Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Ο ΛΑΚΚΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΒΑ

Για να πω την αλήθεια, μία καχυποψία για την πρωτοβουλία του Σταύρου Μπένου και του σωματείου Διάζωμα (πρωτοβουλία που αποσκοπούσε στην «πρακτική αγάπη» της κοινωνίας για τα μνημεία και την πολιτιστική κληρονομιά) την είχα από την πρώτη στιγμή. Και μία διαίσθηση ότι πίσω από την «αγνότητα των προθέσεων», ενδεχομένως να κρύβονται και… δεύτερες σκέψεις! Ενίοτε και πονηρές. Η εμπλοκή της «ιδιωτικής ευαισθησίας» σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα, εκτός από πρωτόγνωρη, υπήρξε και εξόχως… φανταχτερή. Αρκεί μόνο μία αναδρομή στην υποδοχή, την προβολή και την υποστήριξη των Μέσων Ενημέρωσης στο «όραμα» του πρώην δημάρχου της Καλαμάτας (και εκ των «σοβαρών» του ΠΑΣΟΚ) για να ψυλλιαστεί κανείς τον… λάκκο της φάβας!

Την ίδια ώρα, οι (δειλές και αποσπασματικές) φωνές των Ελλήνων αρχαιολόγων «σκόνταφταν» στην αδιαφορία και την απαξίωση  (θα έλεγα και τη λοιδορία) των… πολιτιστικών ρεπορτάζ. Οι απόψεις και οι ενστάσεις τους, με περισσή ευκολία κατατάσσονταν στην κατηγορία των «οπισθοδρομικών» και των «αντιαναπτυξιακών» και ετίθεντο αμέσως στο «επικοινωνιακό περιθώριο». Με την ίδια ευκολία, η αγωνία τους ονομάστηκε «γραφειοκρατία», οι γνώσεις τους «εμμονές», το πάθος τους «ψώνιο» και η ανιδιοτέλειά τους «γραφική». Σε ένα τέτοιο (να πω τεχνικό;) κλίμα ανυποληψίας, πολύ φυσικό ο κύριος Μπένος να γίνει ο πρωταγωνιστής μιας καινούριας «παράστασης»!

Και ναι μεν οι «πρώτες εμφανίσεις» του Διαζώματος φάνηκαν ενδιαφέρουσες, σεβαστές και καλοδεχούμενες (ποιος ο λόγος, άλλωστε, να αρνηθεί κανείς τη δυνατότητα υποβοήθησης του έργου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας από την κοινωνία;), στην πορεία όμως άρχισαν σιγά-σιγά να εκδηλώνονται και τα πρώτα συμπτώματα… επιχειρηματικότητας! Ήγουν, από την «κοινωνικοποίηση» των μνημείων και την ευαισθητοποίηση των πολιτών, περάσαμε στη διεκδίκηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ για τον πολιτισμό, στη διαχείριση προγραμμάτων, ακόμη και στην επιβολή ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων που αφορούν σε έργα προστασίας και αποκατάστασης των μνημείων. Με δύο λόγια, ο επικουρικός ρόλος του Διαζώματος, «αναβαθμίζεται» σε θεσμικό, με την ιδιωτική πρωτοβουλία να «βάζει για τα καλά πόδι» στον (μέχρι τώρα) αδιαπραγμάτευτο δημόσιο χαρακτήρα των έργων που αφορούν στις Εφορείες Αρχαιοτήτων.

Πέραν τούτων, καλό είναι να μη μας διαφεύγει και το γεγονός της, σχεδόν μηδαμινής, «επαφής» του Διαζώματος με την κοινωνία. Παρά τους στόχους και τις διακηρύξεις του προέδρου του, παραμένει ένα λόμπυ «ειδικών» (μετά… χορηγών). Οι λόγοι, προφανείς…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου