Ο ΙΑΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μωρέ τι μας λέτε! Από πότε οι συνεργάτες της κυβέρνησης (της όποιας κυβέρνησης), περνούσαν από το «λαϊκό κόσκινο» για να εγκριθεί η καταλληλότητα και η επάρκεια τους; Από πότε οι πολιτικές – μετακλητές θέσεις που αποσκοπούν στην ιδεολογική και πολιτική συνοχή του κυβερνητικού έργου, μετέρχονται της κομματικής ιδιότητας και μεταπηδούν στα επίπεδα της... αξιοκρατίας; Εσείς θα πείτε με ποιους θα κουμαντάρει τη χώρα η κυβέρνηση; Εσείς θα προτείνετε τους ανθρώπους που προορίζονται για στενοί συνεργάτες των βουλευτών και των υπουργών; Πάτε καλά;

Και άντε πάτε! Γιατί αγάπες μου αργήσατε σαράντα ολόκληρα χρόνια (ναι, 40 ολόκληρα χρόνια!) για να ανακαλύψετε το αναξιοκρατικόν του πράγματος; Χαμπάρι δεν πήρατε με ποιους διοικήσουν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία; Τίποτε δεν ακούσατε για τους διευθυντές στα νοσοκομεία; Για τους προέδρους στα λιμάνια και στους οργανισμούς; Για τους νομικούς  συμβούλους στις τράπεζες; Για τους προϊστάμενους στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Τίποτε ή γαργάρα και σιωπή ένεκα μιας υπόσχεσης ή μιας προσδοκίας;

Δεν χρειάζεται να αραδιάσω τα ονόματα των «ευνοημένων», ούτε και να τα συνοδεύσω με τις «κομματικές τους καταγωγές». Δεν χρειάζεται να πω ποιοι κινούσαν τα νήματα των τοποθετήσεων και με ποιους τρόπους γινόταν οι μοιρασιές. Τα ζήσαμε και τα ξέρουμε.

Και επειδή ακριβώς τα ζήσαμε και τα ξέρουμε, μη πάτε να μας τη "βγείτε" τώρα και από πάνω. Κάλμα και ήρεμα! Γιατί, ούτε το ηθικό πλεονέκτημα έχετε, ούτε την έξωθεν καλή μαρτυρία για να μας το «παίζετε» σήμερα έντιμοι και τιμητές. Οπότε, κάντε μία προσπάθεια να ελέγξτε το αχαλίνωτο της πολιτικής σας σκέψης και όταν με το καλό το καταφέρετε, εδώ είμαστε για τα περαιτέρω.

Δράττομαι όμως της ευκαιρίας να πω – εμμέσως – δυό λόγια και για τον Ιάσωνα Σχινά, που τόσο λοιδορήθηκε από τους γνωστούς – και μη εξαιρετέους – γραφιάδες της... παλαιάς συνενοχής. Όχι γι αυτή καθ’ αυτή την υπόθεση που τον αφορά προσωπικά (και που τόσο διαστρεβλώθηκε από την δημοσιογραφία των διάφορων... protagon), αλλά για το δικαίωμα ενός νέου στο λάθος και την υπερβολή.

Δεν θα αναλωθώ στο περιεχόμενο των επιστολών του. Μόνο μία ιστορία θα σας διηγηθώ και μακάρι να αποδειχτεί και διδακτική:

Ήταν παραμονές των εκλογών του Νοέμβρη του 1977 και ΄γω, κνιτάκι στα 19 μου, συμμετέχω σε μία «γενναία» αφισοκόλληση στο κέντρο της Καβάλας. Στη γωνία του Επιμελητηρίου, συναντιόμαστε με τους «αντιπάλους οπορτουνιστές» της Συμμαχίας (σαν τώρα θυμάμαι ανάμεσα τους τον Γερακίνη και τον Διπλό), και, τι πιο φυσικό, μέσα σε λίγα λεπτά να φουντώσουν τα «ιδεολογικά μας πάθη». Στο πηγαδάκι που στήθηκε μπροστά από την είσοδο με τα ηλεκτρικά του Πασχαλίδη, συμμετέχει ένας γέροντας, που μιλάει ευγενικά ήρεμα και σιγανά, προσπαθώντας με τον τρόπο του να τιθασεύσει την ορμή της «απέναντι νιότης». Δεν καταλαβαίνουμε τίποτε. Με σημαία το «κομματικό αλάθητο» και τον φανατισμό των νεόκοπων στα ύψη, σφυροκοπούμε ανελέητα τον συνομιλητή μας. Νοιώθουμε νικητές!

Εκείνος παραμένει ατάραχος και χαμογελαστός. Ζεστά χαμογελαστός κι ας τον πιρουνιάζει το απρόσμενο κρύο. Ακούω ότι είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Συμμαχία. Δεν τον γνωρίζουμε. Κάποιος θα αναφέρει κάτι για «τον πρώτο κομμουνιστή δήμαρχο», άλλα η πληροφορία χάνεται μέσα στη βουή των αντεγκλήσεων. Μέχρι που κάποιος έσκυψε από πίσω του και του είπε: σύντροφε Παρτσαλίδη, να πηγαίνουμε, είναι αργά...  

Κνιτάκι εγώ στα 19 μου, άοπλο και θρασύ, απέναντι στον Μήτσο Παρτσαλίδη! Και κανένας να με προφυλάξει από την κακοτοπιά και την ύβρι.

Από εκείνη τη νύχτα, μαζεύω τα «ιδεολογικά μου κομμάτια», ευγνωμονώντας τον για το μεγάλο μάθημα. Γιατί ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ούτε μας απαξίωσε, ούτε μας φέρθηκε με υπεροψία. Τα νιάτα σας να είχα... Αυτό είπε και έστριψε μαζί με τους συντρόφους του προς την Δοϊράνης!