ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Κατάλευκη η σελίδα μου

Το μελάνι μου αραιό πολύ

Η μέρα αντιστεκόταν στην γραφή

Όσων η νύχτα επινοεί…

Ο πρώτος μου απογαλακτισμός από το έντεχνο ελληνικό τραγούδι (και το αδιάκριτο μεταπολιτευτικό overdose που το συνόδευε) συντελέστηκε με τη συνδρομή τριών μυθικών άλμπουμ. Του «αιρετικού» και μνημειώδους Desire του Bob Dylan, του ανεκτίμητου και ανοιχτόκαρδου Astral Weeks του Van Morrison και του εμπύρετου και λάγνου Various Positions του Leonard Cohen.

Για κάποιον περίεργο λόγο, και τους τρεις –και από τότε λατρευτούς και αγαπημένους μου εσαεί– τούς συνέδεε ένα μυστικό «ποιητικό νήμα» που ερχόταν απευθείας από τα ακούσματα του Χατζιδάκι, του Μίκη, του Σαββόπουλου, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Μικρούτσικου… Στη στιχουργική τους παλιγγενεσία «ακουμπούσαν» αδιόρατα η γονιμότητα της Μυρτιώτισσας και της Σαπφούς, ο συμπαντικός Γκάτσος και ο καθηλωτικός Ρίτσος, ο «αναιδής» Μπίρμαν και ο θωπευτικός Χικμέτ. Γι’ αυτό και η «μετάβαση»… εις την δύσην, δεν είχε καμία ταλάντευση, κανέναν ενδοιασμό και κανένα πισωγύρισμα. Ίνα διά αυτού επιβεβαιωθεί και η οικουμενικότητα της τέχνης!

Κι αν με τον Dylan και τον Morrison βρήκε φωτεινό διέξοδο η περιπλανώμενη «αήττητη ήττα» μου, με τον Cohen ανασυστάθηκαν οι σχέσεις μου με τις «εξόριστες νύχτες». Αποτέλεσμα; Το Various Positions (και, λίγο αργότερα, το «σκοτεινό» και «μη μου άπτου» I’ m Your Man) έπαιρναν φωτιά κάθε βράδυ στα πλατό του Kino Bar. Ύστερα, το προφητικό και άκρως πολιτικοποιημένο The Future βρήκε ασφαλές καταφύγιο στο εκλεκτό κοινό του Χαμάμ (μόνιμη «παραγγελιά» του αδικοχαμένου Θωμά Μέλισσα), ενώ το μυθικό Suzanne, τραγουδισμένο από την παιδούλα Judy Collins, επανήλθε αγέρωχο και κατευναστικό στο ανυπέρβλητο Νησί του Γιώργου Σιμίτα…

Η αγάπη, η μοναξιά, η αναζήτηση, οι υπαρξιακές μας αγωνίες, «ντύνονταν» από τον Cohen με το μουσικό ημίφως ενός καμπαρέ. Λικνίζονταν πάνω σε περιορισμένες οκτάβες, σκορπώντας μία αίσθηση «νηφάλιου ερωτισμού». Στις «νωχελικές» του μπαλάντες μπορούσες να αφουγκραστείς τους πόθους ενός ακατοίκητου σώματος. Να περιπλανηθείς ανέστιος μέσα στα ραγίσματα των αχάρακτων οδών. Να βρεις τα περάσματα μιας ματαίωσης. Το σκοτεινό σου είδωλο. Μια στιγμή που αφέθηκε στην τύχη της… Τους απόντες που επιμένουν.

Μετά από πολλά χρόνια –και με την ωριμότητά μου σε πλήρη ταλάντευση– ξανασυναντάω τον ευπατρίδη Cohen στο λιτό και συνάμα περίτεχνο Βιβλίο του Πόθου. Εκεί όπου αστράφτει η μελαγχολία της ποίησής του. Που σε κυκλώνουν οι ηδυπαθείς και ασάλευτες γυναίκες του. Εκείνοι οι «υπέροχοι απόκληροι». Τα πράγματα που ζητάνε μια δόση αφορμής. Ένα έλεος για να μας επαναφέρει…

Το Βιβλίο του Πόθου διαβάζεται με την ίδια κατάνυξη που ακούς το Hallelujah. Το κάθε γύρισμα των σελίδων του ισοδυναμεί με το αεράκι που φέρνει το Thousand Kisses Deep. Και κάπως έτσι, οι λέξεις του θα χοροπηδούν λαχταριστές και ημίγυμνες πάνω στο χυμώδες και μεθυστικό Dance me to the End of Love…

Το Βιβλίο του Πόθου με ποιήματα και σχέδια του Leonard Cohen κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2006 και εκδόθηκε στα ελληνικά τον Μάρτιο του 2008 από τις εκδόσεις Ιανός. Την μετάφραση έκανε η Ιωάννα Αβραμίδου.