ΔΗΜΑΡ ΚΑΙ OMERTA

Και ξαφνικά, μέσα σε ένα 24ωρο, ο δημόσιος και πολιτικός βίος της χώρας… μεξικανοποιήθηκε εντελώς. Και μάλιστα με τις πιο ακραίες του εκδοχές. Από την μια οι εξόφθαλμοι βασανισμοί των τεσσάρων συλληφθέντων που κατηγορούνται για τις ληστείες στην Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στο Βελβεντό Κοζάνης, και από την άλλη οι μαφιόζικες απειλές που δέχτηκε συντάκτης του περιοδικού Unfollow, με αφορμή ρεπορτάζ υπό τον τίτλο: «Λαθρεμπόριο: Θα σπάσει ο νόμος της σιωπής για την Aegean Oil του Δ. Μελισσανίδη και τα ΕΛΠΕ του Σ. Λάτση;». 

Τα γεγονότα είναι σοκαριστικά και ταράσσουν συθέμελα τα όσα δημοκρατικά δικαιώματα και κεκτημένα μας έχουν απομείνει. Όχι τόσο για το περιεχόμενο των πράξεων τους (αυτές μεμονωμένες, θα μπορούσαν να συμβούν και στις καλύτερες… οικογένειες), αλλά για την ένοχη σιωπή που τα… συνοδεύει. Την «αφωνία» όλων εκείνων που εμπλέκονται θεσμικά στον εκφυλισμό και την σήψη της δημόσιας ζωής. Και μάλιστα με τον πιο «σκοτεινό» τρόπο. Η μέχρι στιγμής η πολιτική κάλυψη που παρέχει σε αυτά ο Δένδιας και ο Ρουπακιώτης, καθιστά την πολιτεία συνένοχη στις εγκληματικές συμπεριφορές που «έλαμψαν» μέσα στο σαββατοκύριακο. Και θα «αδικούσαμε» πλήρως την σημασία των γεγονότων αν τα περιορίζαμε στους τραμπουκισμούς και την βαρβαρότητα των αστυνομικών ή στους τηλεφωνικούς τσαμπουκάδες κάποιου που αναλαμβάνει «να καθαρίσει» ανωνύμως(;) για την… τιμή και την υπόληψη του. 

Μπορεί τα «χωσίματα» των ένστολων να «αποτυπώνουν» με τον πιο δραματικό τρόπο τα άγρια ένστικτα μεγάλου (δυστυχώς) μέρους του έμψυχου δυναμικού της αστυνομίας, αλλά μη ξεχνάμε ότι τα «κατορθώματά» τους είναι επακόλουθα των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης και «νομιμοποιημένα» μέσω των αλλεπάλληλων «συγχωρήσεων» που παρέχει σε αυτά. Βαθύτερα, οι περισσότερο «ψαγμένοι» και «υποψιασμένοι» θα διαπιστώσουν ότι το απάνθρωπο σκηνικό που έχει στηθεί στους «ειδικούς ορόφους» της ΓΑΔΑ, καθοδηγείται με απόλυτη ακρίβεια από την δοκιμασμένη (και τα μάλα αποτελεσματική) συνταγή των θεωριών του Μίλτον Φρίντμαν.

Παράλληλα, η δραστηριότητα ενός μεγαλοεπιχειρηματία (φερόμενος και «ως Δημήτρης Μελισσανίδης»), ξεφεύγει από τα γνωστά πλαίσια της διαπλοκής κράτους – κεφαλαίου και αποκτά διαστάσεις οργανωμένου εγκλήματος με σφραγίδα… Camorra. Απροκάλυπτα, χωρίς καμία συστολή, χωρίς κανένα ενδοιασμό. Τόσο που ακόμη και η κλήση με τις απειλές για την ζωή του δημοσιογράφου και της οικογένειάς του να γίνονται από «ανοιχτό» αριθμό (αργότερα θα αποκαλυφθεί ότι ανήκει στην Aegean Oil SA, Βιομηχανία και Εμπορία Πετρελαιοειδών). Ρητορικά ή μη, τα ερωτήματα παραμένουν: ποιός άραγε επιτρέπει τέτοιου είδους «επιχειρηματικούς εξτρεμισμούς»; Ποιές πολιτικές παράγουν την ασυδοσία του κάθε αγράμματου κατσικοκλέφτη; Και ποιός τελικά τους έχει καταστήσει «κοινωνικούς εταίρους» με χρόνια φορολογική και πολιτική ασυλία;  

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν τα συγκεκριμένα γεγονότα θα δημιουργήσουν «αριστερά ρήγματα» στην κυβέρνηση και αν θα είναι ικανά να διασαλεύσουν το «κλίμα της ενότητάς» της. Άβυσσος (πια) η ψυχή του Κουβέλη. Αν όμως και η Δημοκρατική Αριστερά ακολουθήσει τον δρόμο της… omerta, πολύ φοβάμαι ότι αλλάζει εντελώς και το περιεχόμενο της κοινωνικής ήττας. Και δεν εννοώ να αντιδράσει με υπεκφυγές του στυλ «να το δούμε» και « να το ψάξουμε». Από τέτοια χορτάσαμε. Αν μη τι άλλο, ο χώρος των ανανεωτικών ρευμάτων, υπήρξε πάντα ευαίσθητος και μαχητικός απέναντι σε τέτοιου είδους εκτροπές. Μένει να το αποδείξει και τώρα που δοκιμάζονται βάναυσα οι αντοχές της Δημοκρατίας. Ειδάλλως… όπως έστρωσε θα κοιμηθεί.