ΜΝΗΜΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΡΑΠΑΚΗ

Μνήμη Σταύρου Αραπάκη

Όταν «έφυγε» ο Σταύρος, ήμουν μακριά από τον τόπο που αγάπησε. Μακριά από τον κοινό μας τόπο. Το μαντάτο της απώλειάς του πέρασε σαν αστραπή μέσα από τις πύλες του διαδικτύου που, για μια στιγμή, λες και μεταμορφώθηκαν σε μία απέραντη λίμνη του Αχέροντα. Σε ένα σκοτεινό πέρασμα για τον «κάτω κόσμο». Για την «άλλη ζωή»…

Το έμαθα από την Ειρήνη και ύστερα κάτι σκοτείνιασε. Όχι έξω. Μέσα μου. Έξω με τύλιγε ακόμη το ανοιξιάτικο φως αλλά ένα βαρύ και αδιευκρίνιστο προαίσθημα ήρθε και κάθισε ακάλεστο στα σωθικά. Είχα βιώσει ήδη την απώλεια του πατέρα μου και το θανατικό δεν έλεγε να φύγει. Σαν επίμονη σκιά κλωθογύριζε πέρα-δώθε.

Και πέρασε το πέλαγος. Αόρατη διέσχισε όλη τη διαδρομή. Αόρατη και σκοτεινή. Αντάμα με τον θάνατο. Δρασκέλισε τον κάμπο με τις ελιές, σκαρφάλωσε στο ύψωμα του Κεφαλά, μετά στη Γέννα και το Κάστρο, κι από κει έκοψε δρόμο για το χωριό του. Τον βρήκε καθιστό στο γραφείο του. Ήρεμο και γλυκό. Κουρασμένο λίγο από την αρρώστια που βασάνιζε τα τελευταία χρόνια τα πνευμόνια του, άλλα πάντα υπομονετικό και γενναίο. Μπορεί και να κάπνιζε. Έτσι τον θυμάμαι. Να μιλάει και να καπνίζει. Να δουλεύει και να καπνίζει. Να τρέχει παντού κι ένας καπνός να τον ακολουθεί. Άλλη σκιά αυτή. Ο Σταύρος κι ο καπνός του. Και μία κάφτρα να πηγαίνει μπροστά…

Σε πήρε, Σταύρε. Χωρίς πολλά-πολλά λόγια. Σαν το ραντεβού να είχε κλειστεί από παλιά. Σαν να τα είχατε συμφωνήσει σε κάποιον μοναχικό περίπατο μέσα στα χαλάσματα των Μεταλλείων. Τη θυμάσαι τη βραδιά με τον Πάνο Κατσιμίχα; Πόσο τρέξαμε για να την καταφέρουμε εκείνη τη συναυλία! Πόσο πάσχισες. Και πόσο ωραίο ήταν το φεγγάρι πάνω από τα καμίνια. Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα…

Εσένα όμως σου άρεσε το τσίπουρο και τα λιαστά χταπόδια. Τα μεσημέρια του χειμώνα, στη Φαίδρα του Δημήτρη και της Μαρίας. Με παρέες μεγάλες. Με παρέες ολόχαρες. Γιορτινές κι αντικριστές. Και συ, στη μέση. Με το ίδιο χαμόγελο. Την ίδια ευγένεια. Την ίδια φρονιμάδα. Την ίδια καρδιά…

Σε πρόδωσε, Σταύρε. Δε λογάριασε τίποτε. Ούτε την καλοσύνη σου ούτε την ταπεινότητά σου ούτε την αγνότητά σου ούτε την ανιδιοτέλειά σου… Τίποτε. Κι ας την είχες κεράσει με όλα του κόσμου τα καλά. Με όλη την ασφάλεια που νιώθει μια καρδιά μέσα στα σπλάχνα ενός καλού ανθρώπου.