ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Αποτολμώντας την σύγκριση των τοπικών «φιλανθρωπικών εξάρσεων» (υπό μορφή bazzar και λαμέ χοροεσπερίδων), με εκείνο το ταπεινό (άλλα γιγάντιο) έργο του «αθέατου» Rajesh Kumar Sharma από το Νέο Δελχί, αντιλαμβάνομαι επακριβώς την ουσία της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας. Πρωτίστως δε την έννοια της ατομικής αυτοθυσίας και το πως αυτή «χρησιμοποιείται» στο κοινωνικό υποσυνείδητο.

Παιδί φτωχών γονιών ο Rajesh Kumar Sharma αναγκάστηκε να εγκαταλείψει νωρίς το Κολέγιο λόγω οικονομικών δυσκολιών και να αναζητήσει το επαγγελματικό του μέλλον ως υπάλληλος σε ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα της αχανούς και χαοτικής πρωτεύουσας. Συνδεδεμένος βιωματικά με την φτώχεια, θα μετουσιώσει την (κατά Μπόρχες) «διαρκή του ευαισθησία», σε ένα «εργαστήριο εθελοντισμού» με άξονα την μόρφωση και την παιδεία. Σήμερα, κάτω από μια γέφυρα του metro, συντελείται καθημερινά ένα μικρό εκπαιδευτικό θαύμα. Γύρω στα 70 παιδιά από τις γειτονικές παραγκουπόλεις, «εξόριστα των κεντρικών λεωφόρων», παρακολουθούν με θαυμαστό ζήλο και αφοσίωση τα μαθήματα του Sharma στο υπαίθριο σχολείο που οραματίστηκε. Στο (φημισμένο πια) Σχολείο της Γέφυρας.

Το έργο του Rajesh Kumar Sharma δεν είναι μια φιγουρατζίδικη φιλανθρωπία. Δεν είναι ένα «στοργικό χάπενινγκ» πεζοδρόμου. Μία «μπιχλιμπιδάτη δράση φιλοπονίας». Ένα gala συγκίνησης από τσιτωμένα πρόσωπα. Δεν είναι μία «κοσμικότητα» από απόφοιτες των… κομμωτηρίων. Είναι ένας τιτάνιος καθημερινός αγώνας υπό την… αιγίδα της Αλήθειας. Ένα παγκόσμιο μάθημα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης. Μία κοιτίδα ενός «νέου πολιτισμού» που παράγεται «υπό την πίεση» της βιαίως επιδεινούμενης φτώχειας. Προπάντων, ένα μοναδικό «σεμινάριο» αυτογνωσίας. Αρκούν τα λόγια ενός 15χρονου μαθητή του Sharma για να αντιληφθεί κανείς το «ακριβό περιεχόμενο» αυτού του Σχολείου: Ο δάσκαλός μας, μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση…

Ιδού αγαπητοί μου και η ειδοποιός διαφορά του εμπνευσμένου και θαρραλέου (και προς το… χριστιανικότερον, Καλού Σαμαρείτη) Rajesh Kumar Sharma από όλους εκείνους τους εγχώριους «ευεργέτες» που έχουν «αναλάβει» μέσα στη οικονομική κρίση, την «εργολαβία της φιλευσπλαχνίας». Από αυτούς που με «κτυπητή υποκρισία» έρχονται να  «πουλήσουν» εορταστικές καλοσύνες και συναισθήματα αγάπης, την ίδια στιγμή που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συντελούν στην δημιουργία, την ύπαρξη και την διαιώνιση της φτώχειας. Πάντα με την «ευγενική συνδρομή» των απανταχού επικοινωνιακών «μεσα – ζόντων».

Υ.Γ.

Απέφυγα οποιαδήποτε αναφορά στο νεοεμφανιζόμενο είδος της «φυλετικής αλληλεγγύης», ως μία συνειδητή αντίδραση στην ανθρώπινη καφρίλα, ευχόμενος το σύνηθες: ο Θεός να μας φυλάει…