Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΑΚΗ




Ορφανέψαμε, σύντροφε! Και η απουσία σου, βαριά! Μολύβι σκέτο! Έφυγες! Σαν έτοιμος από καιρό. Σαν θαρραλέος! Και ‘μεις κλαίγαμε βουβά. Πνίγαμε τον πόνο. Γυρνούσαμε πίσω. Σε λημέρια απάτητα της μνήμης. Να σε βρούμε. Να σε αγγίξουμε. Να μας πάρεις μακριά… Σε μέρη άλλα! Στις θάλασσες που λάτρεψες! Με σκαριά αγέρωχα, φορτωμένα από το μεράκι σου. Τι πόθος και τι πάθος! Πόσα νυχτέρια στα ανοιχτά! Πόσα γέλια! Πόσα θαύματα! Και συ, Ναυπηγός ονείρων, να καλαφατίζεις το μέλλον!

Ακούς τους ανέμους; Είναι σαν να δακρύζει στο διάβα του ο αγιορείτης ο γαρμπής. Σαν να μοιρολογά ο μαΐστρος! Πασχίζουν λες για να σε βρουν. Να σ’ αναπαύσουν. Θνητό να σε κοιμίσουν. Σε σεντόνι λευκό. Στην πλώρη του Άη Σώστη. Στη δικιά σου γη. Στην δικιά σου πατρίδα! Πλεούμενη, θαρρείς, στα νερά της Αστρίδας… Κι από μακριά, να έρχεται σαν προσευχή το έγια μόλα των ψαράδων…

Τώρα, επί πτερύγων ανέμων!

Ορφανέψαμε, σύντροφε! Και λιγοστέψαμε. Μα εμείς που αξιωθήκαμε την αδελφοσύνη σου, το ξέρουμε καλά! Πιο πολύ απ’ όλους, η Καλοσύνη ορφάνεψε! Γιατί, ποιος άλλος την υπηρέτησε όσο εσύ; Ποιος την τίμησε τόσο; Ποιος νοιάστηκε για τον διπλανό του σαν εσένα; Ποια άλλη αγκαλιά σαν τη δική σου για τον «ξένο»; Πόσες ψυχές γιατρεμένες από το δικό σου νοιάξιμο! Πόσες καρδιές ζεσταμένες! Πόσα πρόσωπα χαρούμενα! Και πόσες γιορτές στο ορθάνοιχτο σπιτικό σου! Πόσα τραγούδια στην αυλή σου! Πόσοι χοροί! Το μερτικό μου απ’ τη ζωή… Κι ένα θρόισμα αγριελιάς να μας ταξιδεύει! Την ώρα που η θάλασσα ξόδευε πάνω σου όλο της το αλάτι!

Έτσι έφυγες! Με την αλμύρα της κολλημένη πάνω σου! Γαντζώθηκε με εφηβικό πείσμα στο κορμί σου και σε βάπτισε σε Μυστήριο Μέγα! Σε νερά αμόλυντα. Σε κύματα πελαγίσια. Γι’ αυτό και στο στερνό ταξίδι ευλογημένος!

4 σχόλια:

  1. Αντίο Κώστα, Θα σε θυμόμαστε πάντα για την ανθρωπιά σου , την καλοσύνη σου, την απλότητα σου. Έχασε η Θάσος και η Καβάλα έναν σημαντικό άνθρωπο .
    Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή