ΡΑΤΣΙΣΜΟΙ... ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ

Αυτές τις ημέρες, φίλοι καλοί και σεβαστοί κοινοποιούν με ιδιαίτερο ζήλο στο facebook μία «είδηση» που περιγράφει ένα «επεισόδιο» στο οποίο «πρωταγωνιστούν» ένας ταξιτζής της Αθήνας κι ένας επιβάτης με Αραβική καταγωγή. Αντιγράφω το (ας το πούμε) ρεπορτάζ και… εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε!

Ένας αφοσιωμένος Μουσουλμάνος Άραβας μπήκε σε ένα ταξί κάπου στην Αθήνα. Ζήτησε κοφτά από την ταξιτζή να απενεργοποιήσει το ραδιόφωνο, επειδή, όπως συνάγεται από τη θρησκευτική διδασκαλία του, δεν πρέπει να ακούει μουσική, επειδή την εποχή του προφήτη δεν υπήρχε μουσική και κυρίως Δυτική μουσική που είναι η μουσική των άπιστων. Ο ταξιτζής σβήνει το ραδιόφωνο, σταματάει το ταξί και ανοίγει την πόρτα. Οπότε ο Μουσουλμάνος Άραβας τον ρώτησε: Γιατί σταμάτησες, τι κάνεις; Και ο οδηγός του απαντάει ευγενικά: Αγαπητέ μου φίλε στην εποχή του προφήτη όπως γνωρίζεις δεν υπήρχαν ταξί, γι’ αυτό κατέβα και περίμενε για καμήλα!

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό εμένα δε μου μοιάζει και τόσο για πραγματικό γεγονός (πιο πολύ μου «φέρνει» σε ανέκδοτο με σύναξη καραφλών και κασιδιαρέων που παίζουν με… airsoft), αλλά ας προσπεράσω τις επιφυλάξεις μου κι ας το θεωρήσω ως αληθινό για να μπω και στα… κύρια.

Πριν απ’ όλα, υπάρχει το ανησυχητικό κομμάτι της ιστορίας που αφορά στους φίλους μου, αυτούς καθ’ αυτούς. Κι επειδή μία «αυστηρότητα» ως προς την αποδοχή των «διαδικτυακών μου δεσμών» τη διατηρώ, τρόμαξα τα μάλα με την ευκολία (και μάλιστα μετ’ επαίνων) που υιοθέτησαν τη συμπεριφορά του (κατά Χατζιδάκι) «κίτρινου γάιδαρου». Άνθρωποι που γενικά «κινούνται» στον προοδευτικό χώρο, άνθρωποι με χριστιανικές αναφορές και θεολογικές γνώσεις, άνθρωποι που «γεφυρώνουν» τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες με ομότεχνούς τους από τα πέρατα της οικουμένης, βρέθηκαν ξαφνικά ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της επαγγελματικής και πολιτισμικής αγένειας. Αυτού του «χαριτωμένου» φανατισμού.

Δεν το κρύβω. Από κανέναν «δικό» μου δεν περίμενα να «πέσει» στην «ακροδεξιά παγίδα» με τόση… αγαθοσύνη. Δε μου πάει (ακόμη και τώρα) να διαβάζω το «καλή φάση» κάτω από το όνομα του πολυαγαπημένου μου Άλκη. Με θλίβει και με πονά ο «θρησκευτικός διαχωρισμός» όταν γίνεται από ιερείς που με επηρέασαν βαθύτατα με το λόγο και τους τρόπους τους. Και αναρωτιέμαι: αν αυτοί έτσι, οι άλλοι άραγε πώς;

Γιατί, αν η πράξη του ταξιτζή προβάλλεται με «πολιτισμένο στυλ» γαρνιρισμένο από ολίγη πατροπαράδοτη ελληνική «ευγένεια» και «εξυπνάδα», δεν παύει να είναι ένα απαίσιο δείγμα της νεοελληνικής μαγκιάς που ζέχνει φτηνό νταηλίκι και διάθεση κανιβαλισμού.

Διότι εδώ, πέρα από την πολιτική διάσταση που περιέχει το ίδιο το περιστατικό, επαινείται και θαυμάζεται μία συμπεριφορά που βρίσκεται έξω από κάθε κανόνα επαγγελματικού ήθους. Πρώτον, γιατί ο οδηγός είναι υποχρεωμένος από τον Κώδικα να σεβαστεί την απαίτηση του πελάτη του να μην ακούει μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια της μίσθωσης, να ζητάει άδεια για οποιαδήποτε χρήση που θα μπορούσε να ενοχλήσει τον πελάτη του (π.χ. κάπνισμα) και γενικά να οδηγεί εν μέσω σιωπής και ευγένειας. Και δεύτερον, είναι το ίδιο (μην πω άλλο τόσο) υποχρεωμένος να δεχτεί τις όποιες «ιδιαιτερότητες» που πηγάζουν από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός και να τις αποδεχτεί στο μέτρο που αυτές δεν τον επηρεάζουν στη δουλειά του.

Όλα τα υπόλοιπα, απλά μία λάιτ (;) ξενοφοβία κι ένας «επιτηδευμένος» ρατσισμός. Να πω μήπως ότι όλο αυτό το σκηνικό ταιριάζει γάντι με το «νέο πρόσωπο» που πάει να επιβάλλει η (κατά Μπάμπη Παπαδημητρίου)… σοβαρότερη Χρυσή Αυγή; Τα όσα συμβαίνουν τα δύο τελευταία χρόνια στο χώρο των ταξιτζήδων της Αθήνας, με προτρέπουν να πω… ναι!

Και να σιγοψιθυρίσω: στενεύουν τα περάσματα, κι οι φίλοι μου φαντάσματα…