ΜΝΗΜΗ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΝΤΟΥ

Αυτόν και τον Αργύρη Χιόνη τους λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Τους «αντάμωσα» στα ύστερα χρόνια της νιότης. Είχα πατήσει τα σαράντα κι αυτοί ξεμυτούσαν μπροστάρηδες μέσα από τη γενιά του ’70. Διστακτικοί και θαρραλέοι μαζί. Σεμνοί και ευάλωτοι. Ολιγόλογοι και σπαρακτικοί. Αταξίδευτοι, μα συμπαντικοί. Και συνεχώς μαχόμενοι τη φθορά και τα εφήμερα. Αυτός και ο Αργύρης Χιόνης. Ο Γιάννης Κοντός…

Ήταν βράδυ κι έβρεχε και γύρω μου ξαπόσταιναν τα τραγούδια του Cave, η παγανιστική φιγούρα της PJ Harvey, το αλλόκοτο βλέμμα του Ian Curtis, η υπνωτική αύρα της Faithfull… Κι ύστερα, μία απόκοσμη κραυγή από τα βαθιά ερείπια της Diamanda Galás. Έψαχνα τη μουσική που θα συνόδευε αυτό που «καρφώθηκε» μέσα μου σαν πρόκα: Τα άγουρα σώματα έχουν και αυτά τη γήρανση τους. Τα περισσότερα είναι φυλλοβόλα… Δίσταζα, ξαναδοκίμαζα, χανόμουν, γευόμουν λίγη από την ξεχασμένη και αμφίρροπη βότκα… Η πρώτη μου εκπομπή για τον Γιάννη Κοντό…

Αν θυμάμαι καλά, ακολούθησαν άλλες τρεις. Το ίδιο μετέωρες, το ίδιο επίφοβες, το ίδιο απροστάτευτες. Και ήταν σαν να άκουγα συνεχώς την ίδια φωνή: Μια γραμμούλα είναι ο ορίζοντας. Μετά, τι γκρεμός, Θεέ μου! Και να πασχίζω να βρω το ταίριασμα, όταν πια είχαν σωθεί οι σονάτες και τα πρελούδια. Μείναμε μόνοι μας. Αυτός, εγώ κι ένας ξαναμμένος ψίθυρος… Pleasant Street από τον Tim Buckley…

Έτσι βυθίστηκα στην ποίησή του. Στα ψυχικά του απόνερα. Στις απελευθερωτικές του αγωνίες. Στις σωσίβιες λέξεις του. Ακούγοντάς τον να επιμένει: Τι μου φταίει το ποίημα, εάν το ποτάμι δεν περνάει μέσα από το σπίτι μου… Και πώς να πας τώρα παρακάτω; Πώς να αλλάξεις σελίδα; Κανένας ποταμός. Καμιά διαρροή υδάτων. Στεγνώσαμε με τη σιγουριά της στέγης από πάνω μας. Τις σφαλισμένες πόρτες… Έπεσες σε κενό ανθρώπου. Προσδέσου.

Προχθές, νύχτα πάλι, σφηνωμένος ανάμεσα σε ακαθόριστους φόβους και εξουθενωτικές πλάνες, θα μάθω για το φευγιό. Ένα «αχ, ρε συ Γιάννη» σαν προειδο-Ποίηση. Νάτην πάλι, είπα. Ξεχαρβάλωτη, άναρχη και αβέβαιη να περιπλανιέται από σώματα σε δρόμους και από αγκαλιές σε απορρίψεις. Βουβός, να ψάχνω γέφυρες σε ξεχασμένα αρχεία. Χρονιές του ’90. Και λίγο μετά. Και ήταν σαν τα μαλλιά σου να τρίζουν και να μεγαλώνουν, αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και την τριγωνομετρία… Κάπου στο βάθος, απ’ έξω ίσως, έσβηνε αργά το In the Dutch Mountains…