Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΤΑ "ΑΠΟΚΡΥΦΑ" ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (β)

Μνήμες από την «εποχή Ρεπούση» προσπαθεί να αναβιώσει το βδελυρό (άμα τι ανεπαρκές και ανιστόρητο) Πρώτο Θέμα του Θέμου Αναστασιάδη, θέτοντας στο στόχαστρο της πρωτοσέλιδης αθλιότητάς του τον ιστορικό Χάρη Αθανασιάδη. Με τίτλο Σύμβουλος του Γαβρόγλου, παραχαράκτης της Ιστορίας, επιχειρεί να προσδώσει στο έργο του χαρακτηριστικά «προδοσίας» και –εμμέσως πλην σαφώς– να «χρεώσει» στον υπουργό Παιδείας (κατ’ επέκταση και στην κυβέρνηση) «τάσεις» ανθελληνισμού.

Για ποιον λόγο ο Καθηγητής Ιστορίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Χάρης Αθανασιάδης «κατατάσσεται» από τον αδαή (ή… εντεταλμένο;) συντάκτη του Πρώτου Θέματος στους παραχαράκτες και υβριστές του Ελληνισμού; Επειδή (άκουσον-άκουσον) τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Ελληνικός Στρατός στη Σμύρνη προέβη σε σφαγές!

Δεν θα καταφύγω στα όσα σοβαρά (και άκρως ενδιαφέροντα) καταγράφονται στο εξαιρετικό βιβλίο του Χάρη Αθανασιάδη Τα αποσυρθέντα βιβλία (έκδοση του 2015, παρακαλώ!) αναφορικά με τις «περιπέτειες» που έχει υποστεί η ελληνική ιστορία στα σχολικά βιβλία. Πρώτα (και κύρια) γιατί οι γνώσεις μου δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα και δεύτερον γιατί εξακολουθώ να πιστεύω στον ρόλο των ειδικών. Ως εκ τούτου, η μόνη πηγή που μπορεί να μου εξασφαλίσει «τεκμήρια υπεράσπισης» της άποψης του κυρίου Αθανασιάδη είναι οι αφηγήσεις των ίδιων των Ελλήνων στρατιωτών που ενεπλάκησαν στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Αφηγήσεις που με περίτεχνο λογοτεχνικό τρόπο ενσωμάτωσε ο Δημοσθένης Παπαμάρκος στη σπουδαία συλλογή διηγημάτων υπό τον τίτλο Γκιάκ.

…Στη Μικρασία στην αρχή ήμανε στα μετόπισθεν. Με τον καιρό στείλανε και τη δικιά μ’ τη μονάδα στο μέτωπο. Αλλά μη βάνεις και τίποτε φοβερό με το νου σου. Οι Τούρκοι ήτανε στη τρεχάλα. Που και που μόνο τίποτα ντουφεκιές δω και εκεί, όταν πέφταμε σε τίποτε Τσέτες που ‘χαν ξεμείνει, αλλά δεν ήταν κίντυνος σοβαρός. Ήτανε όμως άγρια. Είχαμε εντολές να διώξουμε τους Τούρκους απ’ τα γύρω μέρη, κι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το σεις και το σας. Να σ’ το πω αλλιώς, θερίζαμε και σπέρναμε μ’ αλάτι. Κανένας δεν θα σου ειπεί τι έκανε κείθε πέρα… Ξεμάθαμε να ‘μαστε ανθρώποι.

…Είχα ιδεί που λες πολλά, τόσα που έτσ’ και δει ο άνθρωπος κρυώνει και πια άλλο δεν θωρεί, αλλά μια μέρα εγώ και δύο άλλοι είχαμε μπει σε ένα σπίτι, δήθεν να ψάξουμε για όπλα, και βρίσκουμε μέσα μόνο δύο γυναίκες. Η μία γριά, η άλλη νέα. Μάνα και κόρη. Μας λέγανε τι μας λέγανε, εμείς χαμπάρι. Τα φέραμε όλα τούμπα να βρούμε όπλα. Ψέματα. Να τους διώξουμε θέλαμε και ψάχναμε κάτι να πούμε. Εκεί λοιπόν που ‘χω βγει με τον έναν και είμαστε στον αχερώνα και σκοτώναμε τα ζα, ακούω ουρλιαχτά απ’ το σπίτι. Σημασία εμείς. Ξανά και ξανά. Με τα πολλά τελειώνουμε τι έχουμε να κάνουμε, κι όπως γυρνάμε βλέπω τον τρίτο να βγαίνει απ’ το σπίτι. Τι γίνηκε ρε; του λέω. Μου χαμογελάει και λέει, πάγαινε γυρεύοντας η πουτάνα, αλλά την κανόνισα καλά. Καλά της έκανες, του λέω, αλλά εκείνη την ώρα το μάτι μ’ πέφτει στα χέρια του. Στο ‘να κράταε ένα μαχαίρι και στο άλλο δύο κοτσίδες κομμένες. Να ξέρεις, ότι όταν γινόντουσαν τέτοια, χούγια βγαίνανε πολλά. Άλλος έκοβε τα βυζιά, αλλουνού του τ’ άρεσε να παίρνει μαζί ένα κομμάτι απ’ τα ρούχα.

Επειδή η Ιστορία δεν είναι μόνο «έπη» και «ηρωισμοί» και επειδή στα «απόκρυφά» της φωλιάζουν τα ουσιώδη και τα διδακτικά, καιρός είναι να αναθεωρήσουμε τις «εθνικές μας βεβαιότητες» και να ψάξουμε την αλήθεια και στα ημέτερα μέτωπα. Να σκαλίσουμε επιτέλους τις ευθύνες μας και να δώσουμε «αέρα» στην αντικειμενική γνώση. Σε κάθε άλλη επιλογή, σε κάθε άλλη οπισθοχώρηση, θα θριαμβεύουν και θα επιβιώνουν οι αδαείς και οι επιτήδειοι. Κάθε μορφής και κάθε επιδίωξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου