ΟΙ ΟΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΜΑΡΙΑ

Τα κατάφεραν τελικά! Αντί τα 90χρονα του Μίκη να αποτελέσουν την ευκαιρία ενός συλλογικού αναστοχασμού, αντί να γίνουν η αφορμή για μια γενναία αναψηλάφηση των «εθνικών μας πληγών», αντί να μας βυθίσουν στα άδυτα της Ιστορικής Μνήμης, αντί όλων αυτών, εμείς καθόμαστε και συζητάμε για τον… Sakis! Και λέω: αν αυτό δεν είναι η οδυνηρή μας κατάντια, τότε ποιο; Αν αυτό δεν είναι ο πνευματικός μας κατήφορος και εξευτελισμός, ποιο άλλο θα μπορούσε;

Και εντάξει, από αυτούς τους αρχοντοχωριάτες κι από αυτά τα βλαχαδερά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά. Δείτε μόνον την (ακόμη και… οικογενειακή) αισθητική αυτού του απίθανου προέδρου της ΚΕΔΕ, για να καταλάβετε και το βάθος του πάτου. Δείτε με τι αηδίες κάθονται κι ασχολούνται οι διάφοροι «Πολιτιστικοί Οργανισμοί» των δήμων, για να διαπιστώσετε το μέγεθος της φρίκης. Δείτε από τι «ατσίδες» και από τι χαϊβάνια είμαστε ζωσμένοι, για να πάρετε τη «γεύση» της εντός μας ήττας. Τα ζούμε, άλλωστε, και στο «τοπικό μας πετσί».

Από τους άλλους όμως; Τους και καλά ανησυχούντες για τον ξεπεσμό και την ευτέλεια; Τους κατέχοντες το προτέρημα της κρίσης; Τους «διαβαστερούς» και τους «ψαγμένους»; Πού πατέ, ορέ αδέλφια, με τόση μίρλα και ξινίλα; Πού πάτε χωρίς γνώση και εφόδια να αυτο-χριστείτε υπερασπιστές του τεράστιου Μίκη; Να γίνετε οι «Θερμοπύλες» του μεγαλειώδους έργου του; Ο Ρουβάς σάς ενόχλησε; Και για να μη γίνω περισσότερο «κακός» –γιατί τσούρμο τα παραδείγματα δικών σας «πνευματικών ατασθαλιών»– σας παραπέμπω στις δικές σας… σιωπές!

Ας πούμε: πού ήσασταν τότε που ο Μίκης επέλεξε τον Πάριο να ερμηνεύσει τα «ερωτικά» του τραγούδια, ντυμένος μάλιστα ο ίδιος στα ολόλευκα! Πού ήσασταν τότε που ο Ρέμμος ως εκλεκτό μέλος της Ορχήστρας Θεοδωράκη, περνούσε σε «ποιοτικά επίπεδα». Μην πω για την Αλέξια! Πού ήταν τότε οι ειρωνείες και τα περιπαίγματα; Πού ήταν οι απαξιώσεις και οι χλευασμοί; Τι σας έκανε να «χωνέψετε» την Όμορφη Πόλη από τον Πάριο και το Βρέχει στη φτωχογειτονιά από τον Ρέμμο περισσότερο από το Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ του Ρουβά; Σας συγκράτησε μήπως το γεγονός της προσωπικής ευθύνης του Μίκη;

Όπως και να ‘χει, το πρόβλημα δεν είναι αν ο Ρουβάς ερμήνευσε χάλια, μέτρια, ή συμπαθητικά τα λαϊκά μέρη του Άξιον Εστί. Αν κάποιοι καταφέρουν να «ακονίσουν» τη μνήμη τους, ίσως θυμηθούν τη μεταπολιτευτική θλιβερή ερμηνεία του Μπιθικώτση και ίσως τότε καταλάβουν ότι δε χρειάζεται πολύ φασαρία και αντίδραση σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη αυτών των έργων, είναι τέτοια η ενέργειά τους που μπορούν να «ξεβρακώσουν» οτιδήποτε τα προσβάλει και τα υπονομεύει. Οτιδήποτε δεν περιέχει ήθος και αλήθεια. Ξέχωρα από προθέσεις και ξέχωρα από πολιτικές.