Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

ΧΩΡΙΣ ΑΜΟΡΤΙΣΕΡ

Τον Νίκο Πορτοκάλογλου τον γνωρίζω για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του ’93. «Συγκάτοικος» και αυτός στη μεγάλη παρέα του Παλιού Ωδείου, θα βρεθεί για τρία βράδια στη σκηνή του, «αδειάζοντας» πάνω της τις «αποσκευές» των Φατμέ και μοιράζοντας απλόχερα τη «ροκιά» των προσωπικών του «αναμετρήσεων». Τραγούδια-ταξίδια σε ένα απρόβλεπτο μέλλον. Το παρόν αρχίζει ήδη να ξεθωριάζει. Μπαίνουμε ολοταχώς στην εποχή της ευμάρειας. Οι Δύο ξένοι προμηνύουν τα απρόσμενα.

Ο Νίκος είναι σεμνός και μετρημένος. Θα προλάβει να το πει από παλιά: Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος… Εγκάρδιος και σοβαρός. Άνθρωπος «χαμηλών τόνων» και με έναν πολιτισμό που έρχεται από τα πίσω χρόνια. Από μια «άλλη Αριστερά». Μου δείχνει τα βιβλία που έχει φέρει μαζί του. Συγκρατώ τον πρώτο τίτλο. Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα… Μου το συστήνει. Ξανοιγόμαστε. Ψαχουλεύουμε σκέψεις και αγωνίες. Μιλάει λίγο, ακούει πολύ. Θα ξαναβρεθούμε. Σε μια χώρα μες στη σκόνη…

Απρίλιος του 2017. Ο Νίκος μιλά στην Καθημερινή. Στη Μαρία Κατσουνάκη. Όταν λες αντιδημοφιλείς απόψεις, έχεις κόστος, θα πει, και η φράση του θα γίνει ο τίτλος που θα συνοδεύσει τα υπόλοιπα. Ακροβατώ μαζί του. Στα δίκια του, στις αποτιμήσεις του, σε εκείνο το από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα…

Συνοδοιπόρος και ’γω σε μία «πατρίδα διαψεύσεων», ξεκρέμαστος από ιδεολογίες και «αφηγήματα», άστεγος από κόμματα και περιπλανώμενος πολιτικά, τον ακούω τώρα να μιλάει για τους συντρόφους των δρόμων και των πλατειών. Για εμάς. Για μένα. Τον ακούω να λέει: η πιο απλή εξήγηση που οι άνθρωποι είναι απαθείς, που δεν υπάρχουν ούτε φωνές, ούτε διαδηλώσεις, είναι επειδή οι αγανακτισμένοι έχουν διοριστεί, οπότε δεν έχουν χρόνο για τέτοια… και θέλω να του δείξω εκείνο το παιδί που, τον Οκτώβρη του ’93, καθόταν πλάι στη σκηνή και σιγοτραγουδούσε μαζί του το ουρανό ή Άδη θα με πάει… Τον Γιάννη των πλατειών και των «αγανακτισμένων». Τον Γιάννη της ανεργίας και της φτώχειας. Τον Γιάννη που δεν κιότεψε.

Και να του πω του Νίκου, ότι η οργή του Γιάννη δεν ανταλλάχτηκε με καμιά «καρέκλα». Και μόνο γι’ αυτόν τον «Γιάννη» όφειλε να είναι πιο προσεκτικός. Γιατί στη ζωή, όλοι δεν είμαστε ίδιοι!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου