ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Λόγω των «ειδικών συνθηκών» που διάγει ο τόπος ίσως για κάποιους να «ακουστεί» και ολίγον παράδοξο, αλλά το πιστεύω ακράδαντα: εδώ που έχουμε φτάσει πια, το τελευταίο θεσμικό καταφύγιο για τους αγρίως δοκιμαζόμενους έλληνες πολίτες, είναι μόνο η Δικαιοσύνη. Ένα καταφύγιο που υπερβαίνει την υπεράσπιση των καθημερινών τους αναγκών (αφού η οικονομική κρίση τους έχει μεταλλάξει σε… εντιμότατους παραβάτες), και αποκτά χαρακτηριστικά αντίστασης στην πολιτική αυθαιρεσία και την κρατική καταστολή. Με το Ελληνικό Σύνταγμα εν πλήρει απαξία και τους νόμους σε «διατεταγμένη υπηρεσία», οι δικηγόροι και οι δικαστές καλούνται να διαφυλάξουν τα δημοκρατικά κεκτημένα (κατ’ επέκταση και πρωτίστως, τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα), σε συνθήκες… ακήρυχτου πολέμου.

Μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις οι ετυμηγορίες των ανώτατων δικαστών να αποστασιοποιούνται προκλητικά από το «κοινωνικό δίκαιο» (παράδειγμα η απόφαση του τριμελούς συμβουλίου του Αρείου Πάγου για το ειδικό τέλος ακινήτων μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, ), ή και να «κραυγάζουν» την ταύτισή τους με τους «αόρατους» μηχανισμούς της εξουσίας και το «βαθύ» παρακράτος της (βλέπε την αθώωση των τραμπούκων αστυνομικών της «υπόθεσης ζαρντινιέρα»), όμως, δεν είναι λίγες οι φορές (το αντίθετο θα έλεγα) που το «ανάστημα» πολλών συναδέλφων τους «υψώνει» το κύρος και την εντιμότητα της Δικαιοσύνης στο μέγιστο τού ύψος της. Και να μη λησμονούμε ότι, υπό συνθήκες «ομαδικού βιασμού» των όρων και των κανόνων της Δημοκρατίας, αυτές οι αποφάσεις μόνο εύκολες δεν μπορεί να νοηθούν. Εδώ πια, το περίφημο «ανεξάρτητον», ξεπερνάει τα όρια του «νομικού τυπικού» και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά άθλου, μέσα από μία συνεχή άσκηση ήθους και αξιοπρέπειας.

Προς επίρρωση των παραπάνω χαρακτηρισμών, ας μη μας διαφεύγει και το γεγονός της «ασφυκτικής πίεσης» που ασκούν «δια του τρόπου» τους στο δικαστικό σώμα, τα εμφορούμενα από καθεστωτικό πνεύμα, Μέσα Ενημέρωσης. Όταν τα βραδινά δελτία ειδήσεων έχουν το «θεσμικό ελεύθερο» να συμπεριφέρονται ως ανώτατα δικαστήρια και οι εντολοδόχοι της ενημέρωσης (άλλως και δημοσιογράφοι) να μετέρχονται τον ρόλο του εισαγγελέως, τότε, η λεγόμενη (και καθ’ όλα εύπλαστη) «κοινή γνώμη», μπορεί δια του ορμέμφυτου και μόνο, να απαιτήσει αγογγύστως… κεφαλές επί πίνακι. Υπό το βάρος λοιπόν αυτής της «ατμόσφαιρας», δικαστικές αποφάσεις που έπονται των (συνήθως) σαχλών, έξαλλων και πομπωδών κυβερνητικών επιχειρήσεων, μπορούν να λογισθούν μέχρι και ηρωικές. 

Τα παραδείγματα; Πολλά και σημαίνοντα. Επιλέγω: την απίστευτη περιπέτεια των οροθετικών γυναικών ένεκα του προεκλογικού άγχους του (και συνταγματολόγου) Ανδρέα Λοβέρδου. Τότε που με το «περιτύλιγμα» της «υγειονομικής βόμβας», έριξε στον κοινωνικό καιάδα δεκάδες ανυπεράσπιστες και ταλαιπωρημένες ψυχές. Διαπόμπευση, φυλακή, ανεπαρκέστατη ιατρική φροντίδα… Σήμερα, όλες έχουν αθωωθεί πανηγυρικά από τις κατηγόριες που τις είχε «φορτώσει» ο… ηθικολόγος υπουργός. Στο «μέτωπο της τρομοκρατίας», οι ανακοινώσεις θριάμβου για δεκάδες «ενοχοποιητικά ευρήματα» (και ναρκωτικά, αλίμονο) στις καταλήψεις της βίλλας Αμαλίας, του Σκαραμαγκά και της Λέλας Καραγιάννη, θα αποδειχθούν  επικοινωνιακές φούσκες και όλοι (μα όλοι) οι «φοβεροί και τρομεροί» καταληψίες (ή και «τα μαλακισμένα» κατά τον Καμπουράκη) θα αφεθούν ελεύθεροι! Την ίδια ακριβώς κατάληξη θα έχουμε και με την προσαγωγή των «δύο υπόπτων» για τον εμπρησμό της Marfin και τον θάνατο των τριών υπαλλήλων της. Φευ. Η περίσσια χαρά της Όλγας Τρέμη, το ασίγαστο πάθος για την αλήθεια (που θα λάμψει) του Πρετεντέρη, η λογοκρισία του Ευαγγελάτου στην επιστολή της οικογένειας της αδικοχαμένης γυναίκας, τα πεντάλεπτα ρεπορτάζ με εικόνες «ρετρό», θα αποδειχθούν τηλεοπτικά φούμαρα μετά και την απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου

Το γνωρίζω και καμία αυταπάτη δεν έχω. Η Δικαιοσύνη ήταν (και θα παραμείνει) το πιο σοβαρό και καλά χειραγωγημένο επιστημονικό εργαλείο της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας. Και στις περισσότερες περιπτώσεις, θα άγεται και θα φέρεται από τους πολιτικούς της προϊσταμένους και τα συμφέροντα που αυτοί εξυπηρετούν. Να γιατί σήμερα, η στάση και οι αποφάσεις πολλών δικαστών χρήζουν ιδιαίτερης εκτίμησης, σεβασμού και προβολής. Και να γιατί έχουν ανάγκη της δικής μας (πια)… υπεράσπισης. Ίσως όσο ποτέ άλλοτε! 

Υ.Γ.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο κύριος Δένδιας, εμμέσως πλην σαφώς παρενέβη απροκάλυπτα στο έργο της Δικαιοσύνης, με ευθεία επίθεση κατά των δικαστών που άφησαν ελεύθερα δύο άτομα, φερόμενα ως μέλη «τρομοκρατικής οργάνωσης». Κάνοντας  μάλιστα λόγο για μειοψηφία λειτουργών της Θέμιδος που επιλέγει να εθελοτυφλεί απέναντι στην πρόκληση που συνιστά για το πολίτευμα και τη ζωή των πολιτών η ένοπλη τρομοκρατική δράση. Όπερ μεθερμηνευόμενο, ο κύβος ερρίφθη!