ΚΑΤΑΝΤΙΑ...

Μπορεί αυτός ο άνθρωπος που έγραφε κάποτε: Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου. Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου. Κάτω απ’ τον ήλιο χωρίς φως, για μένα γκρίζος ο ουρανός κι όμως υπάρχω. Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ χωρίς να τα ‘χω… να είναι ο ίδιος με αυτόν που δηλώνει σήμερα: Νομίζω ότι γενικά έχουμε χάσει κάθε μέτρο. Και έτσι κάνουμε πάσα σε ότι σκοταδιστικό να συνεχίσει να υπάρχει. Δες τι γίνεται με τους ανθρώπους που έρχονται να ζήσουν στην χώρα μας και πώς η στάση μας απέναντι σε αυτό μπορεί και να δίνει πάτημα στους φασίστες…;

Μπορεί αυτός που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 τραγουδούσε: Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη, τ’ άγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή, δεν αντέχω της βολής τη σιγή. Και δω απ’ τον τόπο που έζησα τη φυγή, ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή, τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει… να είναι ο ίδιος με αυτόν που στους καιρούς των πνιγμών και των πτωμάτων λέει: Εγώ προσωπικά το πρώτο πράγμα που συζητάω με ανθρώπους που έχουν φύγει απ’ την χώρα τους είναι γιατί έφυγες; Ένα γιατί; Δεν είχατε τίποτα ωραίο εκεί; Κάτι να σε κρατήσει; Εγώ υποχρεωτικά μεγάλωσα εδώ στην Ελλάδα και από ένα σημείο είχα ποτίσει τόσο πολύ με τα όμορφα αυτού εδώ του τόπου που δεν είχα πια επιλογή να φύγω. Εσύ; Γιατί άφησες μάνα, πατέρα, αδερφό; Κυνηγημένος είσαι αδερφέ μου…;

Μπορεί αυτός που βγαίνει στις μέρες μας και «προβληματίζεται» με το: Άμα ο άλλος μου βάζει ως πρόσχημα τα λεφτά δεν το κατανοώ και πάρα πολύ. Το Φυσάει Κόντρα δεν το έγραψα για αυτόν που θέλει να πάει να πλουτίσει. Ούτε για εκείνους που στις χώρες τους δέκα δέκα βιάζουν τα κοριτσάκια και τα αφήνουν στα χαντάκια νεκρά. Μην το γαμήσουμε αυτό το θέμα. Βλέπω ώρες - ώρες πράγματα τρομακτικά και εκεί πάνω πατάνε μετά οι φασίστες, εκεί πάνω πατάει όλη η ασχήμια... να είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτόν που θα «θρέψει» μια ολόκληρη γενιά με τον «ψαλμό» της lowbap: Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς, λυτρώνω μάνες και γιους. Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι· και την ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι. Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη. Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι…;

Ε, λοιπόν ναι! Μπορεί και παραμπορεί! Και με την υπογραφή του φαρδιά-πλατιά: Μιχάλης Μυτακίδης! Ο BD Foxmoor! Ο εμβληματικός αρχηγός των Active Member. Ο ποιητής των «ασύνορων τόπων»! Αυτός!

Οπότε λέω να τον αποχωριστώ σιγά-σιγά, κρατώντας τη βουή των τελευταίων του λέξεων. Και την κατάντια: Αφού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι καλοί, πώς θα γίνει να είναι όλοι οι μετανάστες καλοί. Και πώς γίνεται να είναι όλοι οι φασίστες κακοί, πες μου εμένα. Για μένα ο φασισμός είναι αισθητική…