...ΚΑΙ ΣΤΗ ΚΟΡΦΗ ΚΑΝΕΛΑ!

Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά κι οι πέτρες έχουν γένια,

έχεις κι εσύ κακόμοιρη κουπιά σε μαύρα χάλια

που μόλις πέσουν στο νερό λιώνουν σαν παξιμάδια.

                                 Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Από αλλού τα περίμενα, από την Αλεξάνδρα Τσανάκα μού ήρθαν! Ταράχτηκε σφόδρα με αυτά που έγραψα για τους αγρότες και μου την «έπεσε»… φωτογραφικά στο facebook, ποστάροντας (με τον γνωστό –άμα τι και ανεξέλεγκτο– αυθορμητισμό της) το παρακάτω σχόλιο: Διαβάζω στην εφημερίδα νέα Εγνατία άρθρο ενός άσχετου με τα αγροτικά, που δηλώνει άσχετος με τα αγροτικά, να γράφει ένα σωρό μαλακίες. Μα καλά δεν υπάρχει κανένας να τον σταματήσει; Γιατί αγάπη μου δεν ασχολείσαι με τα θρησκευτικά ή τις αγιογραφίες που τις ξέρεις;

Κατ’ αρχάς, θεωρώ υποχρέωσή μου να χαιρετήσω τη συντακτική και ορθογραφική πρόοδο στον γραπτό λόγο της τέως βουλευτίνας. Το σημειώνω γιατί στο παρελθόν δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες… επιτυχίες! Λεπτομέρεια και εκτός θέματος θα μου πείτε, αλλά και εγώ από κάπου πρέπει να «πιαστώ» για να αρχίσω.

Η κριτική της «συντρόφισσας» Αλεξάνδρας είναι χαρακτηριστική του επιπέδου που εδώ και καιρό διακρίνει τα στελέχη και τα μέλη της ΛΑΕ. Όχι όλα, αλλά τα περισσότερα. «Πεσίματα», διαστρεβλώσεις, ατάκες απαξίωσης, μηδενισμοί, συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι αντικυβερνητικές τους επιθέσεις. Το ότι στη συγκεκριμένη τακτική ήρθε να προστεθεί και το στοιχείο της αργκό, δείχνει και το «ποιοτικό άλμα» των πολιτικών τους επιχειρημάτων.

Προς Θεού (για το «δούμε» και ολίγον… θρησκευτικά)! Σεμνότυφος δεν υπήρξα ποτέ και γι’ αυτό ουδόλως με «τσίτωσε» η αναφορά της κυρίας Τσανάκα στο… σπορ της αυτοϊκανοποίησης! Εξ άλλου, θα ήμουν από τους τελευταίους που θα… ηθικολογούσα επ’ αυτού, μιας και πολλά από τα δικά μου κείμενα βρίθουν από «εκτροχιασμούς» τους είδους. Αλλού είναι το πρόβλημα και η ένσταση. Στο κατά πόσο υποστηρικτικά λειτουργεί η συγκεκριμένη λέξη σε σχέση με τα πολιτικά επιχειρήματα. Στο αν η χρησιμοποίησή της αποτελεί μέρος μιας «επικοινωνιακής φαντασμαγορίας» ή αντικείμενο ουσιώδους κριτικής και αντιλόγου. Γιατί αν το εκφραστικό μέσο μείνει στο επίπεδο της «εκτόνωσης», τότε χάνει ΚΑΙ το πλεονέκτημα της πρόκλησης ΚΑΙ τη δυναμική της στόχευσης.

Θέλετε από πολιτική αδυναμία και ωριμότητα, θέλετε από λεκτική πενία, θέλετε ίσως και από ένα έλλειμμα αυτοσυγκράτησης (ενίοτε και αυτογνωσίας), η κυρία Τσανάκα το μόνο που καταφέρνει είναι να υπονομεύει το περιεχόμενο των συλλογισμών της και να αφήνει έκθετες τις νοηματικές της ανεπάρκειες. Τόσο που και αυτή της ακόμη η προσπάθεια να χιουμοροποιήσει τις «συμβουλές» και τις «αγάπες» της, να πέφτει στο κενό του εξυπναδικισμού.

Πέραν τούτων, το μέγα πολιτικό ολίσθημα της κυρίας Τσανάκα βρίσκεται στη φράση μα καλά δεν υπάρχει κανένας να τον σταματήσει. Παλιά, αυτό θα το έλεγαν και προτροπή για  λογοκρισία (ή και για… απόλυση;). Το να το ακούς όμως σήμερα και από (αυτοαποκαλούμενους) αριστερούς, μόνον καλή εξέλιξη δεν μπορείς να το πεις. Και μένω εδώ…