Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ 'Η ΑΠΑΤΗ;

Με το τηλεοπτικό προϊόν που «πουλάει» ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχα πάντα ένα πρόβλημα. Από τότε ακόμη που, νεαρός ων, «έχτιζε» την καλλιτεχνική του καριέρα «επάνω» στο μεγάλο του «σουξέ», τους Απαράδεκτους! Σε καιρούς που η συλλογική μας ευμάρεια και το πνευματικό μας ρεμπελιό τού έδιναν «πάσες ανοχής» για να μπορεί να «παίζει» και να μας «διασκεδάζει» με εξυπνακίστικες ατάκες, όπως φερ’ ειπείν με εκείνες για το… Πολυτεχνείο! Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά θα το πω: το δικό του «χιούμορ» λειτούργησε καταλυτικά στη γενικευμένη (ή και στοχευμένη;) απαξίωση όλων όσων, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συμμετείχαν στην εξέγερση του Νοέμβρη του ’73.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Τα «αστειάκια» του τηλεοπτικού (και μόνο) αστέρα υπήρξαν σε πολλές περιπτώσεις αρκούντως υπονομευτικά για μεγάλες και διαχρονικές αξίες των καθ’ ημάς παραδόσεων. Κυρίως όμως αυτών της Αριστεράς. Τι να θυμίσω; Τα «χαριτωμένα» για την ποίηση; Τα «σκαμπρόζικα» για τον πολιτισμό; Τα «χάχανα» για το θέατρο;

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια (πλάκα-πλάκα, μπορεί να ξεπερνάνε και τα δέκα), ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει αναλάβει τον ρόλο του «κατ’ οίκον διασκεδαστή», με «όχημα» το ελληνικό τραγούδι. Κατά κανόνα, το είδος εκείνο του τραγουδιού που (σε γενικές γραμμές) δεν σε προσβάλλει και δεν σε «ακυρώνει» ως θεατή και ως άνθρωπο. Κάτι σαν ένα… έντεχνο ευρείας κατανάλωσης. Ενίοτε και… ξεφαντώματος, μιας και το οπτικό μέρος της εκπομπής εμπεριέχει έντονες παρενθέσεις… οφθαλμόλουτρου!

Αυτά στα επιφαινόμενα. Στη «μόστρα». Στο «περιτύλιγμα». Αυτά στο… δόλωμα! Γιατί, το Στην υγειά μας, ρε παιδιά –και έχοντας προ πολλού ξεμείνει από «καλές προθέσεις»– δεν είναι τίποτε άλλο από μία «εφαρμογή» της γενικευμένης σύγχυσης που παράγουν τα τηλεοπτικά προγράμματα. Σύγχυση πνευματική και πολιτιστική που εδώ επιτυγχάνεται μέσω του πιο διεισδυτικού πολιτιστικού αγαθού: του τραγουδιού!

Με ποιον τρόπο; Με το να μοιάζουν όλα ίδια! Να μην υπάρχει κανένα μέτρο, κανένα όριο, κανένας διαχωρισμός. Επί του… πρακτέου, να «συνυπάρχουν» το τσιφτετέλι με τον Γιάννη τον φονιά, το Kuro Siwo με τον Μαργαρίτη, ο Βασίλης Καρράς με το Δίχτυ, ο Μαρκόπουλος με τον Μάγγα, η Πάολα με τον Λοΐζο και πάει λέγοντας…

Κανένας… πολιτιστικός ρατσισμός! Και καμία υποτίμηση. Δικαίωμα του καθενός να τη «βρίσκει» με όποιο είδος τραγουδιού θέλει και επιθυμεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καταργούμε και την «ιδιαιτερότητα» των ειδών. Δεν σημαίνει ότι όλα μπορούν να γίνουν πολτός στο «μπλέντερ της ομοιομορφίας». Άλλωστε, πολύ πριν από μένα το είχε ξεκαθαρίσει η αοιδός Ρίτα, επιλέγοντας τον… παίδαρο από το Μέγαρο! Καθαρά και ξάστερα!

Γιατί όχι και ο Σπύρος; Μα γιατί ανέκαθεν, το «καλλιτεχνικό του είδος», αυτή η φούσκα που εξέθρεψε ο πασοκικός αχταρμάς, δεν είχε ποτέ ούτε έρμα ούτε ταυτότητα ούτε αρχές ούτε αξίες. Κυρίως; Δεν είχε την ντομπροσύνη του αυθεντικού! Γι’ αυτό και πάντα «δήθεν».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου