Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ...



Θα ήταν κοντά δύο μήνες πριν από τις εκλογές του Γενάρη του ’15, όταν βρέθηκα σε μία μεγάλη σύναξη των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, με τα τοπικά του στελέχη να εμφορούνται από τη «σιγουριά της νίκης» και με τον «αέρα» της συγκέντρωσης να μη θυμίζει τίποτε από τη μακροχρόνια «αριστερή μας κατάθλιψη». Τα καινούρια πρόσωπα έδιναν τον τόνο της «κοινωνικής απλωσιάς» και σκορπούσαν μηνύματα υπεραισιοδοξίας. Τα όποια σημάδια προβληματισμού και καχυποψίας είχαν αμβλυνθεί και υποχωρήσει. Ο κυβερνητικός στόχος επισκίαζε τα πάντα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, μοιραίο και αναπόφευκτο, ο ενθουσιασμός να υπερισχύει της περισυλλογής. Για κριτική, ούτε λόγος. Η γονιμότητα του διαλόγου φάνταζε πολυτέλεια. Μπορεί και άκαιρη. Γι’ αυτό ίσως και οι γνωστοί «κατεργαρέοι» επέλεξαν τον… πάγκο της σιωπής. Φρόνιμη στάση. Και επιβεβλημένη.

Εκεί πάνω ήταν που η συντρόφισσα «έριξε» την ιδέα της πρόσκλησης της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Καβάλα! Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα να με συνεπαίρνει τίποτε το διαφορετικό. Από καιρό ήμουν «κουμπωμένος» απέναντι στην καινούρια… κομματική ιέρεια και ως εκ τούτου εξέλειπε κάθε λόγος να ταυτιστώ με την περιρρέουσα χαρά. Ας είναι, είπα στους παρακείμενους συντρόφους, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αδιαφορία μου.

Είχε τελειώσει το «επίσημο τελετουργικό» και, όπως πάντα συνέβαινε, δημιουργήθηκαν γρήγορα οι πρώτες «εστίες συζήτησης». Απαραίτητη (έως ανακουφιστική) διαδικασία απελευθέρωσης πόθων και ορέξεων. Θεμιτή και γόνιμη, είπα μέσα μου. Πού αλλού τέτοια… ψυχοθεραπεία!

Δεν πρόλαβα να αποσώσω τη σκέψη μου και η συντρόφισσα με πλησίασε περιχαρής που η πρότασή της έγινε αποδεχτή  από όλους. Μάλλον δεν θα ανήκω στους «όλους» της είπα, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να «τιθασεύσω» το πηγαίο της ευτυχίας της. Χωρίς να το καταλάβω, ο κύκλος γύρω μας άρχισε να μεγαλώνει. Η «εστία» πήρε να χρωματίζεται από τη «φωτιά» της επιμονής της. Και γιατί όχι τη Ζωή; Γιατί δεν με «ζεσταίνει» ο τρόπος της, είπα. Δεν αρκεί αυτό;

Φάνηκε πως όχι. Ο όρος δεν είναι πολιτικός και εδώ δίνουμε μάχη πολιτική, ακούστηκε παραπλήσια φωνή. Είχε δίκιο. Η Αριστερά είχε χάσει προ πολλού τη «φλόγα» της και ’γω επέμενα στην… ανάφλεξη. Ας είναι. Επέλεξα να μη συνεχίσω και στράφηκα προς τους ομοτράπεζους της εβδομαδιαίας μας συνήθειας για να τους υπενθυμίσω την ώρα της οινοκατάνυξης.

Φευ! Ο «κλοιός» είχε απλωθεί και απαιτούσε στοιχεία και παραδείγματα. Η Ζωή έπρεπε να… αποκατασταθεί! Πάσει θυσία! Οι «φρουροί» της έμοιαζαν αποφασισμένοι. Με παρέσυραν…

Χαρακτήρισα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου επηρμένη, αλαζονική και υπερόπτη. Τους τόνισα ότι με ενοχλεί ο εισαγγελικός τρόπος με τον οποίο διακονεί τη πολιτική. Τους εξομολογήθηκα τον φόβο που μου δημιουργεί το «ύψωμα» της κεφαλής της. Ίσως και άλλα που χάθηκαν όμως πίσω από τις φωνές και τις αποδοκιμασίες. Σταμάτησα…

Όχι, ύστερα από τόσον καιρό δεν διεκδικώ καμία δικαίωση. Τη «φλόγα» μόνο. Που έσβησε και δεν μας πυρπολεί!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου