Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

ΤΑ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ



Θα τη θυμάστε, πιστεύω, εκείνη τη δασκάλα που παρίστανε τη Μαντώ Μαυρογένους στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης. Θα θυμάστε επίσης και την Ακαδημία Αθηνών να τη βραβεύει για το «εθνικό και παιδαγωγικό» της έργο (ενίοτε και το… ιεραποστολικό) κόντρα στις νομοθετικές και εκπαιδευτικές παραβάσεις στις οποίες συνεχώς και αδιαλείπτως υπέπιπτε η «ηρωίδα».  Όπως, βεβαίως, θα θυμάστε και το μιντιακό προμόσιον που απολάμβαναν οι δημόσιες παρεμβάσεις της εν λόγω… παραληρηματικής!

Νά, ο λόγος (και πάλι) για τη Χαρά Νικοπούλου, τη δασκάλα που μιλούσε στα μουσουλμανάκια για την έλευση του Θεανθρώπου και τα έβαζε να απαγγέλλουν στιχουργήματα του επιπέδου, Βάλε τους Τούρκους εμπροστά, σαν το χασάπη τα τραγιά, καπετάνιε μας λεβέντη, που όλη η Τουρκιά σε τρέμει… 

Η υπερ-πατριώτισσα, λοιπόν, Χαρά Νικοπούλου είπε να το «δει» το «εθνικόν της καθήκον» και ολίγον… εμπόριο και βάλθηκε να «στρώσει δουλειά» με… Μη Κυβερνητική Οργάνωση! Συλλογικό είδος που οι όμοιοί της (και εξ αρχής συμπαραστάτες της) λοιδορούν και απαξιώνουν με κάθε ευκαιρία. Ειδικά όταν πρόκειται για ΜΚΟ που ασχολούνται με τους πρόσφυγες!

Η Χαρά Νικοπούλου και ο σύζυγός της Γιάννης Φριτζιλάς ίδρυσαν, που λέτε, την ιδιωτική (τρέχα γύρευε) εταιρεία «Κιβωτός της Δόμνας Βισβίζη» που, χωρίς καμία υπερβολή, θα μπορούσε να ονομαστεί και… οικογενειακή επιχείρηση! Κατά «περίεργο» τρόπο, πριν λίγα χρόνια, το Γενικό Επιτελείο Στρατού παραχώρησε στο ζεύγος ένα παροπλισμένο φυλάκιο στον ορεινό όγκο της Θράκης, με σκοπό να λειτουργήσει εκεί έναν «παραδοσιακό οικισμό», που θα «άκουγε» στο όνομα (τι άλλο;) «Ακρίτας»! Σε αυτόν θα φιλοξενούνταν ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά, ή παιδιά που οι γονείς τους αδυνατούν να μεγαλώσουν για οικονομικούς λόγους και μέλημα πρώτο θα ήταν η καλλιέργεια του πνεύματος και η διάδοση των Χριστιανικών αξιών. Όλα αυτά μέσα σε πληθυσμούς αμιγώς μουσουλμανικούς!

Με το μέγα σκάνδαλο της εκχώρησης από το ΓΕΣ δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες να το «τρώει» το μαύρο (εδώ και ύποπτο) σκοτάδι της ελληνικής παραδοξολογίας, ο «εθελοντισμός» της κυρίας Νικοπούλου έπρεπε να βρει και τους απαραίτητους πόρους για να… ανδρωθεί και να επιβιώσει. Γιατί, καλές οι ζωγραφιές και τα στολίσματα (η αισθητική των οποίων μόνο με εκείνη της δικτατορίας θα μπορούσε να παραλληλιστεί), καλά τα σούρτα-φέρτα των πρόθυμων (αλλά πάντα ανίδεων) δημοσιογράφων για διαφημιστική κάλυψη του «εθνικού και θεάρεστου» έργου, καλές και οι παπαρολογίες της «μεγάλης ελληνίδος» (πόσες πολιτικές καριέρες έχουν «χτιστεί» πάνω σε τέτοιες;), αλλά… ο Ακρίτας, τζούφιος! Πάει να πει, λειτουργικά και οργανωτικά… παράνομος

Όμως, παρά το γεγονός ότι έχει ανακληθεί η άδεια λειτουργίας του ιδρύματος, η κυρία Νικοπούλου εξακολουθεί να διατηρεί σε ισχύ την (ούτως ή άλλως ισχνή) δραστηριότητά του, εμφορούμενη τώρα και από… πνεύμα αντίστασης! Τέτοιο που (φυσικώ τω λόγω) δεν άφησε ασυγκίνητους τους ομογάλακτους ομοϊδεάτες τής Χρυσής Αυγής που έσπευσαν αμέσως προς κάλυψη και υποστήριξη. Άλλο που δεν ήθελαν, δηλαδή…

Τι απαίτησαν οι υπόδικοι τραμπούκοι από το βήμα της Βουλής; Να μη συμμορφωθεί ο δήμαρχος Κομοτηνής με τις αποφάσεις της πολιτείας (κάτι σαν… πολιτικό νταηλίκι) και να αφήσουν τη Χαρά Νικοπούλου να αφοσιωθεί στο σημαντικό κοινωνικό και εθνικό της έργο! Έργο που, απροκάλυπτα πια, τίθεται υπό την «ιδεολογική προστασία» των εγχώριων ναζιστών. Ούτως ειπείν, τα «αποκούμπια της Χαράς».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου