"ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ" ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

Για να το «τελειώνω» μια και καλή: είμαι σφόδρα αντίθετος σε κάθε είδος αντι–συγκεντρώσεις. Η Δημοκρατία –μα, κυρίως, η Αριστερά– έχει τραυματική εμπειρία από αυτό το «μετεμφυλιακό σπορ» της Ασφάλειας και των λούμπεν παρακρατικών της, κάτι που θα έπρεπε να είχε διδάξει (και συνετίσει) όλους όσους σκέφτονται (και χρησιμοποιούν) παρόμοιες μορφές διαμαρτυρίας. Κι ας το καταλάβουμε πια απαξάπαντες. Ο νεοναζισμός (σε όλες του τις εκδοχές και με όλες του τις ονομασίες) δεν «τσακίζεται» με ρόπαλα και μολότωφ (πολλώ δε μάλλον με νόμους), αλλά με ιδέες και επιχειρήματα.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η πόλη βίωσε πάλι έναν ακόμη «εσωτερικό εμφύλιο» που, το μόνο που «κατάφερε» τελικά, ήταν να «ηρωοποιήσει» τα φασιστοειδή της Πατριωτικής Κίνησης και να τους δώσει όλα εκείνα τα «επικοινωνιακά μπόνους» που τους τρέφουν και τους αναζωογονούν. Κι αντί σήμερα να καθόμαστε να μιλάμε για το ανατριχιαστικό πανό που διαλαλούσε τις «Εθνικοσοσιαλιστικές Στρατιές» (άραγε, ποια καλύτερη απόδειξη για την ιδεολογική ταυτότητα της χιτλερικής ρέπλικας;), όλοι ασχολούνται με τα επεισόδια και τον «καλοσυνάτο πατριωτισμό» της νεοναζιστικής αγέλης.

Κι επειδή τη συμπάθειά μου για τις αντιεξουσιαστικές ιδέες την έχω καταθέσει πάμπολλες φορές (ορμώμενος συνήθως κι από τις ορθόδοξες χριστιανικές τοιαύτες), σπεύδω πάραυτα να διαχωρίσω τη θέση μου από κάθε «κινηματική καφρίλα» που μεταμορφώνει τον επαναστάτη σε ροπαλοφόρο εξτρεμιστή. Λυπάμαι πολύ (κι ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι νεαροί (;) του black block), αλλά όταν οι δράσεις ενάντια στο φασισμό μετέρχονται των ίδιων μεθόδων (και των ίδιων… όπλων) με αυτές των εγχώριων (κρυφο)χρυσαυγιτών, τότε ένα μόνο είναι το σίγουρο (και το απεχθές): το Τέρας θα επιστρέψει πάνω τους και μέσα τους.

Αν ο αντιεξουαστικός πυρήνας της Καβάλας, νομίζει ότι μπορεί να επενδύει τις απόψεις και τις δράσεις του επάνω στη βία των μεταμεσονύχτιων εφόδων, να γνωρίζει πως πολύ σύντομα θα βρεθεί στο ίδιο «εγκληματικό κάδρο» με τους «μισητούς του εχθρούς», κατορθώνοντας να «κάψει» από μόνος του ό,τι καλό και θετικό έχει μέχρι σήμερα παράξει. Και φυσικά, θα είναι αυτός που θα απλώνει το «κατασταλτικό βούτυρο» στο «ψωμί της εξουσίας». Για τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει μία τέτοια συμπεριφορά, δεν έχουν παρά να ψαχτούν με την Ιστορία. Εκεί ίσως καταφέρουν να δουν και το… φως τους!