ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

Ξεφυλλίζω το πρόγραμμα εκδηλώσεων του Δήμου Καβάλας για τα 100 χρόνια Ελεύθερης Ελληνικής Καβάλας, «παραβλέποντας» το γεγονός ότι μέσα σε αυτή την εκατονταετία της ελληνικότητάς της, η πόλη δυστύχησε να βρεθεί υπό κατοχή ξένων και εγχώριων κατακτητών. Αυτό για να τονίσω το «ακριβές» της Ελευθερίας. Και ας μη θεωρηθεί λεπτομέρεια.

Κατά πως διατείνονται οι διοργανωτές των 100χρονων, οι εκδηλώσεις του δεύτερου κύκλου, είναι αφιερωμένες στους ανθρώπους που τίμησαν, ανέδειξαν και αγάπησαν την Καβάλα… Σε ανθρώπους που πρόσφεραν ανιδιοτελώς στην τοπική κοινωνία και αγωνίστηκαν με κάθε μέσο και τρόπο για να την στηρίξουν… Θεωρητικώς, ουδεμία αντίρρηση επ’ αυτών. Αρκεί βεβαίως η επιλογή των τιμώμενων προσώπων να είναι «διασφαλισμένη»  από ένα πλαίσιο αντικειμενικότητας και πλουραλισμού.

Ως προς αυτό, οι διοργανωτές  υπήρξαν ιδιαίτερα επιλεκτικοί και… εσωστρεφείς, αφού «κατάφεραν» να εγκλωβίσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της «προσφοράς και της ανιδιοτέλειας» σε γεγονότα και ανθρώπους που ταυτίζονται απόλυτα με την οικονομική ελίτ της πόλης.

Χωρίς να αμφισβητώ την σπουδαιότητα των δωρεών τους - το αντίθετο μάλιστα - νομίζω ότι μέσω αυτής της μονομέρειας, ακυρώνονται «βασικοί κανόνες»… ευεργεσίας. Κυρίως όμως μένει στη αφάνεια το έργο δεκάδων συμπολιτών μας που τυγχάνει να «διαβάζουν» διαφορετικά τας «περί αγάπης» γραφάς και να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με διαφορετικό ήθος και περιεχόμενο. Επ’ αυτού, επιφυλάσσομαι να επανέλθω αν (και όποτε) προκληθώ.

Κι αν όλα τα παραπάνω άπτονται των «πολιτικών μας αναφορών» (άρα και των διαφωνιών μας), τα υπόλοιπα του προγράμματος, άπτονται της… συγχύσεως και της προχειρότητας.

Κατ’ αρχάς, το «στίγμα» του είναι «δυσανάγνωστο» και θολό. Απουσιάζει παντελώς η ταυτότητα και ο ειρμός. Δεκάδες εκδηλώσεις είναι «ξένες» (έως ξεκάρφωτες) σε σχέση με το «θέμα» που καλούνται να εξυπηρετήσουν.  Πολλές από αυτές, παραείναι αφελής και «επιπόλαιες» για να λογίζονται πολιτιστικές. Μη πω και προσβλητικές ως προς την σοβαρότητα και την αξία μιας τέτοιας επετείου. 

Για να γίνω σαφής. Όλες οι θεατρικές παραστάσεις (με μοναδική ίσως εξαίρεση αυτή της ομάδας αποφοίτων του 24ου Δημοτικού Σχολείου), πόρρω απέχουν από τον – υποτιθέμενο – ιστορικό πυρήνα των εκδηλώσεων. Τα μουσικά σχήματα «παίζουν»  ξένες και ελληνικές μουσικές επιτυχίες (ακριβώς έτσι) προς εμπέδωση θαρρώ της… ελευθερίας μας, ενώ ο Κωνσταντίνος Καβάφης «κυκλοφορεί» ως «φιλολογική σφήνα» για λόγους… ανεξερεύνητους. Κάτι παρόμοιο θα ισχύσει και με τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού, που «κάνουν την εμφάνισή» τους από το πουθενά. Εικάζω ως… πρότζεκτ  παλιγγενεσίας.

Μέσα από αυτό το «ιδεολογικό» και αισθητικό χάος (και για το οποίο βεβαίως ουδεμία ευθύνη έχουν αυτοί που συμμετέχουν), «κρατάω»: την εκδήλωση για τους 16 δικηγόρους της Καβάλας και την «αντιστασιακή τους πράξη» στη περίοδο της δικτατορίας, καθώς και τα «μικρά μαθήματα» τοπικής μνήμης και αυτογνωσίας από την Δήμητρα Μαλαμίδου, τον Δημήτρη Αποστολίδη, την Αρετή Κώτση, τον Νικόλαο Ρουδομέτωφ, την Αικατερίνη Τσέκου, τον Νίκο Καραγιαννακίδη και την Χριστίνα Βαμβούρη.

Για όλα τα υπόλοιπα, απλά… καλή σας διασκέδαση!