ΓΕΡΟΜΑΡΚΟΣ 1

Διαβάζω (ομολογώ με μεγάλη χρονική καθυστέρηση) την ομιλία του κ. Γερομάρκου επ’ ευκαιρία της ανάληψης των καθηκόντων του ως θεματικού Περιφερειάρχη Τουρισμού και Πολιτισμού, και – ειλικρινά – δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Δίλλημα μέγα. Αναλογιζόμενος την σοβαρότητα της (έμμισθης) θέσης που καλείται να υπηρετήσει, η επιλογή είναι μία και μοναδική: κλάμα απαρηγόρητο και θρηνητικό. Από την άλλη, κοιτώντας προσεκτικά το περιεχόμενο των «προγραμματικών του δηλώσεων» (ω ναι, υπήρξαν και τέτοιες), μου έρχεται τέτοια ευθυμία, που τα δάκρυα του προηγηθέντος σπαραγμού, αντικαθίστανται πλήρως από αυτά του πηγαίου και αβίαστου γέλωτα.  Με δύο λέξεις: ιλαροτραγωδία σκέτη! 

 Ο κ. Γερομάρκος ανήκει σε ‘κείνη την γενιά των πολιτικών, που έκανε «επιστήμη» το απόλυτο τίποτα. Ανερμάτιστος λόγος ενδεδυμένος από στυλάκι αγέρωχου ξερόλα, πρακτικά αναποτελεσματικός με ένσημα «χαλαρού ωραρίου», εγκάρδιος και φιλικός εις πάσαν τελετήν πανηγύρεως (μηδέ των γάμων και των κηδειών εξαιρουμένων), λάτρης της επικοινωνιακής σαπουνόπερας, έξοχος διαδρομιστής των κέντρων εξουσίας που με ιδανικό τρόπο «έστησαν» οι πασοκικές επελάσεις προς αυτά.

 Με αυτή την «ιδεολογική περιουσία» υπό μάλης, ο κ. Γερομάρκος κατάφερε να αναρριχηθεί στο ύψιστο πόστο της πολιτικής του καριέρας, και με το χαρακτηριστικό (και ανίκητο) θράσος των απανταχού ολίγιστων και μετρίων, να φτάνει σήμερα στο σημείο να «εξαγγέλλει» (ναι, αυτός) οράματα και προγραμματισμούς για τον τουρισμό και τον πολιτισμό! Με μία λέξη; Κλαυσίγελος!

 Πως αλλιώς δηλαδή να «αντιμετωπίσεις» και να «συμπεριφερθείς» στα νοητικά άνω – κάτω του νέου «θεματικού», όταν εν μέσω άγνοιας και ασχετοσύνης, περιφέρει το πολιτιστικό αγαθό μεταξύ «στρατηγικών επιλογών», «πυλώνων» και «αναπτυξιακών τροφοδοτήσεων» (αθάνατη πασοκογλώσσα), για να το καταλήξει (κυριολεκτικώς) στην «αξιοποίηση των αρχαιολογικών χώρων» (όλε!), σε «εκδηλώσεις λαϊκού πολιτισμού» και σε «τουριστικό προϊόν»; Το ολικό «χάσιμο» του κ. Γερομάρκου θα συντελεστεί στις αναφορές του για τον «σύγχρονο πολιτισμό», αυθαιρετώντας ακόμη και στον τίτλο του σημαντικότερου πολιτιστικού θεσμού της Περιφέρειας, κάνοντας λόγο για… Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος(!) στους Φιλίππους! Προφανώς τα συχνά του περάσματα από το Αρχαίο Θέατρο, δεν συνέπεσαν με τα έργα του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του… Αττίκ. Επωδός; Απλά… ωιμέ!

 Η «περίπτωση Γερομάρκου» (και μαζί με αυτή, τόσες και τόσες άλλες), δεν μπορεί να περιοριστεί στα στενά όρια μιας ακόμη «γραφικότητας» που θα χαίρει της κριτικής ασυλίας ένεκα του… συμπαθούς. Δεν μας το επιτρέπει η σημαντικότητα του ρόλου που έχει επωμισθεί.  Όσο οι δραστηριότητές του θα επηρεάζουν το μέλλον και την προοπτική του τόπου, όσο οι ίδιες μας οι ζωές θα εξαρτώνται (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό) και από τις δικές του επιλογές, τα περιθώρια της επιείκειας θα στενεύουν ασφυκτικά. Για τον ίδιο και για τους… κωμικούς τους θιάσους. Οπότε, φωτιά στα τόπια, που θα ΄λέγε και ο… Δικαιόπολης. (Των… καρβουναραίων).