ΚΑΙ... ΤΕΛΟΣ!

Πιστέψτε με, δεν είχα την παραμικρή διάθεση να συνεχίσω την αντιπαράθεσή μου με την κυρία Αλεξάνδρα Τσανάκα. Εξαντλητική και ψυχθοφόρα, έτσι κι αλλιώς, και (το κυριότερο) δεν «βγάζει» πουθενά. Άλλωστε, είμαι τόσο «χορτασμένος» από «εμφυλίους» του είδους, που προτιμώ την «παράδοση» από το να κρατάω τα… όπλα παρά πόδα!

Όμως, επειδή η κυρία Τσανάκα «χτύπησε» σε σημεία που δεν επιδέχονται υποχωρήσεις, είμαι αναγκασμένος να επανέλθω. Όχι ορμώμενος από αυτά που, ως απάντηση, έγραψε στην προσωπική της σελίδα στο facebook –και τα οποία δεν χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής–, αλλά επί των «ανοιχτών μετώπων» που άπτονται της πολιτικής ηθικής. Δικής μου και δικής της. «Μέτωπα» που (ενσυνειδήτως;) δεν φροντίζει να «κλείσει», ενώ με τις πρακτικές της «ανοίγει» ακόμη περισσότερα.

Kαι εξηγώ:

Πρώτον: Επίμονα και επιτακτικά ζήτησα από την κυρία Τσανάκα να γνωστοποιήσει δημόσια τους «λεκέδες» από την «καταλερωμένη μου φωλιά», φράσεις από το γνωστό ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη Φοβάμαι, που χρησιμοποίησε εναντίον μου. Δεν το έπραξε, αγνοώντας την πρόκληση και την προτροπή μου. Και μαζί, τον «κίνδυνο» να την κατατρέχει εσαεί η «ρετσινιά» του συκοφάντη, αν δεν καταφέρει να αποδείξει τις μπηχτές και τα υπονοούμενά της.

Επιμένω και περιμένω! Όσο το καθυστερεί, η εις βάρος της κατηγορία θα παραμένει άσβεστη και ζωντανή. Απλά (και αγαπητικά) όμως, θα της πρότεινα να σκεφτεί και την «περίπτωση» της συγνώμης! Όχι για να την βγάλει από τη δύσκολη θέση, άλλα για να ψαχτεί λιγάκι με το «μέσα» της. Λειτουργία άκρως λυτρωτική και ανακουφιστική αν συνοδεύεται από

(πολιτικό) θάρρος και ειλικρίνεια!

Δεύτερον: εκτίμησα εξ αρχής ότι η φράση της «μα καλά δεν υπάρχει κανένας να τον σταματήσει;» εμπεριέχει έμμεση προτροπή προς τον εκδότη της εφημερίδας να με «τελειώνει». Και για να πω την αλήθεια, αυτές οι οχτώ λέξεις ήταν και η αφορμή για να «ανάψουν τα λαμπάκια» της αντιπαράθεσης. Ήταν τόσο άκομψη, αντιδημοκρατική και απειλητική, που με τίποτε δεν θα μπορούσα να την προσπεράσω.

Όμως, η κυρία Τσανάκα (ή ο σύμβουλός της;) το «έπαιξε τρελίτσα», τακτοποιώντας την άποψή της μέσα σε περισπούδαστες λατινικές ατάκες και παραδοσιακές πασχαλινές τελετουργίες. Και κάπως έτσι, νόμισε ότι… καθάρισε!

Αμ δε! Μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα, η (σούπερ αριστερή) κυρία Τσανάκα το προχώρησε ακόμη παραπέρα! Διέκοψε και τη συνδρομή της εφημερίδας! Και αναρωτιέμαι: είναι ή όχι πράξη έμμεσου υπαινιγμού ότι όσο τον κρατάτε αυτόν στη εφημερίδα, θα χάνετε συνδρομητές και έσοδα;

Με αυτό «κλείνω» (οριστικά) και τη συζήτηση μαζί της. Από δω και πέρα, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.