Η ΛΙΣΤΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ...

Όπως και να το δει κανείς, μία προσωπική λίστα τραγουδιών του Γιάννη Πετρίδη, είναι από μόνη της… γεγονός! Πόσο μάλλον όταν αυτή «καταγράφει» τα 40 καλύτερα τραγούδια της (καθ’ όλα θρυλικής) εκπομπής του. Από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησε να εκπέμπει στο Α΄ Πρόγραμμα μέχρι σήμερα! Ναι, μπορεί κάποιοι να την πουν «εμμονική», μπορεί στο σύνολό της να μην «κάνει τα κέφια» ολονών, μπορεί ακόμη να θεωρηθεί και ολίγον «εμπορική», όμως δεν παύει να είναι μία λίστα του Πετρίδη! Με όλο το κύρος και όλο το αισθητικό βάρος που «κουβαλάει» το όνομά του. Για μας τουλάχιστον που «μεγαλώσαμε» μαζί του μέσα στα ατέλειωτα απομεσήμερα…

Ενστάσεις ως προς τις επιλογές του έχω κι εγώ, αλλά πολλές φορές τα κριτήρια και οι εκτιμήσεις για ένα τραγούδι (ή για ένα άλμπουμ) είναι πολύ πιο σύνθετα από το κομμάτι της «απόλαυσης». Αλλιώς «δοκιμάζεται» κάτι στην εποχή του και αλλιώς το «ανταμείβει» πολλές φορές ο χρόνος. Με άλλα «εφόδια» κρίνεις στα 20 και στα 25 σου και με εντελώς άλλα στις ηλικίες της «ωριμότητας». Για παράδειγμα, στα μεταπολιτευτικά μου νιάτα δε θα έδινα ποτέ σημασία στο Vogue της Madonna, ή στο Crazy In Love της Beyoncé, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα και τη συνολική τους απόρριψη. Τουναντίον. Αφήστε που η «συμμετοχή» τους τώρα στη λίστα σε ωθεί σε «δευτέρες ακροάσεις», με κίνητρο την ανακάλυψη πραγμάτων που απέτρεπαν οι πρώτες αγκυλώσεις. Ενίοτε και οι… φανατισμοί!

Τι θα «απέρριπτα» από τη λίστα του Πετρίδη; Ίσως το Fallin’ της Alicia Keys παρ’ ότι κούκλα και φωνάρα! Το Wonderwall των Oasis γιατί το «έλιωσα» στα πικάπ και το βαρέθηκα. Το Billy Jean του Michael Jackson γιατί ποτέ δε μου «έκατσε». Το Nuthin But A G Thang των Dr Dre και Snoop Dogg, γιατί δεν είναι το… είδος μου. Προτιμώ Eminem και Lose Yourself. Το εντελώς «άκυρο» Don't You Want Me των Human League.

Τι θα «συνυπέγραφα»; To Because The Night της μέγιστης Patti Smith. Το Rock The Casbah των τρισμέγιστων The Clash. Τον Iggy Pop στο Lust For Life γιατί με «φέρνει» στον παλιό Απόλλωνα για το Trainspotting. Το When Doves Cry γιατί είναι Prince. Εννοείται U2 και το One. Το Nothing Compares 2U γιατί λάτρεψα την Sinéad O Connor. Μπορεί και το Jeremy των Pearl Jam γιατί είναι διαμαντάκι.

Τι θα πρόσθετα; Bob Dylan! Απουσιάζει σε βαθμό… ύβρεως! Rolling Stones και Led Zeppelin! Δε σου «διαφεύγουν» με τίποτε! Ούτε ο Eric Clapton και ο Neil Young! Πού πας 40 χρόνια χωρίς τους… θεούς! Α, και το On Some Faraway Beach του Brian Eno. Γιατί με αυτό ξεκίναγε για χρόνια την εκπομπή του κι «έφαγα κόλλημα».

Από την άλλη, μία τέτοια λίστα σε βάζει και σε μία ελκυστική περιπέτεια με το χρόνο. Σε «βυθίζει» σε ένα παιχνίδι ηδονών με τη μνήμη. Σε προκαλεί να ξαναπιάσεις τον εαυτό σου σε λημέρια μετα-εφηβικών εκρήξεων και σε χοάνες πολιτικής μονομέρειας. Να «πιάσεις» χνάρια που έσβησαν. Χέρια που σ’ αρνήθηκαν. Αγκαλιές που σε πλάνεψαν. Να «τσιτώσεις» το Creep των Radiohead και να βγεις στη νύχτα ακλόνητος. Να «γκαζώσεις» τους Joy Division με το Love Will Tear Us Apart και να ξαναοδηγήσεις με 170 στην εθνική. Να ξανανιώσεις για λίγο αθάνατος!