέτως δε, απαιτεί μια νέα
Παιδεία βαθιά προσηλωμένη στις αξίες των ακριβών μας παραδόσεων. Γι’ αυτό και
μία τέτοια «πρόταση βίου» δε μπορεί να συμπεριληφθεί στα «τρέχοντα» της
πολιτικής. Δεν είναι ένα «ιδεολογικό αφήγημα» μπροστά σε προτεταμένα μικρόφωνα.
Ούτε βέβαια ένα «ευφυές σχόλιο» για επικοινωνιακή κατανάλωση. Πρόκειται για μία
«νέα συνείδηση» που ξεπερνάει τα όρια του στοχασμού. Γιατί το «λιτό» είναι από
μόνο του «Ομολογία». Και «γύμνασμα» για όλους…
Η αποδόμηση των "αναπτυξιακών μύθων" της υπο/υπερκατανάλωσης και της υπερβολής χρειάζεται πολύ δουλειά, δη απαιτεί προϋποθέσεις που δεν είναι εύκολα να συμμορφωθούν μέσα στο "κοινωνικό και οικονομικό χάος" που πραγματικά επιβάλλεται στην παρούσα φάση. Το ζήτημα όμως είναι να πιαστεί από έδώ και εμπρός με αυτά που ήδη έχουμε. Η ελληνική κοινωνία αδικαιολόγητα και αδίκως "έμαθε" απ τα πάθη και τα λάθη της και βίωσε σκληρά τι σημαίνει κρίση. Νομίζω όμως η παιδεία, τα μιντιακά μέσα και η πολιτική κυβερνητική εργασία υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότησης" (αν τεικά γίνεται μαζί με την κοινωνία), που ευελπιστούμε να υλοποιηθεί στο δια ταύτα, είναι τα σκληρά χαρτιά για την αποδόμηση αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφή