ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

Δεν ξέρω από ποια «κινηματικά αζήτητα» τον «ψώνισαν» αυτόν τον Διαμαντόπουλο και τον «φορτώθηκαν» εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά και από τα όσα ιλαροτραγικά συνέβησαν στο Άργος Ορεστικό της Καστοριάς, καλούνται να τον «μαζέψουν» πάραυτα! Όχι για τα προσχήματα και για το θεαθήναι, αλλά για την ουσία. Και, πάνω απ’ όλα, για να προφυλάξουν το ήθος και την αισθητική της Αριστεράς. Τη σοβαρότητα και το μέτρο της. Το κύρος και τη συνέπεια των λόγων της. Αυτά όλα που με τόσο άκομψο και χυδαίο τρόπο υπονόμευσε (μην πω εξευτέλισε) ο βουλευτής–καρνάβαλος!

Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα με το γούστο του Διαμαντόπουλου (κάτι ανάμεσα σε Σεφερλή και βιντεοταινία του ‘80) δε θα μπορούσε να είναι μια προσωπική υπόθεση, αφού οι συμπεριφορές (και οι… εμφανίσεις του) αντανακλούν και στο πολιτικό περιεχόμενο του κόμματος που εκπροσωπεί. Γι’ αυτό, όσο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να σπρώχνουν τη «σκόνη» της ημιμάθειας, του θράσους και της αμετροέπειάς του, κάτω από το «χαλί των ισορροπιών», πολύ φοβάμαι ότι οι συνέπειες από δω και πέρα θα είναι άκρως… αποκριάτικες.

Όμως, όσο οι μέρες κυλάνε χωρίς την παραμικρή αντίδραση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τόσο η «επίσημη σιωπή» του θα μοιάζει να συναινεί με τις «διονυσιακές» εκτροπές του βουλευτή και, το χειρότερο, να «καλύπτει» και τα αστεία επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο εν λόγω για να απαντήσει (η λέξη σε πολλά εισαγωγικά) στον Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλο. Γιατί, πέρα από τη δημόσια συγνώμη που όφειλε να ζητήσει ο ίδιος ο Τσίπρας από τον Ιεράρχη–σύμβολο του αντιφασιστικού κινήματος, έπρεπε να τον είχε αποδομήσει (μην πω και να τον «ξετινάξει») ιδεολογικά σε σχέση με τα όσα «κουλά» περιέγραψε στη γεμάτη από «ξερολιές» επιστολή του.

Δυστυχώς, επτά ολόκληρες ημέρες μετά το αλήστου μνήμης… παρατράγουδο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Κανείς «πρωτοκλασάτος» και «λαλίστατος» για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να μας «διαφωτίσει», βρε αδελφέ, και να μας απαντήσει: ποια σχέση μπορεί να έχει η σάτιρα (τουλάχιστον έτσι όπως την «εννοεί» η αισθητική της Αριστεράς) με τον ευτελισμό και τη διακωμώδηση που διά του «τρόπου Διαμαντόπουλου» επιχειρήθηκε μέσω μίας πολύ ιδιαίτερης και «ευαίσθητης» σχέσης των πιστών με την Εκκλησία τους; Δεν ήταν βάναυση η προσβολή (από την εικόνα και μόνο) που υπέστη το ιερότερο Μυστήριο της Ορθοδοξίας; Κι αλήθεια, ήταν πιο προσβλητικό αυτό που τόλμησε για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή ο Χαντζόπουλος στα Νέα (που ανάγκασε μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσει με επίσημη ανακοίνωση) από αυτά που «κατάφερε» ο διασκεδαστής… παπα–Βαγγέλης;

Ο οποίος –χωρίς καμία συναίσθηση του πνευματικού του μεγέθους και με στόμφο «εκατό επαναστατών»– θα τολμήσει και το κορυφαίο. Το αντιγράφω: Όλα τα παραπάνω (αναφέρεται στα όσα του καταλογίζει ο Μητροπολίτης Σιατίστης) όντως συνιστούν μια διαφορετική αντίληψη περί πολιτισμού, σε αντίθεση με το “δικό μου” πολιτισμό που χαρακτηρίζεται από την αποδοχή του διαφορετικού, τον σεβασμό στην θρησκευτική, σεξουαλική, πολιτική επιλογή του καθενός -αρκεί αυτή να μην στρέφεται κατά του ανθρώπου- την ελευθερία έκφρασης της οποίας το απόγειο παραμένει η σάτιρα και ο αυτοσαρκασμός.

Αφήνω κατά μέρος τον «δικό του πολιτισμό» και ρωτάω: από πότε η «ελεύθερη έκφραση» ταυτίζεται με τη λοιδορία; Από πότε ο αυτοσαρκασμός (;) γίνεται το μέσο για να ειρωνευτούμε την πίστη του άλλου; Και η σάτιρα; Ποιος του είπε του Διαμαντόπουλου ότι δεν έχει όρια και κανόνες; Ότι δεν περιέχει σεβασμό και ευπρέπεια; Και εν τέλει, αν δεν μπορεί ο ίδιος να καταλάβει τη διαφορά της Αριστεράς από το Δελφινάριο, καιρός είναι κάποιοι να του τη μάθουν.

Αν μπορούν…

Επί του πιεστηρίου:
Τελικά, το βράδυ μεταξύ Θεοφανείων και Άη Γιαννιού, εδέησε να «αποφανθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ διά του υπευθύνου της Θεματικής Επιτροπής Θρησκευμάτων του κόμματος Μάκη Λυκόπουλου, υποβιβάζοντας ουσιαστικά το θέμα στην κατηγορία… βγαίνουμ’ από την υποχρέωση! Για τη δεοντολογία του πράγματος, επισυνάπτω τη δήλωση: O σεβασμός κάθε θρησκείας και του θρησκευτικού συναισθήματος των πολιτών είναι βασική αρχή που διαχρονικά υποστηρίζει και υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε άλλη συμπεριφορά ενσυνείδητη ή ασυνείδητη, που προσβάλλει τα Ιερά Μυστήρια οποιασδήποτε θρησκείας, και συνακόλουθα τους πιστούς της δεν υπηρετεί  την παραπάνω αρχή και  δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Και ζήσανε αυτοί καλά και ‘μεις… στενάχωρα!