...ΜΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Μετά την Ολλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ουρουγουάη και την Ουάσιγκτον, το Κολοράντο έγινε από την περασμένη εβδομάδα η έκτη περιοχή στον «ειδικό χάρτη» της παγκόσμιας γεωγραφίας όπου η μαριχουάνα μπορεί να πωλείται ελεύθερα στην αγορά και για ψυχαγωγικούς λόγους! Άσχετα με τις νομικές διαφορές που επικρατούν σε κάθε χώρα (και που, συνήθως, έχουν να κάνουν με το ύψος της διαθέσιμης ποσότητας και τον τρόπο χρήσης), αυτό που πρέπει να κρατήσουμε ως δεδομένο είναι ότι η κάνναβη (παράγωγο της οποίας είναι η μαριχουάνα και το χασίς) παίρνει σιγά–σιγά την «πολιτική της ρεβάνς», αποκαθιστώντας μαζί και το «κοινωνικό της προφίλ». Αυτό που στερήθηκε από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘30, εξ αιτίας των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβονταν πίσω από την απαγόρευσή της.

Μπορεί τα Μέσα Ενημέρωσης (εθισμένα συνήθως στις επικοινωνιακές ελαφρότητες) να εστίασαν αποκλειστικά στις «ουρές» που σχημάτιζαν οι κάτοικοι του Ντένβερ για να προμηθευτούν τα πολυπόθητα «28 γραμμάρια του Χόρτου του Θεού», μπορεί η είδηση να «εμπλουτίστηκε» ακόμη και με άσχετες ψυχεδελικές σκηνές από ροκ φεστιβάλ (δείγμα κι αυτό της σαχλότητας που διέπει τα δελτία ειδήσεων), μπορεί γενικά να υπήρξε μία «φολκλορική διάθεση» στον τρόπο μετάδοσης της ιστορικής απόφασης της Πολιτείας του Κολοράντο, αλλά το γεγονός αυτό καθ’ αυτό συντελεί με τον τρόπο και τη δυναμική του στο να απομυθοποιηθούν δεκάδες ανοησίες και υπερβολές που συνδέονται με τη χρήση της κάνναβης.

Ωστόσο, το πρόβλημα με την κάνναβη δεν είναι η «φιλοσοφική της δικαίωση», αλλά το πώς θα ανατραπεί η λανθασμένη και άκρως αντιεπιστημονική αντίληψη που τη συνοδεύει (και τη στιγματίζει). Στην ουσία, το πώς θα αρθεί η «πολιτική της απαγόρευσης». Δυστυχώς, το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα (με την υπογραφή Ρουπακιώτη, παρακαλώ) εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την κάνναβη «ναρκωτική ουσία» και να τη συμπεριλαμβάνει στις υπό διωγμό ψυχοτρόπες ουσίες, αγνοώντας ετσιθελικά την ίδια την πραγματικότητα και πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε ιστορική, πολιτική, ιατρική αλλά και εμπειρική τεκμηρίωση.

Τι μας «λέει» αυτή η πραγματικότητα; Πρώτον, ότι για χιλιετίες ολόκληρες η χρήση (και η χρησιμότητα) της κάνναβης ήταν απόλυτα «κοινωνικοποιημένη» και έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του ανθρώπου ως πηγή ενέργειας, διατροφής και ένδυσης, αλλά και ως θεραπευτικό και ευφορικό μέσο. Δεύτερον, ότι η «τύχη» της  κρίθηκε με βάση το συνδυασμό των πολιτικών, οικονομικών και τεχνολογικών αλλαγών που συντελέστηκαν στα χρόνια του ‘30. Και τρίτον, ότι τα «πλούσια ελέη» της, την καθιστούσαν υπολογίσιμο (αν όχι μοναδικό) ανταγωνιστή των προϊόντων πολλών βιομηχανικών κλάδων, με ό,τι αυτό μπορούσε να σημαίνει για τα συμφέροντά τους.

Τυχαίο άραγε που η απαγόρευση της κάνναβης (ταυτόχρονα με την εμφάνιση του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών των ΗΠΑ) συμπίπτει με τη δυνατότητα της φαρμακοβιομηχανίας να παράγει μαζικά χημικά προϊόντα (άρα και κάθε είδους… ηρεμιστικά); Τυχαίο που με την απαγόρευσή της «τερματίζει» και η περίοδος της ποτοαπαγόρευσης; Τυχαίο που η κατασκευή μηχανών υψηλής τεχνολογίας για την παραγωγή χαρτιού από τη δασική (πια) ξυλεία συνδέεται με το μονοπωλιακό (και… χορηγικό) συγκρότημα Hearst; Τυχαίο που κάπου εδώ χρονικά αρχίζει και η μαζική εισαγωγή στην αγορά των προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας και του νάιλον;

Με αυτά τα δεδομένα, η «επικινδυνότητά» της κάνναβης έπρεπε να πάρει διαστάσεις… τρόμου, για να μπορεί η απαγόρευσή της να έχει και την απαιτούμενη κοινωνική συγκατάθεση. Αποτέλεσμα; Όλη η αντιναρκωτική εκστρατεία η οποία βασίστηκε πάνω στο ψέμα και την υπερβολή, θα δημιουργήσει εκατόμβες θυμάτων ένεκα των παράλληλων επιπτώσεων (διαπόμπευση, δίκες, φυλακίσεις, εξάρτηση από την μαύρη αγορά, κ.α.), θα θέσει σε απόλυτη λειτουργία το πιο ανθοφόρο (και συνεχώς εξελισσόμενο) έγκλημα και τέλος, θα γίνει η αιτία να ξοδεύονται αλόγιστα τρισεκατομμύρια δολάρια για την (υποτιθέμενη) πάταξη των ναρκωτικών.

Ας μη γελιόμαστε. Ένα καθ’ όλα φυσικό προϊόν με δεκάδες ωφελήματα στην υγεία, την οικονομία και το περιβάλλον, που τόσο απλόχερα παρέχεται από τη «μητέρα φύση» (άρα και… δωρεάν), ήταν αδύνατον σε συνθήκες άκρατου καπιταλισμού να μην τεθεί υπό τον απόλυτο έλεγχο των κρατικών και εθνικών μηχανισμών που τον εκπροσωπούν. Και κάπως έτσι, ένα φυτό που η καλλιέργεια και η χρήση του αυτορυθμιζόταν ιδανικά από τις ίδιες τις ανθρώπινες κοινωνίες, μεταμορφώθηκε εν μία νυκτί σε έναν δαίμονα που σκορπούσε φόβο και αποτροπιασμό.

Για όλα αυτά (ή και για άλλα τόσα που δεν είναι της στιγμής), απόλαυσα ιδιαίτερα το τελετουργικό στο Κολοράντο, το Ντένβερ, το Μπόλντερ, το Άσπεν… Γιατί απλά ήταν άλλη μία (μικρή, έστω) νίκη απέναντι στην υστερία και την αμορφωσιά. Μία νίκη απέναντι στους καθημερινούς φασισμούς. Και παρ’ ότι φανατικός αντικαπνιστής, δε θα έλεγα όχι σε μία «τζούρα αλληλεγγύης και συμβολισμού».