Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Θυμάμαι ακόμη εκείνη την εικόνα από το συλλαλητήριο για τον λιθάνθρακα. Όλη η πόλη στην πλατεία… τα νιάτα της, οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, οι απόμαχοι των καπνών και της θάλασσας, οι μανάδες και οι πατεράδες μας… και το ΚΚΕ μόνο του να βολτάρει πέρα - δώθε στη παραλία. Θλιβερό και μόνο ως θέαμα.

Βέβαια, η «κινηματική ατραξιόν» εκείνης της ημέρας, δεν ήταν ούτε αυτόφωτη, ούτε πρωτοφανέρωτη. Οι «μοναχικοί περίπατοι» του «κόμματος της εργατικής τάξης», αποτελούσαν ήδη μέρος των παραδόσεων και των συνηθειών του και αναπόσπαστο κομμάτι της εκ του Περισσού θεωρίας περί… ταξικότητας.

Θα την όριζα και… τοξική, αν κρίνω από την νέα «περιπέτεια» των Λαϊκών Επιτροπών και το ρόλο που επωμίζονται. Χρήσιμος ως προς την διαχείριση της αλληλεγγύης σε καιρούς ανθρωπιστικής κρίσης, θολός και διχαστικός στην πολιτική του αποστολή. Η διάθεσή τους να τραβήξουν (και πάλι) τον δικό τους δρόμο, παραμονές ενός πάνδημου συλλαλητηρίου, μόνο ως κομματική τύφλωση μπορεί να ερμηνευτεί. Απόρροια ίσως και της μαρξιστικής τους ασυνέπειας.   

Όμως, και κατά πως λέει και το Αριστοτελικόν, έξις δευτέρα φύσις. Κι έτσι, χωρίς καλά – καλά να το καταλάβουν, οι άνθρωποι του ΚΚΕ έγιναν οι… ψωριάρηδες των δρόμων. Μόνοι και απομονωμένοι. Και εσαεί περιφερόμενοι. Ασκόπως και αδιαλείπτως. Άλλοτε ως υποκατάστατο μιας ματαιωμένης εξέγερσης και άλλοτε ως μια αυτιστική σέχτα σε… εκδρομικόν επανάστασης. Άνευ επαφής και προσανατολισμού. Και τις περισσότερες φορές, «χαμένοι στην μετάφραση» της κομματικής πίστης και αλληγορίας.

Η συνειδητή επιλογή αυτού του παράδοξου «κινηματικού μοναχισμού», ανέδειξε ένα καινούριο είδος αισθητικής, εν πολλοίς άγνωστο (έως απωθητικό) στην κουλτούρα της παγκόσμιας Αριστεράς. Μοιραία, ο εγκλωβισμός σε έναν «παλαιοημερολογίτικο φορμαλισμό» θα ενισχύσει έτι περισσότερο την ελλοχεύουσα γραφικότητα των εκφραστικών μέσων του κόμματος. Η ιδεολογική και πολιτική του γλώσσα, θα μετεξελιχθεί σε ένα προβλέψιμο επικοινωνιακό εργαλείο, αποστεωμένο από συγκίνηση και φορτίσεις. Οι «κομματικές συναγωγές» θα ενδυναμώνουν συνεχώς το χάσμα με την ομορφιά, ενώ οι δημόσιες συμπεριφορές και οι συλλογικοί του τρόποι θα υποτροπιάζουν συνεχώς προς  «λαϊκότροπες εκτονώσεις».

Όλη αυτή η διολίσθηση προς την μετριότητα, θα εκδηλώσει έντονα συμπτώματα εγωισμού και μονομανίας. Ο «πολιτικός αναχωρητισμός» και η «κομματική αλήθεια» θα γίνουν εφαλτήρια γραφικότητας και συντηρητισμού. Η θεωρητική κόπωση (άλλως και «μαρξιστικός αναλφαβητισμός») θα καλλιεργήσει ένα καινούριο είδος «πίστης και αφοσίωσης», στα πρότυπα μιας ιδιάζουσας «κομμουνιστικής ορθοδοξίας».

Δεν μέμφομαι. Λυπάμαι μόνο. Γιατί, τον απλό κόσμο του ΚΚΕ, τους χιλιάδες αγνούς και ανιδιοτελείς αγωνιστές που κινητοποιούνται μέσα από τις «γραμμές» του, δεν τους πρέπει αυτή η... τύχη. Δυστυχώς, στην σημερινή συγκυρία, στις σύνθετες και ραγδαίες εξελίξεις της πολιτικής και της κοινωνίας, αποδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο ανίκανη και ελλειμματική είναι η ηγεσία του. Πόσο «αδιάβαστη» και φοβική. Γι αυτό και τόσο (μα τόσο) ακίνδυνη.