ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΣΟ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ευρέθη τελικά ο νέος …προδότης. Ακούει στο όνομα Νάσος Θεοδωρίδης, και φυσικά (φυσικότατα) είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι τον είπαν Πήλιο Γούση, μερικοί του έδωσαν τίτλο «μεγάλου ευεργέτη των Τούρκων», ενώ (ευκαιρίας δοθείσης), η Νέα Δημοκρατία  έκανε λόγο και για καινούριες Κερκόπορτες. Η αφορμή γνωστή. Σε ένα προσωπικό του σχόλιο με αφορμή την επέτειο των Ιμίων, ο κύριος Θεοδωρίδης, αποτόλμησε το αποτρόπαιο: είπε τα Ίμια, Καρντάκ!

Βέβαια, η αποκοπή και η χρησιμοποίηση μιας «γαργαλιστικής» λέξης, ποτέ δεν ανταποκρίνεται με την «αλήθεια» του κειμένου και ποτέ από μόνη της δεν μπορεί να αποδώσει το πνεύμα και τις προθέσεις του. Ιδίως τις τελευταίες. Και επειδή αυτό ακριβώς συνέβη με τους συγκεκριμένους σχολιασμούς, η προκρούστεια τακτική, (ξανα)θριάμβευσε.  

Παρακολουθώ τις απόψεις του κυρίου Θεοδωρίδη, από τότε που οι ιδεολογικές και πολιτικές του αντιλήψεις βρίσκονταν στα «αζήτητα» της επικοινωνίας. Δηλαδή, πολλά χρόνια πριν τον «ανακαλύψουν» τα ταριχευμένα ανθρωπάκια της «ενημέρωσης» και οι νεόκοποι πατριδολάγνοι του διαδικτύου. Ομολογώ ότι τα κείμενα και οι θέσεις του σπάνια με άφηναν αδιάφορο. Μπορεί να διαφωνούσα σε πολλά απ’ όσα υποστήριζε (μερικές φορές ολίγον… άτσαλα και χωρίς συναίσθηση των συνεπειών που θα προκύψουν), αλλά ποτέ δεν «έκλεισα πόρτα» στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του. Τουναντίον. Πάντα προσπαθούσα να κρατήσω ανοιχτό τον «διάλογο» μαζί του. Είτε με «δεύτερες αναγνώσεις» της Ιστορίας («αμαρτία» που ξεκίνησε με τα βιβλία του Κωστή Παπαγιώργη και δεν λέει να… συγχωρεθεί), είτε με τις διαθέσεις που παράγει το ανεπανάληπτον του Μανώλη Αναγνωστάκη: αεί αναθεωρών.

Όμως, σε μία χώρα με αυξημένο το «εθνικό περίσσευμα» (ενίοτε και «μεγαλείο»), η οποιαδήποτε απομυθοποίηση της «ιστορικής της ησυχίας» ισοδυναμεί με πράξη εσχάτης προδοσίας. Στο δε «ηπιότερον», με πάσης φύσεως συνωμοσίες ικανές να συμπεριλάβουν και ολόκληρο το σύμπαν. Γι αυτό και κανένας δεν θα βρεθεί να αντιδράσει για τα όσα ανιστόρητα εκστόμισε ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος περί θανάτου του Κολοκοτρώνη στη φυλακή, ή για τις διάφορες φαιδρότητες που παράγουν οι «αρχαιοελληνικές εγέρσεις» των τηλεπωλητών της ημιμάθειας. Η παραμυθία λειτουργούσε πάντα ως το καλύτερο αναισθητικό. Όταν όμως βρεθεί κάποιος που θα αμφισβητήσει την «προγονική μας βεβαιότητα», τους «ηρωισμούς» και τα «έπη»… μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Εξ αυτών και μόνο, η κριτική στον κύριο Θεοδωρίδη, γίνεται υπό όρους «άσπρου – μαύρου». Και απ’ όσα μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει, ουδείς μπήκε στον κόπο να του απαντήσει με τα «εργαλεία» του λόγου και να αντιπαρατεθεί μαζί του σε επίπεδο γνώσης, έρευνας και τεκμηρίωσης. Αντ’ αυτών, ατάκες εντυπωσιασμού, εξυπνάδες, χωσίματα και… μπινελίκια. Πολιτισμένα πράγματα δηλαδή. Και… ελληνοπρεπή!

Θα το ξαναπώ. Οι απόψεις του κυρίου Θεοδωρίδη, και ειδικά αυτές που γειτνιάζουν με την Ιστορία, περιέχουν (εκτός από πιθανά λάθη) και στοιχεία… πρόκλησης. Και πολύ λογικό να παράγουν και έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Αλίμονο αν σε όλα αυτά, η απάντηση είναι ο …αφορισμός. Τότε δεν μένει παρά να σας ευχηθώ το καλώς ήρθατε στον Μεσαίωνα. Και εν προκειμένω, τον ελληνικόν. 

Υ.Γ.

Για να είμαι ειλικρινής, τα περισσότερα ερωτήματα προκύπτουν από την «λαχανιασμένη» (και υπό πίεση) απόφαση του Αλέξη Τσίπρα, να αποπέμψει τον Νάσο Θεοδωρίδη από την Επιτροπή Δικαιωμάτων της Βουλής, θέση που κατείχε ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Επ’ αυτού, επαναλαμβάνω την αγωνία και τον προβληματισμό φίλης από «διαδικτυακή κολεκτίβα»: Αν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ της Αριστεράς και της Κριτικής, επιβάλλεται να διαλέξουμε την Κριτική. Διότι η Κριτική γέννησε την Αριστερά, κι όχι το ανάποδο. Και αν η Αριστερά καταστραφεί, πάλι η Κριτική θα την αναστήσει…