ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ "ΜΙΚΡΑ";

Ας μην έχουμε αυταπάτες (και απαιτήσεις): από δω και πέρα, οι επιλογές της κυβέρνησης είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έχοντας απολέσει προ πολλού το «αντιμνημονιακό της πνεύμα» και έχοντας ηττηθεί κατά κράτος στα «μεγάλα» και τα «κομβικά», το μόνο που της απομένει είναι να αποδείξει το βαθμό της ετοιμότητάς της απέναντι στα «μικρά» και τα «τρέχοντα». Και φυσικά, πόσο έντιμα (και διαφορετικά) θα διαχειριστεί όλα εκείνα που ορίζουν την «πολιτική μας καθημερινότητα». Και κάπως έτσι, από το «δάσος των προθέσεων», να βρεθεί αντιμέτωπη με το «δέντρο της πραγματικότητας».

Κάτι τέτοιο, ούτε εύκολη υπόθεση είναι ούτε μπορεί να «αυτοματοποιηθεί» μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις. Και καθώς σε μία τέτοια «άσκηση», σε μία τέτοια πορεία, τον πρώτο (και κύριο) λόγο τον έχουν τα «προσωπικά παραδείγματα», ουαί κι αλίμονο αν κάποιοι παγιδευτούν στη λογική του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς! Τη βάψανε (και τη βάψαμε) ομαδικά!

Κακά τα ψέματα: η κριτική στη σημερινή κυβέρνηση είναι πολύ πιο αυστηρή από εκείνη που είχαν υποστεί οι προηγούμενες (μνημονιακές) κυβερνήσεις του «δικομματικού τόξου». Θέλετε γιατί τα ίδια τα κόμματα που την απαρτίζουν σήκωσαν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, θέλετε γιατί αυτά καθ’ αυτά τα πρόσωπά της κυοφορούσαν μία νέα αισιοδοξία και προοπτική, θέλετε γιατί έμοιαζε να επαναφέρουν και ένα ξεχασμένο ήθος… ε, πολύ δε θέλει, αυτά όλα να λειτουργούν ως «ανάχωμα» σε κάθε είδους ανοχή. Ως εκ τούτου, ο χρόνος από δω και πέρα «ταξιδεύει» χωρίς να μεσολαβούν «σταθμοί υπομονής». Πόσο μάλλον… συγχώρεσης!

Τι απομένει στα κυβερνητικά στελέχη; Το απλό: να αποδείξουν εν τοις πράγμασι, πόσο έτοιμα είναι να ανταποκριθούν στη μεγάλη «περιπέτεια της αξιοπρέπειας». Πόσες ψυχικές εφεδρείες και αντοχές έχουν για να αντιμετωπίσουν τις «σειρήνες της ιδιοτέλειας». Και βέβαια, πόσο καλά έχουν εμπεδώσει τον ιστορικό τους ρόλο!

Τι έχω αποκομίσει μέχρι τώρα; Πριν απ’ όλα, τη δυσκολία να συγκροτηθεί ένας ενιαίος και αξιόπιστος λόγος, ικανός να μετουσιώσει σε πράξη και αποτέλεσμα τις «καλές ιδέες». Σε συνδυασμό δε, με την αμηχανία (ή και τον φόβο;) που παράγει η «παρθενιά» στην εξουσία, το πρόβλημα της στόχευσης παραμένει μετέωρο. Επίσης, η δυναμική των προσώπων, τις περισσότερες φορές, εξαντλείται μέσα στα πλαίσια της… συμπάθειας (κι όταν βέβαια έχουν ξεπεραστεί ζητήματα… γραφικότητας), γεγονός που επηρεάζει άμεσα και το επίπεδο ετοιμότητας. Τέλος –και με τα όρια ανάμεσα στις τοπικές κοινωνίες και την κεντρική διοίκηση να παραμένουν ασαφή (έως αγεφύρωτα)–, τα βουλευτικά καθήκοντα περιορίζονται σε «τελετουργίες» ασύμβατες με τον χαρακτήρα του… πρότερου κινηματικού βίου. Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος να μετατραπούν σε «αγγελιοφόρους τετελεσμένων» παραμένει… ανοιχτός!