ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΜΟΝΤΑΖ...

Εδώ και κάμποσο καιρό, την καθημερινή μου αρθρογραφία στη Νέα Εγνατία, επέλεξα να τη «μοιράζομαι» και με τους διαδικτυακούς μου φίλους και αναγνώστες, μέσω του προσωπικού μου blog και της σελίδας μου στο facebook. Αυτό, μοιραία, έχει ως αποτέλεσμα το «ζωντάνεμα» των κειμένων μέσω της δοκιμασίας των άμεσων σχολιασμών, της κριτικής, των προβληματισμών, των επιδοκιμασιών ή των αποδοκιμασιών που αυτά προκαλούν. Αν μη τι άλλο, διαδικασία γοητευτική και δημοκρατική. Σε μερικές περιπτώσεις δε, θα πρόσθετα, και άκρως… ιντριγκαδόρικη.

Όπως είναι φυσικό, τα κείμενα που –συνήθως– «ανάβουν φωτιές» και μονοπωλούν το ενδιαφέρον στις συζητήσεις που ακολουθούν, είναι εκείνα που αφορούν σε πρόσωπα και γεγονότα της πόλης. Ιδιαίτερα όταν αυτά «τυγχάνει» να συμπίπτουν χρονικά και με περιόδους «υψηλής έντασης». Ας πούμε προεκλογικές.

Τελευταία, οι απόψεις μου για δύο υποψηφίους δημάρχους και για έναν εν δυνάμει… αόριστο (ονομαστικά, για τον Βαγγέλη Παππά, τη Δήμητρα Τσανάκα και τον Βασίλη Λιόγκα), έγιναν αιτία στο να εξαχθούν πλείστα όσα συμπεράσματα για τον «πολιτικό μου ρόλο» (μέχρι και σε «ποιητικό έπος» συμπεριλήφθηκα) και –κυρίως– για το πώς δια μέσου αυτού του ρόλου «προσπαθώ» να ελέγξω, να καθοδηγήσω, να χειραγωγήσω και να… μαγειρέψω ένα μέρος των τοπικών εξελίξεων. Ειλικρινά

το λέω, αλλά με τέτοιες ικανότητες, δε «με είχα» φανταστεί ποτέ!

Μέσα σε αυτό το «κλίμα», ήρθε και ένα μακροσκελές – για τα διαδικτυακά πρότυπα – σχόλιο του κυρίου Δημοσθένη Μπρούσαλη, που νομίζω ότι δεν μπορώ να το αφήσω «ανεκμετάλλευτο», καθόσον «ολοκληρώνει» με περισσή φροντίδα (και σπουδή) την εικόνα που πριν λίγο σας περιέγραψα. Με δεδομένο ότι οι αναφορές του έχουν ως «βάση παραδείγματος» μερικά από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στη Νέα Εγνατία, έκρινα ότι του αξίζει μία άλλη… μεταχείριση. Ήγουν, να το κοινωνήσω και στους πιστούς μου… τυπο–λάτρες.

Για την ιστορία και την τάξη, η «έμπνευση» του κυρίου Μπρούσαλη πηγάζει από μία δικιά μου αντίδραση – δήλωση (άντε και διάψευση) που προήλθε από την (να πω εμμονική;) προσπάθεια ορισμένων καλοθελητών να ταυτίσουν τις προσωπικές μου απόψεις με την (λέμε τώρα) «γραμμή ΣΥΡΙΖΑ».

Γράφει λοιπόν ο φίλος Δημοσθένης:

Αγαπητέ Μπάμπη, γράφω αυτό το διευκρινιστικό σημείωμα γιατί δεν έχω πρόθεση να παραπληροφορήσω, και μάλιστα δόλια, σχετικά με όσα γράφεις και όσα ίσως εννοείς μ’ αυτά. Ούτε θέλω να φανώ ανέντιμος και αντιδεοντολογικός. Κυρίως όμως γιατί πιστεύω ότι οι λέξεις και οι πράξεις όλων μας πρέπει να έχουν πραγματικό νόημα. Αφού επαναλάβω το αυτονόητο περί αναφαίρετου δικαιώματός σου να λες ενυπόγραφα τη γνώμη σου, σταχυολογώ από τα κείμενά σου του τελευταίου τριμήνου:

Β. Τραϊφόρος

Παραβάτης «αριστερής ηθικής» (άρα ανήθικος;), ασεβής προς παλιούς συνεργάτες, ψαρεύει σε θολά νερά, αναξιόπιστος, χωρίς ευθύτητα (χρονική σύμπτωση η αναφορά του κ. Τραϊφόρου ότι δεν αποκλείεται πιθανή συνεργασία με την παράταξη Σιμιτσή;).

B. Λιόγκας

Θα συμπεριφέρεται «σαν χέλι γλοιώδικο», αν συνεργαστεί με την παράταξη Σιμιτσή (πάλι τυχαία υποθέτω).

Β. Παππάς

Ενδιαφέρων, έξυπνος, «το έχει», αποτελεσματικός αντιδήμαρχος, με χειροπιαστές προτάσεις που έχουν νόημα, δεν φλυαρούν, χωρίς κενά (καμία αναφορά σου στις «προτάσεις» αυτές, πολλώ μάλλον αποδόμησή τους, αν και δεν θα σου ήταν δύσκολο).

Δ. Τσανάκα

Ανοιχτή, ελεύθερη, ανιδιοτελής, σχεδόν ...αριστερή. Αν δεν έχει χρίσμα από την ΝΔ, θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία της με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στον 2ο γύρο (χωρίς χρίσμα είναι λιγότερο ΝΔ και άρα δεν υπάρχει ιδεολογικό ή άλλο πρόβλημα;)

Επειδή όπως λες και εσύ, «λάθη» που επαναλαμβάνονται παύουν να είναι «λάθη», θα πρέπει να παραδεχθείς ότι από όλα αυτά προκύπτει εύκολα κι' άλλη ανάγνωση, εκτός από αυτήν της προσωπικής γνώμης σου για κάποιους πολιτικούς της πόλης μας. Ίσως δεν είναι απόλυτα σωστή και μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν ήταν πρόθεσή σου να φτιάξεις κλίμα, να ανακόψεις πιθανές συνεργασίες, να δημιουργήσεις πιθανότητες για άλλες κλπ. Με στόχο να βοηθηθεί (αλλά με αμφίσημους τακτικισμούς και συζητήσιμες μεθοδεύσεις) η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν δείχνει να πηγαίνει καλά και, κυρίως, να αποδυναμωθεί με κάθε τρόπο η παράταξη Σιμιτσή που εμφανίζεται να προηγείται σημαντικά.

Οι εκλογές είναι μιας μορφής «πόλεμος» και, όπως λέει και ο Νίτσε, ίσως «όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο». Όμως, όπως και εσύ πρεσβεύεις, πρέπει να υπάρχει στοιχειώδες ήθος, δεοντολογία και συνέπεια σε αρχές και ιδέες πίσω από όσα προτείνονται και προγραμματίζονται. Ιδιαίτερα όταν ο υπογράφων δηλώνει αριστερός, τίτλος τιμής που από μόνος του βαρύνει τις λέξεις και τις σκέψεις.

Λες ότι δεν έχεις καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και με την παράταξή του στις δημοτικές εκλογές. Όμως, η επιμελής ενασχόλησή σου να προβάλλεις διαδικτυακά και από την στήλη σου, όσα αφορούν τους δύο αυτούς χώρους και, κυρίως, η ακούραστη φροντίδα με την οποία απαντάς σε κάθε σημαντικό ή ασήμαντο σχόλιο αντίθετο με τον ΣΥΡΙΖΑ και την παράταξη Βέρρου εδώ στο facebook, δυσκολεύει ακόμη και τους καλόπιστους να δεχθούν την απόσταση που διεκδικείς.

Μάλλον σε ταυτίζουν με αυτά από τα οποία θέλεις να αποστασιοποιηθείς και

- επίτρεψέ μου την αυθαιρεσία -, σου δίνουν το ρόλο του «θεωρητικού» και άτυπου «υπεύθυνου τύπου» και των 2 φορέων. Προσωπικά, αυτό πιστεύω ότι ισχύει στην ουσία και δεν είμαι ο μόνος.

Εννοείται ότι αν αποδειχθεί ότι κάνω λάθος, πρώτος θα φροντίσω να επανορθώσω και να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά μέχρι τότε θα διατηρώ την άποψή μου, θα την παραθέτω ενυπόγραφα και δημόσια, και θα την υποστηρίζω με επιχειρήματα.

Αγαπητέ Δημοσθένη,

Πριν διαβάσω όλα αυτά που με τόση επιμέλεια περιγράφεις (και υπαινίσσεσαι), είχα την εντύπωση ότι το προνόμιο της «μονταζιέρας» το είχε μόνον ο Μουρούτης και ο Φαήλος. Με διέψευσες. Η ασθένεια τελικά είναι μεταδοτική. Λέω λοιπόν και προκαλώ: Βρες μου μία (τονίζω: μία) αυτούσια πρόταση από τα κείμενά μου για τον Τραϊφόρο, τον Λιόγκα, τον Παππά και την Τσανάκα, η οποία συμπερασματικά να συμβαδίζει με τους χαρακτηρισμούς που με «βάζεις» να τους αποδίδω και είμαι έτοιμος να ικετεύσω δημόσια χάρη και έλεος. Όμως, φιλικά, αδελφικά και… συντροφικά σε προτρέπω να μην κουραστείς άδικα. Δε θα βρεις καμία!

Το να απομονώνουμε μερικές «πιασάρικες» λέξεις οι οποίες στη συνέχεια θα μας βοηθήσουν να «φτιάξουμε» το δικό μας βολικό και επιθυμητό (άλλα τελικά, αυθαίρετο) σενάριο, είναι μία τακτική που ελάχιστα απέχει από την αντίστοιχη (και αποτρόπαια) του Γκαίμπελς. Συγχώρα με για τον ακραίο παραλληλισμό, αλλά τη λέξη «κοπτοραπτική» την θεώρησα πολύ λάιτ για να εκφράσει τον τρόπο με τον οποίον «έντυσες» τις προθέσεις σου.

Επί του διακυβεύματος, λίγες μόνο μικροπαρατηρήσεις και επισημάνσεις:

Η μακρόχρονη πορεία μου στα κοινά της πόλης «κουβαλάει» πίσω της δεκάδες προσπάθειες για κοινές πορείες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με πρόσωπα και χώρους που μικρή – ή και καμία – σχέση δεν είχαν με τη «δική μου Αριστερά». Περί τούτου, μπορείς να ρωτήσεις και μερικούς από αυτούς που (με τόση στοργή και συμπάθεια) αναφέρεις στο κείμενό σου.

Δε γνωρίζω από πού αντλείς τα συμπεράσματά σου για το «προβάδισμα Σιμιτσή», αλλά εγώ, σε μία (ας την πω) έρευνα που είδα πρόσφατα στα ηλεκτρονικά Μέσα, στο ερώτημα, πόσο ευχαριστημένοι είναι οι συμπολίτες μας από το έργο της σημερινής διοίκησης, το ποσοστό ικανοποίησης ήταν κάπου ανάμεσα στο 14 με 16%. Δε θέλω να σου αναφέρω το αντίστοιχο αρνητικό, γιατί καραδοκούν και… εγκεφαλικά. Εκτός κι αν δούμε ξαφνικά να ξεφυτρώνει Μητροπολιτικό Πάρκο στα Στρατόπεδα, πεντάστερο ξενοδοχεία στο παλιό Νοσοκομείο και να γίνεται Ντουμπάι ο κόμβος του

Φαλήρου (τι πήγα και θυμήθηκα τώρα)… Εγώ που γενικά πιστεύω στα θαύματα, έχω και την υπομονή να περιμένω…

Πράγματι, στις παρεμβάσεις μου στους διαδικτυακούς διαλόγους, μία προσπάθεια να υποστηρίξω – αν και όποτε κρίνω – τον ΣΥΡΙΖΑ, την καταβάλλω. Άλλωστε, δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους που κρύβονται πίσω από μισόλογα και… ανερμήνευτα. Άλλα, μιας και το έφερε εδώ η κουβέντα… εσύ, καλέ μου Δημοσθένη, ποιο κόμμα υποστηρίζεις στις δικές σου (συχνότατες) παρεμβάσεις; Και ποια δημοτική παράταξη; Κι αν (για ευνόητους λόγους) σιγουρέψουμε την «Ανοιχτή Πόλη» του Σιμιτσή, για τα άλλα τι να υποθέσω; ΠΑΣΟΚ; ΔΗΜΑΡ; Να πω μήπως… την ΕΛΙΑ και τους «58»;

Ελεύθερα, μεταξύ μας είμαστε…

Τέλος, με κολακεύουν (και με τιμούν) οι «χρεώσεις» και οι ρόλοι του «θεωρητικού» και του «άτυπου υπεύθυνου Τύπου» του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως μου τους αποδίδει η… περιρρέουσα, αλλά ως γνωστόν, άλλαι αι βουλαί των πολιτών και άλλα το κόμμα κελεύει…

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…