ΠΕΡΙ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ

Η από κοινού παρέμβαση των επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων Συμπαράταξη Πολιτών και Δύναμη Πολιτών Νέστου Άρη Βέρρου και Περικλή Αμπεριάδη με αφορμή την πώληση 14 αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Slentel εγείρει και… παράπλευρα ζητήματα. Γιατί, ναι μεν ορθές οι ενστάσεις και ορθότατοι οι προβληματισμοί, αλλά το όλο κείμενο δεν παύει να έχει χροιά αντικυβερνητική! Ως εκ τούτου, η αντίθεσή τους στους όρους της αποκρατικοποίησης, εκτός από την πολιτική, άπτεται και της ηθικής!

Και εξηγώ: μπορεί ο Περικλής Αμπεριάδης να δηλώνει ότι ο συνδυασμός μας δεν είχε την παραμικρή εξάρτηση από οποιοδήποτε κόμμα, αλλά αμέσως μετά προσθέτει την ουσιώδη λεπτομέρεια η οποία κάνει και τη… διαφορά. Λέει: μπορεί εγώ να ανήκα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Είμαστε μία ομάδα ανεξάρτητων ανθρώπων που παλεύουμε για την ανεξαρτησία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης…

Με αυτό το ανήκα, ο (πάντα σοβαρός και αξιόπιστος) Περικλής Αμπεριάδης δεν αφήνει κανένα περιθώριο κομματικής του δέσμευσης. Σαφέστατα, η δήλωσή του αποκτά «ηθικό πλεονέκτημα» και, εν πολλοίς, «νομιμοποιεί» όλη την προεκλογική του στάση στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, έτσι όπως αυτή εκφράζονταν συχνά μέσω των κοινωνικών δικτύων. Αν μη τι άλλο, στην περίπτωση του κυρίου Αμπεριάδη, οι έννοιες «συνέπεια» και «εντιμότητα» δεν είναι κενές περιεχομένου.

Άρα, το ηθικό πρόβλημα εντοπίζεται (και υπάρχει) στη Συμπαράταξη Πολιτών. Εκεί, τα πράγματα είναι θολά και συγκεχυμένα, μιας και όλα πλέον αιωρούνται και ακροβατούν μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και της προεκλογικής ρητορικής. Μοιραία, στην προσπάθειά του να προασπίσει το «αυτοτελές» και το «ανεξάρτητον» της παράταξής του (κυρίως όμως το ίδιο της το πρόγραμμα), ο Άρης Βέρρος είναι αναγκασμένος να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τις κυβερνητικές επιλογές.

Αλλά δείτε τώρα το οξύμωρον του πράγματος: τη στιγμή αυτή, οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι της Συμπαράταξης Πολιτών τυγχάνει να είναι και επιφανή στελέχη της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας δε και επιφορτισμένος με ρόλους που άπτονται της κυβερνητικής πολιτικής. Και θα ρωτήσει κάποιος: πόσο συμβατό και πόσο αξιοπρεπές είναι αυτό το «παιχνίδι»; Πώς μπορεί από τη μια να πατάς στη «βάρκα των κυβερνητικών επιλογών» και από την άλλη να επιμένεις να «τραβάς αντιμνημονιακά κουπιά»; Καμία τύψη; Κανένας διχασμός; Ή για το φέρω στα… νερά του: καμία σκέψη παραίτησης; Ένα «άντε γειά», ρε αδελφέ; Τόσο αφροδισιακό το σπορ τελικά;

Ένα είναι βέβαιο: η επιμονή (ή η έλλειψη εναλλακτικής;) του Άρη Βέρρου να συντηρεί αυτήν την ανισορροπία, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στο μαρασμό και τον ξεπεσμό της παράταξής του. Και ακόμη πιο βέβαιο, παραδίπλα θα… χτίζονται καριέρες!