ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

Μήνες τώρα, από τη μεσημεριανή ζώνη του Studio 7, «βγαίνει» με δική του εκπομπή ένας παραληρηματικός τραμπούκος νεοφασιστικής κοπής, του οποίου η προσωπικότητα καθορίζεται εν πολλοίς και από την προσωνυμία της επικοινωνιακής του ταυτότητας. Ο λόγος για τον «Σάκη τον ταξιτζή», τον (και επισήμως) Παπουτσή επονομαζόμενο.

Το ότι αυτός ο ημιμαθής και ημιπαράφρων «πολιτικός κονφερασιέ» έχει τη δυνατότητα να εκσπερματίζει καθημερινά στους ακροατές του συγκεκριμένου ραδιοφώνου όλη τη σαπίλα και τους φανατισμούς της γραφικής του κούτρας, συνιστά από μόνο του μία τεράστια ήττα της τοπικής δημοσιογραφίας. Και φυσικά, ντροπή και κατάντια του ίδιου του Μέσου που τον φιλοξενεί.

Εννοείται πως ελάχιστα με ενδιαφέρει η (κατά βάθος) «κλινική περίπτωση» του εν λόγω περιθωριακού. Ούτε με τα μουγκρητά του μπορώ να «συντονιστώ» ούτε με τις φαιδρότητές του. Πόσο μάλλον με τις χυδαιότητες και τις ψευτιές του. Η αναφορά μου σε αυτόν «δείχνει» άλλους. «Δείχνει» εκείνους που  χαριεντίζονται μαζί του «στο άνετο» και με «ενικούς». Που επικοινωνούν μαζί του με τα «Σάκη μου» και τα «φίλε μου». Και ειλικρινά, αν αυτό το κοινό περιορίζονταν μόνο στις καθ’ έξη μάζες των κυνολατρών και των μισαλλόδοξων, ποσώς θα με ένοιαζε και θα με «έκαιγε». Τσιμέντο και μπετόν, που λένε.

Όταν όμως στη θέση αυτών των (καθ’ ολοκληρία) «πειραγμένων» έρχονται να προστεθούν και οι (λέμε τώρα) σοβαροί και έγκυροι του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου, τότε το πράγμα αρχίζει να παίρνει σοβαρές διαστάσεις. Και είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που ο καθένας από αυτούς τους «πρόθυμους» αναμετριέται ευθέως με την οντότητα και το κύρος του, που –φευ– μοιάζει πια να μη μπορεί να ελέγξει και (κυρίως) να προστατεύσει.

Γιατί εντάξει, να καταλάβω τον «καημό» και την «καούρα» ορισμένων να βρίσκονται συνεχώς στη «μιντιακή πασαρέλα», αλλά και αυτό κάποτε έχει και ένα όριο. Όταν όμως φτάνεις στο σημείο να επιβεβαιώνεις με την παρουσία σου έναν σαλταρισμένο, αμόρφωτο και αγενή δημαγωγό, τότε –θέλοντας και μη– συμμετέχεις ενεργά (εν γνώσει ή εν τη αφελεία σου, αδιάφορο) στον εκφασισμό και τον εκβαρβαρισμό του δημόσιου διαλόγου. Και κάπως έτσι, συνυπογράφεις μαζί του και τον καθ’ ημάς… εκτσογλανισμό!

Ιδιαίτερα δε, όταν τα «ιδεολογικά συναισθήματα» μεταξύ του «ραδιοφωνικού κανίβαλου» και των «εγνωσμένων συνομιλητών» του, στάζουν… σιρόπια ομοψυχίας και ταύτισης.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι νούμερα ακροαματικότητας «χτυπάει» η εκπομπή του παλαιού ΟΝΝΕΔίτη (εικάζω και μαχητή των ημιστρατιωτικών ταγμάτων της εποχής Μεϊμαράκη) ούτε φυσικά να εκτιμήσω τους «χρηστικούς λόγους» που αναγκάζουν έναν ιδιοκτήτη Μέσων Ενημέρωσης να παραχωρεί μία ζώνη «υψηλού ενδιαφέροντος» σε έναν (αναγνωρισμένο) «πολιτικό στόκο». Αυτό όμως που μπορώ με σιγουριά να πω για τον κύριο Χλώρο είναι ότι ουδόλως τον τιμάει η συνύπαρξη και η συναναστροφή μαζί του.

Εκτός κι αν δεχτούμε ως ύστατη δικαιολογία το ότι ο κρεμασμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κοινώς από… τρίχες!