Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΟΙ... ΑΛΛΟΙ

Σε ανύποπτο χρόνο, και πριν ακόμη αρχίσουν να εμφανίζονται τα «κυβερνητικά ποσοστά» του ΣΥΡΙΖΑ, ο Χρήστος Γιανναράς, έγραφε ένα άρθρο στην Καθημερινή, στο επίκεντρο του οποίου βρισκόταν τα ηγετικά χαρίσματα του Αλέξη Τσίπρα. Παρ’ ότι από πολλούς αναγνώστες εκείνο το κείμενο κρίθηκε ως παράδοξο και αντιφατικό, σήμερα αποκτά χαρακτηριστικά... προφητείας, και έρχεται να δικαιώσει σε μεγάλο βαθμό τον συγγραφέα του.

Τι έγραψε τότε για τον Τσίπρα και που εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις και οι παραδοξολογίες; Αντιγράφω: σκαρί ηγέτη, στέρεος, πειστικός, ρεαλιστικός, ευφυής πολιτικός λόγος, ασύγκριτος με τις χιλιοφθαρμένες συμβατικότητες όλων των άλλων κομματικών ηγητόρων... ένας ταλαντούχος ηγέτης, που κάνει τους επικεφαλής των άλλων κομμάτων να μοιάζουν σπιθαμιαίοι μπροστά του... Και αμέσως παρακάτω, το άκρως αποθεωτικό και συνάμα αγωνιώδες: ο κ. Tσίπρας μοιάζει να διαθέτει τη φρεσκάδα και τη ζωτικότητα της πολιτικής γονιμότητας. Θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα κόμμα τίμιας και συνεπούς κοινωνιοκεντρικής Aριστεράς, να υπουργήσει τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Θα του χαριστεί αυτή η (πάντοτε ανταποκριτική στην ανιδιοτέλεια) χάρη;

Το «προς Τσίπρα εγκώμιον» του Χρήστου Γιανναρά, είχε και την... αντίπερα όχθη του. Συνοδεύονταν με διόλου κολακευτικά λόγια για το επίπεδο και την ποιότητα του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, το στελεχικό δυναμικό του οποίου («ανώτερο» και «κατώτερο»), συμπεριελάμβανε στον όρο: αναξιόπιστο και φαυλεπίφαυλο σχηματισμό.

Θυμάμαι ότι στις διάφορες «συντροφικές συζητήσεις» που είχε προκαλέσει τότε το άρθρο του Γιανναρά, υπήρχε μία «ανοχή» (έως «σιωπηρή συμφωνία» θα έλεγα) σε σχέση με το δίπολο που δημιουργούσαν οι προσεγγίσεις του και σε συνάρτηση πάντα με τις περιγραφόμενες αξιακές αποστάσεις «προσώπου – κόμματος». Γνώστες άλλωστε οι περισσότεροι της «κομματικής ζωής», μπορούσαμε να διακρίνουμε «εξ ιδίων» το ποιοτικό μέγεθος αυτής της σύγκρισης. Τα «βλέπαμε» κι ας μη τα «ομολογούσαμε»!

Κοντά δυόμιση χρόνια μετά, ο Χρήστος Γιανναράς μοιάζει να «πέφτει» εκατό τοις εκατό «μέσα» για τον Αλέξη Τσίπρα! Ο ίδιος άλλωστε, σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση (https://www.youtube.com/watch?v=11wSYaqEzJ8), θα πάει ακόμη παραπέρα τις «υποστηρικτικές» του διαθέσεις, έχοντας πλέον χειροπιαστά παραδείγματα της «πολιτικής γονιμότητας» που είχε προβλέψει.

Αναμφίβολα, ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει πράξη αυτό το «σπάνιο» που χαρακτήριζε πάντα τους μεγάλους ηγέτες! Επιλέγει συνεργάτες, των οποίων οι δυνατότητες (πολιτικές, επιστημονικές, κοινωνικές), υπερτερούν των αντίστοιχων δικών του. Και επειδή κάτι τέτοιο είναι των αδυνάτων αδύνατο να υλοποιηθεί μέσα από τον «στενό κύκλο» των κομματικών μονομερειών και των ιδεολογικών στερεοτύπων, φροντίζει να «ανοίξει» την «βεντάλια» της αντιπροσώπευσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των προοδευτικών και δημοκρατικών ρευμάτων.

Το κυβερνητικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό ακριβώς: το δείγμα μιας καινούριας πολιτικής αντίληψης που κομίζει το ηγετικό τάλαντο του Αλέξη Τσίπρα. Διορατικό, σύγχρονο, ανοιχτό και ακομπλεξάριστο. Και προπάντων, φωτεινό! Άνθρωποι με υψηλά πνευματικά και αισθητικά στάνταρ, άνθρωποι με αγωνιστικές παραδόσεις και κοινωνικά οράματα, άνθρωποι με «πολιτικό ρίγος» και κοινωνική παιδεία.

Ζήτημα μέγα; Αν αυτός ο «κυβερνητικός ανθός» θα γίνει το μέσο που θα αναβαθμίσει το ρόλο και το επίπεδο των κομματικών οργανώσεων. Που θα δώσει το έναυσμα για μια γενναία «έξοδο» προς την κοινωνία. Που θα απασφάλισει την «βαλβίδα της μετριότητας» και θα εκπέμψει σήμα βαθιάς ανανέωσης σε πρόσωπα και σε αντιλήψεις. Σε αντίθετη περίπτωση, το χάσμα που περιέγραφε ο Χρήστος Γιανναράς, όχι μόνο θα παραμένει αγεφύρωτο, αλλά (ειδικά τώρα) θα αποσταθεροποιεί και θα υπονομεύει προσπάθειες και πρωτοβουλίες μεγάλων προσδοκιών.