ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ

Μαθήματα πολιτικού ήθους και ιδεολογικής αξιοπρέπειας παραδίδουν οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας, η συλλογική δράση των οποίων ξεπερνάει τα συμβολικά και επικοινωνιακά όρια και οριοθετεί νέους κανόνες συμπεριφορών στα μετεκλογικά δεδομένα.

Αλήθεια είναι ότι και οι τρεις τους βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της προσαρμογής με την… πραγματικότητα! Εκδηλώνουν «τρακ» και αμηχανία. Συστολή και αγωνία. Αναζητούν «ρυθμούς» και «βηματισμό». Ίσως ακόμη και τα εκφραστικά μέσα εκείνα που θα συνδέσουν τις προτεραιότητες των κοινωνικών αναγκών με τον κοινοβουλευτικό τους ρόλο. Όμως, ας μη γελιόμαστε. Αυτά όλα είναι ενδεικτικά ενός κλίματος σοβαρότητας και συναίσθησης. Δεν πρόκειται για αδυναμίες, αλλά για μία «άσκηση» μέτρου και ταπεινότητας. Εδώ η απειρία επανακαθορίζει την ανθρώπινη διάσταση της πολιτικής. Επαναφέρει τη γήινη εκδοχή της. Και πιστέψτε με: οτιδήποτε άλλο στον τρόπο και την «εικόνα» τους, εκτός από παράδοξο και υπερφίαλο, θα ήταν και πολλαπλά επικίνδυνο.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι οι βουλευτές της Αριστεράς, εκτός από το «κοινοβουλευτικό τυπικό», επωμίζονται και το τιτάνιο έργο της αποκατάστασης της σχέσης μεταξύ πολιτών και πολιτικής. Καλούνται να συνδράμουν στην οικοδόμηση μίας νέας αξιοπρέπειας. Να επαναφέρουν στο «κοινό συναίσθημα» την αξιοπιστία του πολιτικού λόγου, θυσιάζοντας, πρωτίστως, φιλοδοξίες και εγωισμούς. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ανάγει τη συλλογικότητα σε κορυφαία επιλογή. Ειδικά σε μία περίοδο που η ανάγκη των «συνθέσεων» δεν είναι απλά μία «κομματική λειτουργία», αλλά αντικατοπτρίζει τις απαιτήσεις ολόκληρης της κοινωνίας.

Τη στιγμή αυτή, η κοινή τους συμπόρευση αποκτά διαστάσεις «παραδείγματος». Αριστερού ούτως ή άλλως, αλλά μαζί και ενός καινούριου πολιτισμού που υπερβαίνει τα «ιδεολογικά σύνορα». Που γίνεται «πρόταση» δημοκρατίας. Και μόνον ως τέτοια, αξίζει να προφυλαχτεί από κάθε διαβολή και υπονόμευση. Από κάθε υποχώρηση και εφησυχασμό.

Πέραν τούτων, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης, ο Ηλίας Ιωαννίδης και η Αλεξάνδρα Τσανάκα θα κληθούν να αναμετρηθούν και με τις «ισορροπίες» της κομματικής βάσης. Με τα καινούρια δεδομένα που δημιουργούν οι κυβερνητικές προεκτάσεις. Σύγκρουση δύσκολη και επώδυνη που στον πυρήνα της εφαρμογής της ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος των συμβιβασμών και των «τακτοποιήσεων». Μέλημα μέγα προς αποφυγή μιας τέτοιας διολίσθησης; Η περιφρούρηση (ωσάν κόρη οφθαλμού) της συλλογικής προσπάθειας και η συνεχής βελτίωση των όρων και των κανόνων των δημοκρατικών κεκτημένων.