ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ...

Με τον Θόδωρο Θεοδωρίδη με δένει μία ξεχωριστή και σπάνια φιλία. Χωρίς να είμαστε αυτό που οι περισσότεροι θα τον ονόμαζαν «κολλητοί», καταφέρνουμε να διατηρούμε μια πολύχρονη σχέση γεμάτη αλληλοσεβασμό και αγάπη. Μια σχέση ανοιχτωσιάς και αλήθειας. «Χτισμένη» μέσα σε μία αδελφική ζεστασιά που δεν αφήνει τίποτε να την «κρυώσει» και να την «ψυχράνει». Ακόμη κι όταν βρίσκεται «περικυκλωμένη» από τις εμμονές και τους εγωισμούς μας. Ακόμη κι όταν οι διαφωνίες και οι διαφορές μας… χτυπούν κόκκινο.

Στον Θόδωρο χρωστάω την ενασχόλησή μου με το γράψιμο. Αυτός ήταν που μου έδωσε βήμα στο δημόσιο λόγο στο παλιό καλό Χρονόμετρο, παραχωρώντας μου απεριόριστο χώρο και περίσσια ελευθερία για να μπορώ να λέω και να εκφράζω αυτά που τότε πίστευα. Αυτός ήταν που συγχωρούσε τα λάθη μου και τις υπερβολές μου. Τις αδυναμίες μου, τα κουσούρια μου, τις ιδιοτροπίες μου. Κι αυτός που πρώτος μου συμπαραστάθηκε σε δύσκολα και ριψοκίνδυνα εγχειρήματα. Αυτός που έσκυψε με πίστη κι αφοσίωση επάνω από αναγεννητικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες.

Ο Θόδωρος είναι ένας ευγενικός, σεμνός και χαμηλόφωνος άνθρωπος. Γι’ αυτό, ό,τι πολύτιμο δικό του, όποια του δημιουργία, έχει πάντα κι ένα στοιχείο χειροποίητου. Θαρρείς και το μεράκι του αφορά μόνο σ’ αυτόν και τους φίλους του. Την παρέα των εκλεκτών του. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε τα πρώτα του Επτά Απωθημένα Τραγούδια, κάπως έτσι τα παρουσίασε ένα βράδυ στο Παλιό Ωδείο, κάπως έτσι ήρθε μετά και το Θέλω Να Πάρω Τα Βουνά. Αυθόρμητα, αβίαστα και λαϊκά. Λες και όλα κυλούσαν μέσα σε ένα ανοιξιάτικο κυριακάτικο απόγευμα στο γήπεδο.  

Μετά από τόσα χρόνια, με τον ίδιο γνώριμο τρόπο, μου εμπιστεύτηκε πάλι τη χειροποίητη έκδοση του Ισορροπιστή Αεροσκαφών. Δε θέλω να γράψεις τίποτε, μου είπε, καθώς μου εξηγούσε την καινούρια «περιπέτεια». Μία μικρή ιστορία είναι που απλά την μοιράζομαι με τους φίλους μου. Δεν αλλάζει ο Θόδωρος, είπα, και το πήρα στα χέρια μου…

Το διάβασα καταμεσής του πελάγους. Προχωρημένο Φθινόπωρο, με τους τουρίστες να λιγοστεύουν γύρω μου και ‘γω να σφίγγομαι μη σκάσω από τα γέλια. Εις μάτην. Φτάνω στη σελίδα όπου ο μαθητής-συγγραφέας γυρίζει από το σχολείο γεμάτος πίκρα και παράπονα που οι συμμαθητές του τον κοροϊδεύουν «χοντρό» και η μάνα του για να το παρηγορήσει του σερβίρει ένα πιάτο γεμάτο με σμυρνέικα σουτζουκάκια… Τότε ήταν που ένιωσα να γυρίζει όλο το πλοίο προς το μέρος μου!

Τον καταχάρηκα τον Ισορροπιστή του. Και λυπήθηκα πολύ που οι υποχρεώσεις μου δε μου επέτρεψαν να βρίσκομαι στην παράσταση-αναλόγιο που «έστησε» ο Γκόνης με τον Πιάτα στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου. Ο Θόδωρος όμως το ξέρει: κοντά του ήμουνα. Γιατί οι φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι έχουν το πλεονέκτημα να καταργούν τις αποστάσεις. Και να ενώνονται εις το διηνεκές…