ΑΣΙΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Δύο, ίσως και παραπάνω χρόνια θα έχουν περάσει από τότε που κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές από τα μεγάλα σχολικά συγκροτήματα της Αθήνας (αυτά τα οικιστικά «τέρατα της εκπαίδευσης»), τόλμησαν  να βγουν και να μιλήσουν δημόσια για νηστικά παιδιά. Για μαθητές πεινασμένους που λιποθυμούσαν από ασιτία μέσα στις τάξεις και τις αυλές. Και να περιγράψουν σκηνές Βικτωριανής εποχής που εξελίσσονταν  «δίπλα» ακριβώς στο καταναλωτικό μας όνειρο. Στα «υπόγεια του καπιταλισμού»  ζωντάνευαν ξανά τα διηγήματα του Ντίκενς. Το καινούριο φιλμ της «νέας κατοχής».

Μπορεί η Ελλάδα να έβγαινε σιγά – σιγά από την οικονομική της φαντασίωση, αλλά της ήταν ακόμη αδύνατο να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επερχόμενης δυστυχίας. Γι αυτό, και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ασιτία», πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να κρυφτούν πίσω από το πρόβλημα, καταφεύγοντας σε ειρωνείες και μιλώντας αβασάνιστα για «υπερβολές» και «μεμονωμένα περιστατικά». Εδώ που τα λέμε, για ένα ολόκληρο σύστημα που επί δεκαετίες ολόκληρες επένδυε ιδεολογικά στο μύθο της ευμάρειας και της «γονιδιακής ανωτερότητας», ήταν κομματάκι δύσκολο να «εξοικειωθεί» μέσα σε μία νύχτα με τον εφιάλτη της πείνας.

Ο χρόνος όμως υπήρξε «ο χειρότερος εχθρός». Το φαινόμενο πήρε διαστάσεις επιδημίας και η εξάπλωση του έφτασε μέχρι τις πόρτες μας. Στην κάποτε ήσυχη και εν πολλοίς αλληλέγγυα επαρχία. Στους διπλανούς μας. Στα άλλοτε αυτάρκη χωριά μας. Και όταν πλέον άρχισε να τις «κτυπάει» απειλητικά, το σύστημα αναδιπλώθηκε. Και (φυσικά) έπραξε το αθλιότερο που θα μπορούσε: θεσμοθέτησε την ασιτία!

Ερμηνεύεται αλλιώς ο στόμφος και το «απλανές» του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιώργου Παπανικολάου όταν έμπλεος από χαρά και υπερηφάνεια διαλαλεί προς πάσα «επικοινωνιακή κατεύθυνση» την «επιτυχία» της απόσπασης  αύξησης του προϋπολογισμού για την προώθηση της κατανάλωσης φρούτων στα σχολεία στα 150 εκατομμύρια Ευρώ; Εξηγείται διαφορετικά ο  κομπασμός του για την παράλληλη αύξηση των ποσοστών συγχρηματοδότησης από την ΕΕ σε 75% ή 90% για ορισμένες περιοχές, την περίοδο 2014 έως 2020, γεγονός που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση περιστατικών υποσιτισμού μαθητών;

Σκέφτομαι πόσο απαξιώθηκαν (μα και πόσο λοιδορήθηκαν) εκείνοι ο δάσκαλοι και οι καθηγητές από αυτούς που έρχονται σήμερα να επενδύσουν το πολιτικό τους μέλλον πάνω  σε ένα κοινωνικό μαρτύριο. Πόσο κυνικά και ξεδιάντροπα τους αντιμετώπισαν τότε. Πόσες μομφές και κατηγόριες δεν ακούστηκαν εις βάρους τους. Πόσα υπονοούμενα δεν ρίχτηκαν από τις «συχνότητες της προπαγάνδας» τους. Σαν τώρα να ακούω τον Οικονόμου και τον Αναγνωστάκη να μιλάνε για «κομματική εκμετάλλευση» και για «ανήθικες συμπεριφορές».

Και τώρα νάτοι. Συνειδησιακά ανάλαφροι να ενδύονται ρόλο ευεργέτη (της μεγάλης σχολής Μαριάννας Βαρδινογιάννη) και να επαίρονται για κονδύλια και αυξήσεις. Και να ομολογούν ανερυθρίαστοι αυτό που μέχρις εχθές οίκτιραν και χλεύαζαν.

Ψευδαίσθηση καμία. Υποκριτές και τότε, υποκριτές και τώρα. Και οι κόσμοι δύο. Ο δικός μας στην ασιτία και ο δικός τους στην ασωτία. Μένει η επιλογή της όχθης. Έτσι κι αλλιώς τα νερά του ποταμού είναι ταραγμένα…

Υ.Γ.

Προσέξατε την χρονική διάρκεια της «χορηγίας φρούτων»; Από το 2014 έως το 2020. Πότε είπαμε αρχίζει η ανάκαμψη;