ΞΕΝΟΣ ΗΜΗΝ ΚΑΙ ΣΥΝΗΓΑΓΕΤΕ ΜΕ

Το Αιγαίο γεμίζει με πτώματα, παιδιά ξεβράζονται στις παραλίες, μανάδες ψάχνουν ανάμεσα σε νεκρούς να βρουν γιους και θυγατέρες, μωρά ασυνόδευτα, ένας λαός ξεκληρισμένος και μετέωρος και οι αρχές του τόπου, μακάριες και αναίσθητες, μέσα στην εκκωφαντική τους σιωπή και αδιαφορία. Απούσες από παντού!

Απούσες στην καλύτερη! Γιατί προχθές –και παρά τις πρωινές «συγκινήσεις» της δημάρχου σε τοπικό ραδιόφωνο– άρχισαν να «βγάνουν» δειλά-δειλά και οι… επίσημοι ρατσισμοί. Θέμα, λέει, έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο η «διαρροή» της είδησης που αφορά στη λειτουργία hot spot για τους πρόσφυγες, γεγονός που –εκτός από «αμηχανία»– προκάλεσε και τις πρώτες αντιδράσεις. Παρά τις περί του αντιθέτου (γιατί άραγε;) καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών βουλευτών.

Κατά τ’ άλλα, βουτηγμένοι μέσα στην υποκρισία και την ψευτιά, θα πλειοδοτούν δημόσια σε μηνύματα «ευαισθησίας» και «φιλανθρωπίας», πληκτρολογώντας από το καθιστικό τους τσιτάτα ευσπλαχνίας! Αρκεί το κακό να μη χτυπήσει την πόρτα τους. Να μην ακουστούν βήματα ξένου στο κατώφλι του εφησυχασμού τους.

Θα το «χοντραίνω», γιατί πολύ άντεξα: πού στην ευχή είναι αυτές οι περιβόητες «αρχές» την ώρα που τα πλοία «αδειάζουν» τους πρόσφυγες στο λιμάνι (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, φέρει και το όνομα του «μετανάστη των Εθνών», Αποστόλου Παύλου); Πού είναι η Δήμητρα η Τσανάκα και που ο Θόδωρος ο Μαρκόπουλος; Πιστεύουν ότι «ξεπλένονται» με την παραχώρηση μιας αίθουσας του Διοικητηρίου ή με τη συμμετοχή ενός οργανισμού του δήμου στις επιτροπές των πολιτών; Πού είναι η φυσική τους παρουσία; Γιατί πρώτοι και καλύτεροι στις παρελάσεις και τα πανηγύρια και όχι εδώ; Τι τους «διώχνει» από τον πόνο; Τι τους «τρομάζει»;

Αντί να είναι οι πρώτοι που θα δώσουν τον «τόνο» της αλληλεγγύης και να γίνουν παράδειγμα συλλογικής αφύπνισης και ανθρωπιάς, αυτοί επέλεξαν το ρόλο του θεατή! Αποστασιοποιημένοι πλήρως από την τραγωδία και «ασφαλισμένοι» πολιτικά από τα ξενοφοβικά σμήνη των ψηφοφόρων τους.

Αλλά και η Εκκλησία; Σε ποιες «ευαγγελικές μεταφράσεις» να βρίσκεται χαμένη; Χαμπάρι δεν πήρε ότι όλοι είμαστε ξένοι σε αυτήν τη γη, με πρώτο τον ίδιο τον Χριστό; Ποιος άλλος εκτός από αυτή θα μετουσιώσει σε πράξη το ουκ ει πολίτης, αλλ’ οδίτης ει και οδοιπόρος. Μη είπης: Έχω τήνδε την πόλιν, και έχω τήνδε. Ουκ έχει ουδείς πόλιν. Η πόλις άνω εστί του ιερού Χρυσόστομου; Ποιος άλλος εκτός από τον Ποιμενάρχη της θα νοηματοδότησει ξανά το ξένος ήμην και συνηγάγετέ με;

Χωρίς να το θέλουν, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θέτουν σε δοκιμασία την «μέσα μας ανθρωπιά». Την αυθεντικότητά των λόγων μας. Το γνήσιο των συναισθημάτων μας. Και όσο οι καραβιές θα πληθαίνουν, θα μας εκθέτουν περισσότερο στην αλήθεια. Καθώς, εσαεί δοκιμαζόμενοι…