Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

ΕΥΓΕ!



Έπρεπε να περάσουν κοντά εβδομήντα χρόνια για να τιμήσει μία Δημοτική Αρχή τη μνήμη των 1.484 Εβραίων Καβαλιωτών που χάθηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα της Γερμανίας. Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια για το αυτονόητο! Για ένα γεγονός που, ενώ κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην υποχρεωτική ύλη διδασκαλίας όλων των σχολείων του νομού, εμείς καταφέραμε να το καταχωνιάσουμε στη συλλογική μας λήθη. Να το εξαποστείλουμε στα «αζήτητα» της τοπικής μας Ιστορίας.  

Αξίζουν χίλια εύγε σε αυτήν την πρωτοβουλία του δήμου! Κι άλλα τόσα στη Δήμητρα Τσανάκα και τον Μιχάλη Λυχούνα που ανέλαβαν να σηκώσουν το «πολιτικό της βάρος» και να ανταποκριθούν σε ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο «ηθικό αίτημα». Και μάλιστα σε μία πολύ «δύσκολη» και «περίεργη» εποχή! Σε μέρες που ζέχνει από παντού η ναζιστική μυρουδιά. Που η ελληνική κοινωνία βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στο φυλετικό μίσος. Που ο φόβος για το «διαφορετικό» γίνεται κυρίαρχος σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η πόλη όφειλε αυτήν την τιμή! Την όφειλε στην ίδια της την Ιστορία! Σε αυτούς που έσβησαν μέσα στα «τρένα της μεγάλης φυγής», που πνίγηκαν στα ταραγμένα νερά του Δούναβη, που έλιωσαν στα κρεματόρια της Τρεμπλίνκα. Γιατί η θυσία των Εβραίων συμπολιτών μας, είναι μία «δικιά μας υπόθεση»! Μέρος ξεχωριστό της «τοπικής μας ταυτότητας». Αίμα από το αίμα μας.

Αναρωτιέμαι όμως: πού να ήταν όλα αυτά τα χρόνια οι «προοδευτικοί» δήμαρχοι; Πού γυρόφερνε ο «σοσιαλισμός» τους; Πού ήταν οι «αντιφασιστικές τους ευαισθησίες»; Τίποτε δεν είχαν ακούσει για εκείνη τη νύχτα που οι Βούλγαροι στρατιώτες στρίμωχναν τις οικογένειες των Εβραίων στις καπναποθήκες της Commercial; Τίποτε δε διάβασαν από αυτά που κατά καιρούς είχαν δημοσιεύσει ο Νικόλαος Ρουδομέτωφ και ο Κυριάκος Λυκουρίνος;

Δε μέμφομαι. Απλά επισημαίνω το μείζον: το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι Δημοτικές Αρχές είχαν μεριμνήσει από παλιά γι’ αυτήν την τιμή. Αν από παλιά είχαν προβλέψει να εντάξουν στην «κοινή μας συνείδηση» το Ολοκαύτωμα των δικών μας Εβραίων. Να το αναδείξουν σε κυρίαρχο μάθημα αφύπνισης. Και σε μέσο αντίστασης ενάντια σε κάθε είδος φασισμού.

Αλλά, είπαμε: κάλιο αργά παρά πότε…

Στην φωτογραφία, ο Μωϋσή Πεσάχ, στο εσωτερικό της Εβραϊκής Συναγωγής της Καβάλας. Η Συναγωγή έπαψε να λειτουργεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, μαζί με την επίσημη διάλυση της Εβραϊκής Κοινότητας της πόλης (Αρχείο εφημερίδας Χρονόμετρο)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου