ΑΙΣΧΟΣ!

Ούτε μία βδομάδα δεν κατάφερε να «αντέξει» εκείνο το μεγαλόπρεπο «εύγε» μου για τη Δήμητρα Τσανάκα, καθώς με τα απίστευτα κάμωμά της με αναγκάζει να το αντικαταστατήσω με ένα ηχηρό και αταλάντευτο… ΑΙΣΧΟΣ! Εμβρόντητος και αηδιασμένος γαρ από τα όσα ακούστηκαν (και αποφασίστηκαν) την περασμένη Πέμπτη στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου! Και πιστέψτε με: το «αίσχος» αυτό δεν έχει να κάνει με αυτήν καθ’ αυτήν την αναβολή μιας μεγάλης και σπουδαίας για την τοπική μας ιστορία εκδήλωση –και που την «έφτασαν» μέχρι εδώ αυτοί οι απίθανοι, πολύ τους ήταν– αλλά για τα πολιτικά επιχειρήματα με τα οποία προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αποτρόπαιά τους!

Φως φανάρι το πράγμα και ας αφήσει κατά μέρος η κυρία Τσανάκα τα περί «αισθητικής του μνημείου». Η αισθητική την μάρανε τη δήμαρχο. Λες κι όλα γύρω της σφύζουν από γούστο και ομορφιά! Ας μη γελιόμαστε λοιπόν κι ας μη τρέφουμε αυταπάτες. Ένας ήταν ο λόγος και μοναδικός: δεν της το επέτρεψε το καραδεξιό τσούρμο που έχει μαζέψει στη δημοτική της ομάδα! Αυτή η φασιστοειδή μάζα που βγάζει σπυριά όταν ακούει για ναζιστικές θηριωδίες και Ολοκαύτωμα. Και οι διάφοροι Γραμμένοι που έρχονται στο Δημοτικό Συμβούλιο με… γραμμή Πατριωτικής Κίνησης.

Οι άνθρωποι είναι πωρωμένοι δεξιοί. Ακόμη κι αυτοί που το παίζουν «λόγιοι» και «καθωσπρέπει» –αλήθεια, πού ήταν προχθές ο κύριος Λυχούνας;– στις κρίσιμες στιγμές… τουμπεκί! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε! Τσίου εντελώς! Βουβοί και άτολμοι, περικυκλωμένοι από ουρλιαχτά μίσους. Από έναν ανιστόρητο συρφετό που σκορπάει διχασμό και πολιτική βαρβατίλα.

Δυστυχώς, μοναδική εξαίρεση σε αυτήν την κατάντια, το διασυρμό και τον εξευτελισμό του Δημοτικού Συμβουλίου, ήταν αυτή του κυρίου Βέρρου. Αυτός «έσωσε» τη δημοκρατική τιμή του Σώματος κι αυτός ήταν που κατάφερε να αρθρώσει υπεύθυνο και σοβαρό αυτοδιοικητικό λόγο. Οι υπόλοιποι – με προεξάρχοντα τον, κατά τα άλλα λαλίστατο Κωστή Σιμιτσή – άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα… Ανέξοδα αντιπολιτευτικά λογύδρια άνευ ρυθμού, ουσίας και αποτελέσματος. Και να σκεφτείτε ότι μέχρι εχθές, ο πρώην δήμαρχος διεκδικούσε δημόσια την «πατρότητα» της εκδήλωσης και του Μνημείου.

Κατά τ’ άλλα, κάποιοι αύριο θα μιλάνε για... Μνήμες! Χωρίς τσίπα και χωρίς ντροπή.